«Θα το ξανακάνεις;;;;»

Δύο χρόνια παρά ένα μήνα... Τόσο «μέτρησα» από τότε που ανέβασα το τελευταίο κείμενο. Και πραγματικά στεναχωρέθηκα που πέρασε τόσος καιρός, αλλά όρκο θα έδινα πως ήταν λιγότερος. 

Σκεφτόμουν τι δικαιολογίες να αραδιάσω στον εαυτό μου. «Τρέχεις με τη δουλειά», «σου τρώει χρόνο το χαζοκουτάβι σου» (που πλέον έχει μεγαλώσει), «τον ελεύθερο χρόνο τον αφιερώνεις σε άλλα πράγματα», «δεν υπάρχει έμπνευση» και πάει λέγοντας. Με τίποτα από τα παραπάνω και τα άλλα τόσα που σκέφτηκα, δεν ένιωσα ικανοποιημένος. 

Μου το έλεγε ο πατέρας μου, ίσως ο μόνος πιστός αναγνώστης μου (που πιθανά να τον έχασα κι αυτόν μετά από τέτοια «αποχή») και αντικειμενικός - όσο μπορεί - κριτικός των κειμένων μου. «Τι θα γίνει; Θα ανεβάσεις κανένα κείμενο;». «Κάποια στιγμή» του απαντούσα. 

Σήμερα λοιπόν, μπήκα στο blog και έπαθα σοκ μόλις είδα το Παρασκευή 15 Απριλίου 2016 της προηγούμενης ανάρτησης. «Όχι ρε συ» είπα. Και τότε έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου, που ευελπιστώ να την κρατήσω. Δε θα το ξανακάνεις, είπα αποφασιστικά. Και με την ατάκα αυτή, ήρθε και η εικόνα...

1959, σε ένα Αστυνομικό Τμήμα της Αθήνας, ο συλληφθής για διάρρηξη Θανάσης Βέγγος ανακρίνεται από τον φίλο του, Κώστα Χατζηχρήστο, στην εξαιρετική και πασίγνωστη ταινία «Ο Ηλίας του 16ου» όπου τρεις φίλοι, αποφασίζουν να κλέψουν τον ιδιοκτήτη ενός μπαρ που είναι και ενεχυροδανειστής και κλεπταποδόχος.   

Κ. Χ.: «Θα το ξανακάνεις;» 

Θ. Β.: «Δε θα το ξανακάνω» (με το γνωστό «κακόμοιρο» ύφος)

Κ. Χ.: «Δε θα το ξανακάνει, να το λέει και μόνος του»

Ούτε εγώ θα το ξανακάνω. Τουλάχιστον, γλύτωσα τις (αληθινές και εκτός σεναρίου) σφαλιάρες που τρώει ο Θ. Βέγγος από τον Κ. Χατζηχρήστο, σφαλιάρες που τις θυμόταν σε όλη τη ζωή του. 

Ο Θανάσης Βέγγος, από εκείνη την ταινία και μετά, όπως λένε αυτοί που τον ήξεραν, ήταν μαζεμένος με τον Κ. Χατζηχρήστο και φέρεται να έχει πει, όταν αρνήθηκε την πρόταση να πάει στην κηδεία του τελευταίου, «εκείνη η σφαλιάρα με πονάει ακόμα».  

Ο Κ. Χατζηχρήστος έγραψε στην αυτοβιογραφία του (ένα κομμάτι της βρήκα εδώ): «Θυμάμαι σε αυτή την ταινία τα βάσανα που πέρασε ο Θανάσης εξαιτίας μιας σκηνής του έργου που έπρεπε να φάει ένα χαστούκι... Νομίζω πως ο Θανάσης είναι ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός με τεράστια επιμονή και υπομονή.  Το πρόβλημα άρχισε όταν έπεσε το πρώτο χαστούκι. Τότε ο Βέγγος από τη δύναμη έφυγε από την κινηματογραφική μηχανή. Αρχίσαμε ξανά. Πάλι έφυγε από τη μηχανή. Φαπ. Μανούλα! Και άντε από την αρχή, φαπ. Μανούλα. Περίμενε κάθε λίγο και λιγάκι μετά από το χαστούκι όλο το συνεργείο και ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Αλέκος Σακελλάριος πότε θα συνέλθει ο Βέγγος από το χαστούκι. Με τη συναίνεση του Βέγγου τα χαστούκια έπρεπε να είναι αληθινά. Στο μεταξύ η ώρα περνούσε και η σκηνή δεν τέλειωνε. Άσε που αρχίσαμε να μακιγιάρουμε το Θανάση γιατί το μάγουλό του είχε κατακοκκινίσει από τα χαστούκια. Δεν θα το πιστέψετε αλλά έτσι με το χαστούκι φάγαμε ολόκληρη ημέρα. Και επιτέλους ένα από τα χαστούκια ήταν πετυχημένο...».

(Δικαιώματα φωτογραφίας: Φίνος Φίλμ)