«Μου δίνεις έναν προβολέα;»

Το κομπιουτεράκι που δουλεύει στο μυαλό, έχει ανάψει. Λογαριασμοί, δόσεις, βενζίνη, προσωπικά έξοδα μπαίνουν στο «ντουλαπάκι» του μυαλού. Αλλοι, νεότεροι από τα άτομα της ηλικίας μου, προχωρούν ακόμα πιο πολύ αφού δεν έχουν δουλειά. Αντίθετα, οι μεγαλύτερης ηλικίας, μέσα στα προσωπικά έξοδα βάζουν και τα απαραίτητα για την υγεία τους. Τα φάρμακα. 

Ολα αυτά, μου έρχονται στο δικό μου μυαλό, πάντα μα πάντα, όταν πέφτω για ύπνο. Και όπως είναι έτσι η σκέψη, τρέχει από το ένα στο άλλο. Τελικά έφτασε στο χαράτσι της ΔΕΗ (116 ευρώ παρακαλώ η δόση) και στους δύο απλήρωτους λογαριασμούς. «Ειδοποίηση διακοπής» έγραφε με κεφαλαία γράμματα, προκαλώντας μου ακόμα μεγαλύτερο άγχος για την πληρωμή του. 


Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τη μάνα μου που είχε βγάλει τον ... τιμοκατάλογο των φαρμάκων που χρησιμοποιούν μαζί με τον πατέρα μου. «Το τάδε από 6,20 ευρώ πήγε 8. Επί 2 καθώς θέλουμε δύο κουτιά, σύνολο τόσο. Και το δείνα χάπι που κάνει τόσο ίσον τόσο». Αγχώθηκα ακόμα περισσότερο. Σηκώθηκα και κοίταξα από το μπαλκόνι. «Στεναχώρια που την είχα για τη ΔΕΗ. Αν θέλουν να το κόψουν, ας το κόψουν. Θα κάνω και ατμόσφαιρα στο σπίτι» είπα κοιτώντας τις λάμπες του δρόμου και τη μεγάλη διαφήμιση που υπάρχει στην Εθνική Οδό και φέγγει όλη τη νύχτα.

Και τότε, μου ήρθε η εικόνα, του Λάμπρου Δεκαβάλλα, του απόστρατου στρατηγού στο «Ενας Ηρως με παντούφλες». Ο άφραγκος στο έργο Βασίλης Λογοθετίδης, που η γυναίκα του πουλάει παράσημα και άλλα στρατιωτικά είδη του άντρα της για να βγάλει χρήματα για φάρμακα και πετρέλαιο για την λάμπα που θα φωτίσει το σπίτι, κάθεται στο μπαλκόνι και βλέπει το φωταγωγημένο άγαλμα που του έστησε η κυβέρνηση για να τον τιμήσει. Από το οποίο φυσικά, όλοι «έβγαλαν» μικρές και μεγάλες μίζες.
 

Και μιλώντας του, με φόντο το σκοτεινό σπίτι, λέει: «Στρατηγέ, κάνουμε μια αλλαξιά; Να σου δώσω εγώ τη λάμπα μου. Μου δίνεις εσύ έναν προβολέα; Εναν μωρέ, έναν!»