Ζήτω το ελληνικό ... ποδόσφαιρο

Το πρωτάθλημα της άλλοτε Α' Εθνικής ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες και τα γήπεδα γεμίζουν σιγά σιγά. Οι φίλαθλοι και οι «φίλαθλοι» πέρασαν ένα ολόκληρο καλοκαίρι παρακολουθώντας από τις εφημερίδες το ποιοι «παικταράδες» ήρθαν στις ομάδες τους, ποιοι ήταν να έρθουν αλλά τελικά πήγαν αλλού, ποιοι έφυγαν κτλ κτλ είτε από το σπίτι τους (αφού λεφτά τελικά δεν υπήρξαν ποτέ) είτε από κάποια παραλία (οι πιο τυχεροί).

Ετσι λοιπόν, ακόμα και τώρα, πολλοί μετράνε τις «ζημιές» και τα «κέρδη» από τη μεταγραφική περίοδο. Με τα όσα χρήματα έχουν στην τσέπη, η αγάπη για την ομάδα τους, θα τους κάνει να βρεθούν και φέτος στο γήπεδο για να θαυμάσουν τους ποδοσφαιριστές τους, παλιούς και νέους και να νιώσουν ότι συμμετέχουν στην νίκη του συλλόγου. Η αγωνία θα φαίνεται στα μάτια τους, στην στοίβα από τα τσόφλια του ηλιόσπορου μπροστά τους.

Οι ίδιοι θα είναι που θα δώσουν - αυτό που λέμε - φτερά στα πόδια των παικτών με τις φωνές τους, με το χειροκρότημα τους. Οι ίδιοι όμως θα είναι που με την πρώτη ... στραβή του εκάστοτε παίκτη, θα τους βρίσουν και θα λένε πως κακώς ήρθε το «παλτό» στην ομάδα.
Και ποια ομάδα τελικά. Σίγουρα όχι την καθαρά ελληνική. Συγκεκριμένα  17 από τους 28 παίκτες του φετινού ρόστερ του Ολυμπιακού, είναι ξένοι, 13 από τους 34 παίκτες του Παναθηναϊκού δεν είναι Ελληνες , 14 από τους 31 ποδοσφαιριστές της Ξάνθης (για να πάμε πιο κάτω σε δυναμικότητα) μιλούν την αλλοδαπή ενώ στην ομάδα του ΠΑΟΚ οι μισοί παίκτες είναι Ελληνες, δηλαδή 13 στους 26 (σύμφωνα με το ρόστερ που δίνει η κάθε ομάδα διαδικτυακά).

Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, τίποτα το ρατσιστικό δεν υπάρχει στο παραπάνω σχόλιο. Αντίθετα, υπάρχει ως σκέψη στο μυαλό μου, το γεγονός πως ορισμένοι ξένοι παίκτες μπορούν να δείξουν αρκετά στα νέα ταλέντα που ξεπηδούν από τις γειτονιές και τις κάθε ακαδημίες, που μεγάλωσαν με τη μπάλα στα πόδια και λάτρεψαν ποδοσφαιριστές που άφησαν εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο με το πέρασμά τους από «την πλουσιότερη χώρα του κόσμου» όπως λέει και το πρόσφατο σποτάκι.  Ονόματα και ταλέντα όπως ο Ριβάλντο, ο Ζιοβάνι, ο Ζάετς, ο Μπάγιεβιτς, ο Βαζέχα, ο Ρότσα, ο Καρεμπέ, ο Πάουλο Σόουζα, ο Σαβέφσκι, ο Προτάσοφ, ο Σαμπανάτζοβιτς, ο Οκόνσκι, ο Μπατίστα, ο Σισέ, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Γκαλέτι, ο Ρεκόμπα. Η ... πλουσιότερη χώρα όμως, τρώει τα παιδιά της. Η Εθνική ομάδα, καλείται να βρει παίκτες που θα την στελεχώσουν μέσα από ανέτοιμους παίκτες με μεγάλη όρεξη και πλούσιο ταλέντο. Και επειδή είναι ανέτοιμοι, προτιμούνται άλλοι παίκτες, ηλικίας 33 και άνω που θα φορέσουν την φανέλα και θα προσπαθήσουν να αποδείξουν πολλά στους απαιτητικούς φιλάθλους.

Ολα τα παραπάνω, τις σκέψεις που συχνά πυκνά κάνουμε όσοι παρακολουθούμε το ελληνικό ποδόσφαιρο, μακριά από την «άρρωστη» πλευρά του οπαδού, μας φέρνουν εικόνες από τη δεκαετία του '70 και την ταινία «Η Ρένα είναι οφσάϊντ».

Η Ρένα Βλαχοπούλου, παρακολουθεί αγώνα του Πρασιναϊκού (και όποιος κατάλαβε κατάλαβε) απέναντι στην ουγγρική Μίτικα . Εχει προηγηθεί η αποτυχημένη προσπάθειά της να δώσει τα σορτσάκια στην «ελληνική» ομάδα όπου κανείς δεν μιλάει ελληνικά σε αντίθεση με την ουγγρική ομάδα που έχει ελληνικό στοιχείο.

Στις κερκίδες του γηπέδου της Λ. Αλεξάνδρας λοιπόν, η  Ρένα Καπλάνη-Μπαλτατζή (όπως ονομάζεται στο έργο) μαζί με τον Σωτήρη Τζεβελέκο (Χάρης) παρακολουθούν τον αγώνα έχοντας πίσω τους, τον Αλέκο Ζαρταλούδη που υποδύεται έναν από τους γνωστούς «φιλάθλους» (που κατονομάσαμε πριν).

«Μπράβο αγόρι μου. Μπράβο λεβέντη μου» ακούγεται από τον Α. Ζαρταλούδη.
Ρένα Βλαχοπούλου: «Δε μου λες. Για ποιόν τα λέει αυτά;»
Σωτήρης Τζεβελέκος: «Αυτός που έχει τώρα την μπάλα στα πόδια του»
Αλεκος Ζαρταλούδης: «Μπράβο παιδί μου, μπράβο ήρωα, μπράβο Καραϊσκάκη»
Ρ.Β.: «Δε μου λες, έπαιζε ο Καραϊσκάκης ποδόσφαιρο;»
Α.Ζ. : «Μπράβο λεοντάρι μου». «Ου να μου χαθείς κρέας»
Ρ.Β.: «Δε μου λες. Κρέας έγινε το λιοντάρι και ο Καραϊσκάκης;»
Α.Ζ: «Δε φταις εσύ παλιόπαιδο. Φταίμε εμείς που σε βάζουμε στην ομάδα»
Ρ.Β.: «Για τον ίδιο το λέει;»
Σ.Τ.:  «Για τον ίδιο»
Ρ.Β.: «Γιατί;»
Σ.Τ.: «Γιατί του πήραν την μπάλα  από τα πόδια»
Ρ.Β.: «Μπάλα είναι. Μόνος του θα παίζει; Ας την πάρει και κανένας άλλος»
Α.Ζ.: «Αλήτη, χαραμοφάη, ανίκανε. Μπράβο παιδί μου, μπράβο!»
Ρ.Β.: «Για τον ίδιο το λέει;»
Σ.Τ. :  «Για τον ίδιο»
Α.Ζ.: «Μπράβο λεβέντη μου, μπράβο ήρωα μου».
Ρ.Β.: «Ορίστε, έγινε ήρωας το κρέας»
(...)
 Α.Ζ.: «Α, να χαθείς κρέας»
Ρ.Β.: «Του την πήρε πάλι την μπάλα,ε;»
Σ.Τ.:  «Ναι»
Ρ.Β.: «Α, κατάλαβα. Στο ποδόσφαιρο όποιος παίρνει την μπάλα είναι ήρωας, είναι λεβέντης, είναι λιοντάρι και όλοι οι άλλοι είναι κρέατα».

Και όλα αυτά, τη στιγμή που ο Αλέκος Σακελλάριος, σε μία από τις μικρές εμφανίσεις του στις ταινίες του, ξηλώνει - από την αγωνία του - το πράσινο πουλόβερ του...

Με την Βλαχοπούλου να τον σχολιάζει: «Λοιπόν, αυτό  θα φτάσει μέχρι σώβρακο...»