Cine - blog

Οι γόηδες μέχρι πρόσφατα, χρησιμοποιούσαν όλα τα υλικά αγαθά που είχαν στην κατοχή τους για να συναρπάσουν τον απλό κόσμο. Πόσο μάλιστα τις γυναίκες. Λίγο η 2002 BMW, λίγο το μαντήλι στο λαιμό, λίγο τα μπουζούκια, λίγο το ένα λίγο το άλλο, δεν ήθελαν και πολύ... Χρόνια αργότερα, τα μπουζούκια έγιναν κλάμπ στην παραλιακή. Η BMW έγινε Porsche. Το μαντήλι χάθηκε αλλά ήρθαν άλλα αξεσουάρ.Το υφάκι, έμεινε το ίδιο... Αλλοι προσπαθούσαν να αντιγράψουν το υφάκι αφού δεν μπορούσαν να έχουν όλα τα άλλα. Δεν είχαν ακριβά αυτοκίνητα αλλά προσπαθούσαν να έχουν γρήγορα. Οι κόντρες έδιναν και έπαιρναν σε διάφορα σημεία της πόλης με αποτέλεσμα, οι κοπέλες που γούσταραν ταχύτητα αντί για χλίδα, να αλλάζουν «συντρόφους» σαν τα πουκάμισα. Κριτήριο το ποιός είναι πιο γρήγορος ή ποιό φασαριόζος...

Από τα πιο ωραία συνθήματα στους τοίχους που έχω δει και που γρήγορα πέρασε και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (βλέπε Facebook, Twitter κτλ) είναι πως «η ευτυχία γράφεται με Ε όχι με €». Αλλοι θεωρούν πως την έχουν (όπως κι εγώ) και άλλοι πως την €χουν.  Και στις δύο περιπτώσεις οφείλεται στην γυναίκα τους. Το συνοικέσιο, ήταν η μορφή ζευγαρώματος στα παλιά χρόνια. Τα πεθερικά, πριν από το πότε θα γίνει ο γάμος και όλα τα παρελκόμενα, είχαν κανονίσει την προίκα του γαμπρού. Κάτι ένα διαμέρισμα, κάτι ένα σπιτάκι (ένα κεραμίδι για το ζευγάρι δηλαδή), κάτι κάμποσα στρέμματα με δέντρα, κάτι κάποιες χρυσές λίρες, το κομπόδεμα ήταν αρκετό για να κλείσει η συμφωνία. Εεεεε, ο γάμος εννοώ...

Στη σημερινή βόλτα στο διαδίκτυο, βρέθηκα αντιμέτωπος με σειρά δημοσιευμάτων σχετικά με χωρισμούς. Όχι ότι κι ότι, αλλά χωρισμούς διασημοτήτων. Εμ, τι. Με τέτοια κρίση, μόνο οι διάσημοι γνωρίζουν απ' ότι φαίνεται στα sites. Το πόσο στεναχωρέθηκα δεν περιγράφεται... Ευτυχώς που είμαι σε δίαιτα και θα με διευκολύνει στο να χάσω και άλλα κιλά. Ετσι λοιπόν, μέσα σε όλα είδα πως γνωστός τραγουδιστής - στιχουργός - θαμώνας απογευματινών - νυχτερινών καταστημάτων  στα νότια προάστια να χωρίζει με την γυναίκα της «διπλανής πόρτας» (τραγουδίστρια κι αυτή), εντελώς ξαφνικά. Και έτσι, τα κοριτσάκια και τα αγοράκια, να δηλώνουν τυχερά που είναι μόνοι τους και έχουν την «ευκαιρία» να κερδίσουν την ... καρδιά τους.

Τη δεκαετία του '60 στην ταινία «Η κόμισσα της φάμπρικας» ο Στέφανος Ληναίος, μετενσαρκώνει τον Χρήστο Δελημάνη που είναι νέος αστυνομικός. Αγαθός και πιστός στη δουλειά του πιστεύει ότι «όποιος δουλεύει πάει μπροστά με την αξία του και μόνο με την αξία του». Από την άλλη ευθυνόφοβος που προσπαθεί να δράσει ενάντια στο χαρακτήρα του γιατί τον έχει σκληρύνει η δουλειά.  Όταν συναντά, συλλαμβάνει και μετά αφήνει ελεύθερη την Άννα Φόνσου, την ερωτεύεται και παράλληλα ψάχνει να της βρει δουλειά γιατί του παρουσιάστηκε ως φτωχαδάκι.

Το κομπιουτεράκι που δουλεύει στο μυαλό, έχει ανάψει. Λογαριασμοί, δόσεις, βενζίνη, προσωπικά έξοδα μπαίνουν στο «ντουλαπάκι» του μυαλού. Αλλοι, νεότεροι από τα άτομα της ηλικίας μου, προχωρούν ακόμα πιο πολύ αφού δεν έχουν δουλειά. Αντίθετα, οι μεγαλύτερης ηλικίας, μέσα στα προσωπικά έξοδα βάζουν και τα απαραίτητα για την υγεία τους. Τα φάρμακα.  Ολα αυτά, μου έρχονται στο δικό μου μυαλό, πάντα μα πάντα, όταν πέφτω για ύπνο. Και όπως είναι έτσι η σκέψη, τρέχει από το ένα στο άλλο. Τελικά έφτασε στο χαράτσι της ΔΕΗ (116 ευρώ παρακαλώ η δόση) και στους δύο απλήρωτους λογαριασμούς. «Ειδοποίηση διακοπής» έγραφε με κεφαλαία γράμματα, προκαλώντας μου ακόμα μεγαλύτερο άγχος για την πληρωμή του.