Αυτό το ... τέρας δεν θα πεθάνει ποτέ!

Η πιο γνωστή λέξη στη χώρα μας, εκτός από αυτή που την ξέρει όλη η υφήλιος, είναι η «γραφειοκρατία». Ισχύει σε σχεδόν ό,τι κάνουμε, από μία απλή βεβαίωση έως και έναρξη εταιρείας. Όλοι παραπονιούνται αλλά όλοι την έχουν συνηθίσει. «Θα πάω στην Εφορία οπότε θα ξυπνήσω πρωί πρωί» έλεγε προχθές ένας συνάδελφος, δείχνοντας ακριβώς αυτό. Πως είναι δεδομένο το γεγονός πως πρέπει να ξυπνήσεις, να πάρεις μαζί σου τα έγγραφα που χρειάζεσαι, τον ... καφέ και μπόλικη υπομονή για να τελειώσεις μία απλή δουλειά.


Αυτό το «τέρας» (όπως είναι η φράση - κλισέ των δημοσιογράφων) το καταπολεμούν όλες οι κυβερνήσεις, δεκαετίες τώρα. Παρόλα αυτά, ζει και βασιλεύει, εξυπηρετώντας πολλές φορές ανθρώπους που προσπαθούν να ξεσπάσουν. Αυτούς δηλαδή που θα ξυπνήσουν το πρωί, θα πάνε στην Εφορία, στο «ΙΚΑ» - όπως το λέγαμε εμείς οι παλιοί - ή στην τράπεζα και μετά από 2' αρχίζουν τους αναστεναγμούς, τα ... ελληνογαλλικά και τα έντονα παράπονα καθώς περιμένουν «τόόόόση ώρα».

Φυσικά όμως υπάρχουν και διαδικασίες όπου πραγματικά θέλεις τεράστια υπομονή ώστε να τελειώσεις μία απλή δουλειά. Έγγραφο από εδώ, χαρτί από εκεί, χαρτόσημο παραπέρα με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνεις ορόφους, να βλέπεις σχεδόν όλους τους υπάλληλους της υπηρεσίας και ορισμένες φορές να φεύγεις και αποτέλεσμα μηδέν.

Έτσι και στην ταινία «Τρελλός είμαι ό,τι θέλω κάνω» (1984) με τον Στάθη Ψάλτη. Σε αυτή την κλασσική «κινηματογραφική» ταινία της εποχής εκείνης, των κίτρινων τρόλεϊ, την Ομόνοια να έχει άλλο σχήμα και του βίντεο, όπου ο άνεργος Μιχάλης Βίδας (Στάθης Ψάλτης) ψάχνει να βρει δουλειά. Βρέθηκε αντιμέτωπος με την γραφειοκρατία (όχι φυσικά της εποχής εκείνης αφού σήμερα, 35 παρά τους υπολογιστές, το ίντερνετ και τις online «διασυνδέσεις» υπηρεσιών, τα ίδια συμβαίνουν) και καταλήγει στο ψυχιατρείο. Ο Γιάννης Βογιατζής, που υποδύεται τον γιατρό, του συνιστά να τον εφοδιάσει με το τρελόχαρτο (γνωστή πλοκή από παλαιότερη ταινία) το οποίο θα του λύσει τα χέρια.

Από αυτή την ταινία μας μένει κυρίως ο μυθικός μονόλογος του Μιχάλη Βίδα που εξιστορεί την επίσκεψή του στο υπουργείο προκειμένου να πάρει μία βεβαίωση για να βγάλει το βιβλιάριο ανεργίας. Μία ιστορία που ξεκινά από τις «πληροφορίες» στο υπουργείο, φτάνει μέχρι τον διευθυντή αλλά βεβαίωση δεν έφτασε στα χερια του Βίδα ποτέ...