Ανοίγοντας την πόρτα στο φασισμό!

Εδώ και σχεδόν 10 ημέρες, όπου σταθώ και όπου κοιτάξω, το βασικό θέμα είναι η «Χρυσή Αυγή» και οι διώξεις εναντίον βουλευτών και μη. Οι αναλύσεις ειδικών και «ειδικών» δίνουν και παίρνουν. Δημοσιογράφοι και καλεσμένοι σε πάνελ, δείχνουν έντρομοι μπροστά σε αυτά που κατά τα άλλα «προστατευόμενοι» μάρτυρες κατέθεσαν. Δείχνουν έκπληκτοι μπροστά στις «αποκαλύψεις» για Τάγματα Εφόδου, επιθέσεις εναντίον μεταναστών και Ελλήνων, διασυνδέσεις με ναζιστικά κόμματα, αγκυλωτούς σταυρούς σε σπίτια και γραφεία.  Και ακούγοντας όλα αυτά, βλέποντας τις εκφράσεις τους, νιώθω πως τόσα χρόνια, ζούσα και ζω σε άλλη χώρα.


Που ήταν αυτοί όταν παρουσίαζαν φωτογραφίες από γάμους των ίδιων βουλευτών που σήμερα κατακεραυνώνουν; Όταν μόστραραν φωτογραφίες γιαγιάδων μπροστά στα ΑΤΜ που είχαν τη συνοδεία των «παλικαριών» με τα μαύρα μπλουζάκια»; Όταν φιλοξενούσαν στα πάνελ που σήμερα βρίθουν εναντίον της «Χρυσής Αυγής», βουλευτές του «Συνδέσμου»; Όταν μιλούσαν για «σοβαρή Χρυσή Αυγή»;

Οι συζητήσεις της τηλεόρασης ήταν λογικό να περάσουν και στην καθημερινότητα. Πέρασαν στα καφενεία, στην τυχαία συνάντηση δύο φίλων στο δρόμο, στην «καθιερωμένη» πια - λόγω έλλειψης χρημάτων για βόλτα - μάζωξη στο σπίτι. Αυτοί που «υμνούσαν» τα μούσκουλα και τη μαγκιά των χρυσαυγιτών, που οι ίδιοι ποτέ δεν έβγαλαν από τον καναπέ, αυτοί είναι που λένε σήμερα «να τους μαζέψουν όλους τους ναζί». Αυτοί που δύο φορές τους στήριξαν με την ψήφο τους γιατί «ήθελαν να κτυπήσουν τους προδότες πολιτικούς», τώρα, μένουν άναυδοι με ότι ακούν και ότι βλέπουν. Στεναχωριούνται για τη μάνα και τον πατέρα του Π. Φύσσα που χάθηκε μέσα σε μια στιγμή από μαχαίρι υποστηρικτή - υπάλληλου της «Χρυσής Αυγής», ξεχνώντας πως όταν τα παλικαράκια με τα μαύρα μυαλά κτυπούσαν μετανάστες, έλεγαν «καλά τους κάνουν». Όταν ο Κασιδιάρης, βουλευτής πια, κτυπούσε την Κανέλλη, έλεγαν «να αγιάσει το χέρι του». Όταν μαχαίρωναν μετανάστες «γελούσαν». Τώρα, ακούν την στρατολόγηση στη βία ανήλικων παιδιών και τρέμουν. Μένουν στα σπίτια των άλλων, όχι στο δικό τους, στα παιδιά των άλλων, όχι στα δικά τους.

Κι όμως. Με την ψήφο τους (από αντίδραση, από «γροθιά στο κατεστημένο», από «έτσι για να πάθουν στραπάτσο οι αλήτες, οι προδότες οι πολιτικοί») άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους στο φασισμό με την ψήφο τους. Και μη μιλώντας στα δικά τους παιδιά για το τι εστί φασισμός και ναζισμός, μη λέγοντας τι δεινά έφερε στον κόσμο, τα άφησαν μόνα τους απέναντι στα τέρατα.

Στο ρόλο αυτό, του πατέρα που άφησε ανεπηρέαστο τον γιο του, ο Θανάσης Βέγγος  στην (πολύ μπροστά από την εποχή της) ταινία «Το μεγάλο κανόνι». Ο Θανάσης Απαλοχέρης, προσπαθεί να συντηρήσει την οικογένειά του κάνοντας μασάζ από το πρωί ως το βράδυ. Παράλληλα, να στείλει χρήματα στο γιο του που σπουδάζει στη Γερμανία. Ενα γράμμα από έναν φίλο του όμως, τον κάνει να ανοίξει ένα μπαούλο που είχε στείλει το «βλαστάρι» του και να ανακαλύψει πως τα «ιατρικά του εργαλεία» ήταν όπλα, σημαίες των ναζί και άλλα...

Μπροστά στη γυναίκα του, στο γιο του που τον έφερε από τη Γερμανία με σφαλιάρες κάθε φορά που εκείνος ζητωκραύγαζε «Χάιλ Χίτλερ» και σε φίλους, ξεσπάει : «Φταις και συ, φταις. Μ' άφησες ποτέ να του πω πέντε πράγματα; Όχι. Να αφήσουμε το παιδί ανεπηρέαστο. Ορίστε τώρα. Του τα παν άλλοι».

Κλωτσώντας το γεμάτο «ιατρικά εργαλεία» κασόνι ρωτάει το γιο του.

Τι σου είπανε βρε μασκαρά και σε ρίξανε ε; Τι σου είπανε; Για την κατοχή σου είπανε; Για τη μαύρη σταφίδα; Για το κουκουτσάλευρο; Για το θαλασσοβρεγμένο στάρι, σου είπανε; Για τα ανθρωπάκια που πούλησαν το νοικοκυριό τους για μια χούφτα αλεύρι, σου είπανε; Για τα παιδιά, τα πρησμένα από την πείνα, που τα μαζεύαν από τους δρόμους, και τα ρίχνανε σαν σκυλιά στα σκουπίδια; Θυμάσαι Ηλία;
Για τον πατέρα σου μωρέ, που έκανε τον σαλταδόρο, και κείνο το γομάρι ο Φριτς με το κάγκελο στο μανίκι τον έπιασε να κλέβει μια κουραμάνα και του έσπασε το χέρι στο γόνατο σαν καλάμι».