Cine - blog

Η πιο γνωστή λέξη στη χώρα μας, εκτός από αυτή που την ξέρει όλη η υφήλιος, είναι η «γραφειοκρατία». Ισχύει σε σχεδόν ό,τι κάνουμε, από μία απλή βεβαίωση έως και έναρξη εταιρείας. Όλοι παραπονιούνται αλλά όλοι την έχουν συνηθίσει. «Θα πάω στην Εφορία οπότε θα ξυπνήσω πρωί πρωί» έλεγε προχθές ένας συνάδελφος, δείχνοντας ακριβώς αυτό. Πως είναι δεδομένο το γεγονός πως πρέπει να ξυπνήσεις, να πάρεις μαζί σου τα έγγραφα που χρειάζεσαι, τον ... καφέ και μπόλικη υπομονή για να τελειώσεις μία απλή δουλειά.

Σημαδιακή ημέρα η 21η Απρίλη. Όχι, δεν πρόκειται για γενέθλια, άσχετα αν κάποιοι «γιορτάζουν» σήμερα. Πρόκειται για μία από τις πιο μαύρες μέρες της ελληνικής ιστορίας. 51 χρόνια από την ημέρα που ομάδα αξιωματικών του Στρατού, με γερές πλάτες και φυσικά  μετά από προετοιμασίες χρόνων που πολλοί γνώριζαν, κατέλυσαν την εξουσία και κυνήγησαν κομμουνιστές, αγωνιστές και όλους όσους τους ενοχλούσαν.

Δύο χρόνια παρά ένα μήνα... Τόσο «μέτρησα» από τότε που ανέβασα το τελευταίο κείμενο. Και πραγματικά στεναχωρέθηκα που πέρασε τόσος καιρός, αλλά όρκο θα έδινα πως ήταν λιγότερος.  Σκεφτόμουν τι δικαιολογίες να αραδιάσω στον εαυτό μου. «Τρέχεις με τη δουλειά», «σου τρώει χρόνο το χαζοκουτάβι σου» (που πλέον έχει μεγαλώσει), «τον ελεύθερο χρόνο τον αφιερώνεις σε άλλα πράγματα», «δεν υπάρχει έμπνευση» και πάει λέγοντας. Με τίποτα από τα παραπάνω και τα άλλα τόσα που σκέφτηκα, δεν ένιωσα ικανοποιημένος.