Και καλή επιτυχία!

Οι λίστες δίνουν και παίρνουν. Βραδιά «Τζόκερ» βλέπεις. Πολλαπλό τζακ ποτ βλέπεις. Εκατομμύρια να δουν τα μάτια σου. Πόσα θα πάρεις, πόσα θα ξοδέψεις, που θα τα «φας», για ποιους θα τα «φας» και πάνω από όλα, ποιοι θα στα φάνε... Εφορία, δάνεια, κάρτες, χρέη κτλ κτλ.

Παρόλα αυτά, τα όνειρα δίνουν και παίρνουν. Τόσα για δώρα, τόσα για μια τηλεόραση, τόσα για αυτοκίνητο, τόσα για ρούχα, τόσα για το ένα και το άλλο, τόσα για τους δικούς μου. Λίστες λοιπόν ολόκληρες στήνονται σε κάθε κλήρωση είτε αυτό λέγεται «Τζόκερ», είτε ονομάζεται «Λόττο» είτε λαχείο που «τρεις στους τέσσερις κερδίζουν». Τώρα για το τελευταίο, δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος γιατί μάλλον είμαι ο ένας στους τέσσερις που χάνουν!

«Αλαλούμ» μετά τη νίκη της Εθνικής

Το βράδυ της Τρίτης, όπως πάρα πάρα πολλοί (όπως διαπίστωνα κατά τη διάρκεια του αγώνα), έκατσα και απόλαυσα τη νίκη της Εθνικής μας απέναντι στην αντίστοιχη της Ακτής Ελεφαντοστού. Τα ποδοβολητά από τον πάνω όροφο έδιναν και έπαιρναν όπως άλλωστε τα στοιχήματα και τα τσιγάρα κατά τη διάρκεια του αγώνα για τη νίκη ή μη της Εθνικής. Αλαλούμ σκέτο!

«Καλαμαράκι day»!!!!!!

Το τελευταίο διάστημα η τηλεόραση στο σπίτι δίνει και παίρνει. Παλιά βάζαμε μια ταινία, περνούσε η ώρα. Τώρα, βλέπουμε τα κανονικά κανάλια και που και που αυτά της συνδρομητικής. Ειδήσεις, σειρές, εκπομπές κτλ κτλ... Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν, από το «πρόγραμμα» και οι διαφημίσεις. Εκτός των πολιτικών διαφημίσεων, λόγω της περιόδου, παρελαύνουν ξυραφάκια, χάπια και αλοιφές για αδυνάτισμα (λόγω του επερχόμενου καλοκαιριού) και εδώ και λίγο καιρό, το «Καλαμαράκι day».

«Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!»

Σήμερα σηκώθηκα από νωρίς. Δουλειά βλέπεις. Ετοιμάζω τα απαραίτητα, καφέ για το δρόμο, τα τσιγάρα στην τσάντα και βουρ στο δρόμο. Ανοίγοντας το ραδιόφωνο ο εκφωνητής, κάνει την ιστορική αναδρομή της ημέρας, ένα σαν σήμερα δηλαδή και κλείνει με έμφαση πως σήμερα γιορτάζεται η «Μέρα της Ευρώπης». Ακου «Μέρα της Ευρώπης» η 9η Μάη. Μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών είναι σήμερα βροντοφωνάζω εγώ και τα διαόλια μου, που μου έκαναν παρέα πρωί πρωί, λες και θα με άκουγε αυτός που μιλούσε στο ραδιόφωνο.

47 χρόνια από την «κανονική» χούντα

Περάσαν ήδη 47 χρόνια από τότε που συνταγματάρχες, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, κατέστειλαν κάθε μορφή ελευθερίας. Που άνοιξαν ξερονήσια, που έδωσαν εξουσία σε χωροφύλακες και στρατιωτικούς να κυνηγήσουν «τον κομμουνιστικό κίνδυνο». Σε αυτό το κυνήγι, τοίχοι βάφτηκαν κόκκινοι από το αίμα χιλιάδων Ελλήνων, προσπαθώντας να τους κάνουν να νιώσουν την «εθνική παλιγγενεσία».

Εγώ και αρκετοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είχαμε γεννηθεί τότε. Όμως, όσοι ασχολήθηκαν, όσοι έψαξαν, όσοι διάβασαν - και όχι τα λίγες γραμμές που αφιέρωσαν τα σχολικά βιβλία - έμαθαν πολλά! Έμαθαν για τα βασανιστήρια στα ΕΑΤ - ΕΣΑ (το Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας), για τον Ντερτιλή, τον Μάλλιο, τον Παττακό, για τη Μακρόνησο, τη Γυάρο.  

«Χωρίζεις τα θεριά;»

Σάββατο βράδυ και στην τηλεόραση έδειχνε ένα τουρνουά - ξύλου, όπως λέει η μάνα μου. «Hero Legend» λεγόταν αλλά για τη μάνα μου, «δε πά να λέγεται όπως θέλει. Το ξύλο ξύλο». Οπως καταλαβαίνετε, τα αχ, ουχ, πςςςς και άλλα συναφή επιφωνήματα έδιναν και έπαιρναν καθόλη τη διάρκεια της τηλεοπτικής μετάδοσης. Οι «αγωνιστές» έπεφταν σε δευτερόλεπτα, οι μπουνιές και οι  κλωτσιές και τα φορεία έδιναν και έπαιρναν.