47 χρόνια από την «κανονική» χούντα

Περάσαν ήδη 47 χρόνια από τότε που συνταγματάρχες, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, κατέστειλαν κάθε μορφή ελευθερίας. Που άνοιξαν ξερονήσια, που έδωσαν εξουσία σε χωροφύλακες και στρατιωτικούς να κυνηγήσουν «τον κομμουνιστικό κίνδυνο». Σε αυτό το κυνήγι, τοίχοι βάφτηκαν κόκκινοι από το αίμα χιλιάδων Ελλήνων, προσπαθώντας να τους κάνουν να νιώσουν την «εθνική παλιγγενεσία».

Εγώ και αρκετοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είχαμε γεννηθεί τότε. Όμως, όσοι ασχολήθηκαν, όσοι έψαξαν, όσοι διάβασαν - και όχι τα λίγες γραμμές που αφιέρωσαν τα σχολικά βιβλία - έμαθαν πολλά! Έμαθαν για τα βασανιστήρια στα ΕΑΤ - ΕΣΑ (το Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας), για τον Ντερτιλή, τον Μάλλιο, τον Παττακό, για τη Μακρόνησο, τη Γυάρο.  


Όσοι έψαξαν διαπίστωσαν πως μιλώ για τους ίδιους που κάποιοι σήμερα, καλυμμένοι με τον κοινοβουλευτικό μανδύα, τους εξυμνούν. Όπως μιλούν και τιμούν για άλλους που λάτρευαν τα «αρχαιοελληνικά» σύμβολα. Αυτούς που άλλα τόσα χρόνια πίσω φώναζαν «ζήτω η νίκη» («Zieg Heil» γερμανιστί) και το γύρισαν, πιο ώριμοι, στο «ζήτω το έθνος» του 1967. Αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους πατριώτη επειδή αγαπούν την πατρίδα τους και επειδή κρατούν την ελληνική σημαία. 

47 χρόνια λοιπόν από τότε  που άνοιξαν τα κρατητήρια, που τα όπλα βγήκαν στους δρόμους, που γέμισαν κόσμο τα στρατοδικεία, που κάθε φωνή αντίστασης επιχειρήθηκε να φιμωθεί, που έκλεισαν οι σταθμοί, «κόπηκαν» και λογοκρίθηκαν  τραγούδια, απαγορεύτηκαν οι «αντεπαναστατικές» εφημερίδες. «Κι εγώ είχα μείνει με την εντύπωση πως ο λαός κάνει τις επαναστάσεις» λέει ο «Σαββίδης» (Γιάννης Χατζηγιάννης) στο «Λούφα και Παραλλαγή» του 1984.  Επανάσταση για κάποιους ήταν μία. Αυτή της 21ης Απρίλη 1967 και όχι η κανονική του 1917. Αυτή που ορισμένοι, σήμερα, τρέμουν ακόμα. «Εμείς δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε στον κομμουνισμό» έλεγε τότε ο «υπουργός» στην ίδια ταινία αφού όλα ήταν χάλια στη Σοβιετική Ενωση. Πιο βασικό φυσικά οι ατομικές ελευθερίες καθώς δεν μπορούσες να «βγεις στην Ερυθρά Πλατεία και να πεις "ο σύντροφος Μπρέζνιεφ είναι μαλάκας» λες και μπορούσες να πεις κάτι αντίστοιχο για τους χουντικούς ή να ακούσεις, απλά, έναν Θεοδωράκη.

Αυτή την κατάσταση έζησε ο Θανάσης Βέγγος που προσπάθησε να ακούσει Θεοδωράκη στην περίοδο της Χούντας μέσα στο φορτηγό του, στο δεύτερο μέρος της εκπληκτικής ταινίας «Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας» (1976).  Στην ταινία, ένας απλός άνθρωπος, παρά την αρχική του αποστασιοποίηση, ζώντας υπό χουντικό καθεστώς, φτάνει τελικά να κάνει τη δική του επανάσταση. Αξιοσημείωτη της «ελευθερίας», η στιγμή που φοβισμένος ο Θ. Βέγγος κλείνει το παράθυρο για να μην ακουστεί έξω το τραγούδι.

ΥΓ: Όσο και αν προσπάθησα να βρω την ταινία, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Τελικά, μετά από πολύ προσπάθεια και λίγη ... τύχη, η ταινία βρέθηκε! Οπότε, μπορείτε να την απολαύσετε εδώ.


ΥΓ2: Συνειδητά, κάποιοι παρομοιάζουν την χούντα, τη δικτατορία του '67-'74, με τη «χούντα του μνημονίου». Οχι κύριοι και κυρίες. Σήμερα δεν είναι χούντα. Σήμερα είναι συνειδητές πολιτικές που ακολουθούν και στηρίζουν τα κόμματα που εσείς εκλέγετε. Πολιτικές που υπηρετούν ένα σύστημα, τον καπιταλισμό. Καλώς ή κακώς. Αφήστε λοιπόν τις διάφορες «χούντες», της τρόικας, της Μέρκελ και λοιπών και κοιτάξτε ποια είναι αυτά τα κόμματα. Κρίνετε και αποφασίστε!