«Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!»

Σήμερα σηκώθηκα από νωρίς. Δουλειά βλέπεις. Ετοιμάζω τα απαραίτητα, καφέ για το δρόμο, τα τσιγάρα στην τσάντα και βουρ στο δρόμο. Ανοίγοντας το ραδιόφωνο ο εκφωνητής, κάνει την ιστορική αναδρομή της ημέρας, ένα σαν σήμερα δηλαδή και κλείνει με έμφαση πως σήμερα γιορτάζεται η «Μέρα της Ευρώπης». Ακου «Μέρα της Ευρώπης» η 9η Μάη. Μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών είναι σήμερα βροντοφωνάζω εγώ και τα διαόλια μου, που μου έκαναν παρέα πρωί πρωί, λες και θα με άκουγε αυτός που μιλούσε στο ραδιόφωνο.


Οι συνειρμοί αρχίζουν. Οσο και να θες να κρατηθείς και να μην ασχοληθείς με το κυρίαρχο θέμα των ημερών, τις εκλογές δηλαδή, δε σε αφήνουν. Είναι η καθημερινότητα τέτοια που θες δε θες, είναι όλα μπροστά σου. Σε κάθε σου κίνηση, σε κάθε κουβέντα που θα ακούσεις. Στο δρόμο, στο σπίτι, στο ραδιόφωνο, στην κίνηση της πόλης. Και όταν εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου σε κοιτούν καλά και σε χλευάζουν. «Ευρωπαϊκή Ένωση = δεινά για τον κόσμο» τους λες και σε κοιτούν περίεργα. Μα καλά, σκέφτομαι, δεν καταλαβαίνουν πως ότι μικροπαραπονάκι κάνουν, από πίσω είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση; Για τους μισθούς τους, για τη φτώχεια, για την εξαθλίωση, για τη δουλειά που ίσως δεν έχουν, για όσα φρούτα και λαχανικά σαπίζουν στα χωράφια, για τα νοσοκομεία που έχουν λίγο προσωπικό, για τα μαγαζιά που δεν έχουν κόσμο;

Ετσι και με την 9η Μάη. Από «Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης» έγινε σε μια νύχτα «Μέρα της Ευρώπης» το 2007. Πως έγινε; Από τη Συνθήκη της Λισσαβόνας στη μνήμη της δήλωσης του Γάλλου Εξωτερικών Robert Schuman που την ίδια μέρα το 1950 διάβασε στο διεθνή τύπο μια δήλωση με την οποία καλούσε την Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να ενώσουν την παραγωγή τους σε άνθρακα και χάλυβα ως «το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας». Δηλαδή η ημέρα που πήγε περιχαρής ο Σημίτης στον Μπους και του χάριζε τε μπλουζάκια και τα σακουλάκια του ευρώ, θα ονομαστεί κάποτε "Μέρα της ελληνικής και κωμικοτραγικής βλακείας";

Αλλά κουβέντα για τα 80 εκατομμύρια νεκρούς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για τα 20 εκατομμύρια νεκρούς της Σοβιετικής Ένωσης, για τη σημαία της ΕΣΣΔ που την ίδια μέρα κυμάτισε στο Ράιχσταγκ, σημαίνοντας το τέλος του Πολέμου στην Ευρώπη. Κουβέντα για τους αντιστασιακούς σε πολλά κράτη της «Ευρώπης» που θέλουν σήμερα να γιορτάζουμε, που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας για την απελευθέρωση. Για τα παιδιά που πέθαιναν από την πείνα, για τα εκατομμύρια που χάθηκαν στους φούρνους και τα αποσπάσματα των ναζί του Χίτλερ, για τους ταγματασφαλίτες που κυκλοφορούσαν με τις κουκούλες και κατέδιδαν κόσμο. Αυτά εξαφανίζονται μέσα από τα βιβλία, θα κρατούσαν τη «Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης»; Τα παιδιά περισσότερο μαθαίνουν το τι είναι ιμπρεσιονισμός, σουρεαλισμός και τους ζωγράφους, παρά το τι έγινε πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και ότι πια μαθαίνουν, είναι αλλαγμένο. Χίτλερ και Στάλιν το ίδιο πράγμα, φασισμός και κομμουνισμός μία από τα ίδια!

Σήμερα, στηρίζουν τους ίδιους φασίστες, όπου εμφανίζονται. Αποκαθιστά τις φασιστικές συμμορίες και τους ίδιους τους φασίστες. Στις χώρες της Βαλτικής, τα SS σήμερα θεωρούνται αγωνιστές και όσοι ζουν παίρνουν συντάξεις. Στην Ουκρανία  συνεργάζονται και στηρίζουν τους ναζιστές και με χαρά τους βλέπουν να γκρεμίζουν αγάλματα του Λένιν και του Κόκκινου Στρατού.

Την αλήθεια πες ρε, απαιτούσα από τον εκφωνητή, χωρίς όμως αντίκρυσμα όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Λίγα λεπτά μετά, έχοντας ηρεμήσει, άρχισα να γελάω περπατώντας. Θυμήθηκα τον Νίκο Καλογερόπουλο που απαιτούσε το ίδιο πράγμα στην εκπληκτική ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα» (1981) όπου το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο  Θόδωρος Μαραγκός και πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι Βασίλης Διαμαντόπουλος,  Άννα Μαντζουράνη, Ρένα Καζάκου, Κώστας Τσάκωνας, Δήμος Αβδελιώδης και Χρήστος Καλαβρούζος.

Ο Β. Διαμαντόπουλος,  πατέρας του Ν. Καλογερόπουλου (Σωκράτης) και του Κ. Τσάκωνα, είναι  διευθυντής του Γυμνάσιου ενός ορεινού χωριού και ιδιαίτερα συντηρητικός ως δάσκαλος και γονέας. Ο Κ. Τσάκωνας, ο «σγουρομάλλης» κατά τον πατέρα του (Δημοσθένης), γίνεται επιστήμονας στο εξωτερικό και επιστρέφει στο χωριό για να γίνει άνεργος. Ο Σωκράτης, παραμένει στο χωριό και ζει στους ρυθμούς της εποχής. Τον έρωτα και τις «σφαλιάρες» από τον Β. Διαμαντόπουλο. Οταν όμως, ο τελευταίος αρχίζει τα ψέμματα  μέσα στο δικαστήριο όπου δικάζεται ο «πεθερός» του Καλογερόπουλου, θυμάται τα λόγια του πατέρα του: «Υιέ μου Σωκράτη, έγινες πλέον μεγάλο παιδάκι. Αι υποχρεώσεις σου μεγάλωσαν  κι αυτές. Οφείλεις να γίνεις επιμελής, υπάκουος, σεμνός, αξιοπρεπής και φιλαλήθης». Το ξέσπασμα του συνειδητοποιημένου πια Σωκράτη ήταν εκρηκτικό: «Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!»

ΥΓ: Από την ταινία ξεχωρίζει επίσης, ο Κ. Τσάκωνας όταν συνέχεια μονολογεί: «Εξι χρόνια στο Δημοτικό. Εξι χρόνια στο Γυμνάσιο, 12. Εξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, 18. Εξι χρόνια στο εξωτερικό, 24. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω στο σχολείο, 30. Μέχρι τα 36 που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Που πήγαν; Τι γίναν έξι χρόνια;».