«Οι Γερμανοί ξανάρχονται»... και είναι φίλοι μας!!!

Χαμός γίνεται τις τελευταίες μέρες και ώρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ελληνιστί social media) με τη διαπραγμάτευση και τους Γερμανούς. Οσοι τόσο καιρό απείχαν από τα πολιτικά, ξεσπαθώνουν με απτά επιχειρήματα. Τι τον Σόϊμπλε κρεμασμένο είδαμε, τι να καίγεται με το καροτσάκι του, τι τη Μέρκελ με στολή ναζί. Ευχαριστήθηκαν με τη χολή που έβγαλαν επειδή – όπως πέρασε μέσω διαφόρων κυβερνητικών και μη – η Γερμανία φταίει για όλα...

Τι τρομερός συλλογισμός. Ανυπέρβλητος! Οπως τα παιδιά. «Δεν έκανα εγώ κάτι. Ο Μπόμπος το έκανε», «η γάτα το έριξε το βάζο», ο «στρατηγός Ανεμος φταίει για την καταστροφή» και διάφορα τέτοια...

Αλλά δε φταίνε αυτοί που κατόρθωσαν να περάσουν την παραπάνω άποψη στον κόσμο. Φταίει ο κόσμος που έχει τα πάντα μπροστά στα μάτια του και δεν θέλει να καταλάβει. Οχι δεν μπορεί, δε θέλει. Είναι η εύκολη λύση το «φταίει ο Χατζηπετρής» που έλεγε ο Λ. Κηλαηδόνης. Δεν θέλησε να σκεφτεί ότι οι τωρινοί ... εχθροί μας ήταν αυτοί που τόσο ο Σαμαράς χαρακτήριζε φίλους όσο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που είχε συνομιλίες σε «θετικό κλίμα». Και δεν είναι κομμουνιστική προπαγάνδα, ούτε κάτι άλλο. Είναι η πραγματικότητα.

Μια πραγματικότητα που κανείς δε θέλει να δει. Οπως κανείς δε θέλησε να δει πριν τις εκλογές. «Go back Mrs Merkel» έλεγε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας στις αρχές Γενάρη. «Δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί η Μέρκελ το πρόγραμμά μας». Το ποιος έφυγε ή το ποιος ήρθε, το ποιος αρνήθηκε ή όχι, το απέδειξε η ιστορία. Και όπως λέγεται στο facebook, «από την κατάργηση του μνημονίου σε ένα νόμο, στη ψήφιση ενός νέου μνημονίου σε ένα νόμο, ένα δημοψήφισμα δρόμος!».

Δεν είναι θέμα των Γερμανών. Είναι γενικότερο το κακό. Και η ελπίδα αργοπεθαίνει μέσα από τα λόγια και τα έργα της κυβέρνησης. Αυτή την ελπίδα εμπιστεύτηκε ο κόσμος που (καλώς ή κακώς) ψήφισε για να «φύγουν στις 26 Γενάρη» οι πολιτικές λιτότητας, οι «κλέφτες», οι «μιζαδόροι», για να γυρίσουμε ΟΛΟΙ στα προ 2009 οικονομικά επίπεδα. Μισθοί, συντάξεις, ΕΝΦΙΑ κλπ κλπ. Τώρα; Οι συνταξιούχοι περιμένουν στην ουρά για 120 ευρώ, χωρίς να διαμαρτύρονται. Οπως δε διαμαρτυρήθηκαν όταν τους πετσόκοψαν τις συντάξεις οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Και όμως. Οταν κάποιο κόμμα έλεγε «μην τους εμπιστεύεστε» ήταν ο «κακός» της υπόθεσης. Οταν του είπε «όχι και στους δύο» στο πρόσφατο δημοψήφισμα, ήταν οι «προδότες». Και τώρα, το κόμμα αυτό είναι εδώ, σταθερό στις απόψεις του, παρά τις επιθέσεις και τα όσα μύρια άκουσε, και του λέει βγες στο δρόμο. Φώναξε. Διεκδίκησε. Μην τους χαρίζεις αυτά που σου ανήκουν, μην μένεις στο «μικρότερο κακό». Και το κόμμα θα είναι εκεί, για να στηρίξει, να αγωνιστεί!

Που κολλάνε όλα αυτά; Οι Γερμανοί δεν ξανάρθαν. Ηταν εδώ. Μέσα στην ΕΕ όπως και εμείς. Δεν εμφανίστηκαν τώρα και θέλουν το κακό μας. Εμείς (με τις κυβερνήσεις που υπάρχουν και με το σύστημα που υπερασπίζονται) τους βάλαμε ως δανειστές ή πιο sic ως θεσμούς. Και τώρα, με το 3ο Μνημόνιο; Ερχονται στο μυαλό μου τα λόγια του Βασίλη Λογοθετίδη στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» (1948) όπου μετά την 2η απόβαση των Γερμανών μονολογούσε: «Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Τώρα είναι που θα πούμε το ψωμί ψωμάκι. Τώρα είναι που θα γίνουμε από την πείνα όλοι μας, σαν ζελατίνα από τις ταυτότητες. Καίτη, τα σαφριδάκια που δε σου αρέσανε. Θα τα παστώσεις τώρα και θα τρώμε από ένα κάθε Λαμπρή».