Cine - blog

Ξυπνώντας πρωί πρωί διαπίστωσα ότι η βροχή έπεφτε στους δρόμους της Αθήνας. «Πάλι μποτιλιάρισμα θα φάω» σκέφτηκα, καθώς είχα να κατέβω για δουλειές στο κέντρο της Αθήνας. Εφτιαξα καφεδάκι, έκανα τα τέσσερα τσιγάρα που έλεγε και ο Παπάζογλου στην « καλημέρα » για να μη τα βλέπω μαύρα, ετοιμάστηκα και πήγα στο αμάξι. Το ραδιόφωνο συντονισμένο στις ειδήσεις. Βίτσιο και αυτό, μου λένε φίλοι και γνωστοί, να ακούς ειδήσεις. «Βάλε κανένα τραγουδάκι να χαρείς» αλλά εγώ τίποτα. Εκεί. Να ακούω για συλλήψεις, για νέα μέτρα, για φόρους και όλα τα συναφή. Εκείνη τη στιγμή, πάντα, κοιτάζω το δείκτη της βενζίνης και έρχεται η ασυναίσθητη κίνηση του χεριού που μπαίνει στην τσέπη για τον εντοπισμό χρημάτων.

Εδώ και σχεδόν 10 ημέρες, όπου σταθώ και όπου κοιτάξω, το βασικό θέμα είναι η «Χρυσή Αυγή» και οι διώξεις εναντίον βουλευτών και μη. Οι αναλύσεις ειδικών και «ειδικών» δίνουν και παίρνουν. Δημοσιογράφοι και καλεσμένοι σε πάνελ, δείχνουν έντρομοι μπροστά σε αυτά που κατά τα άλλα «προστατευόμενοι» μάρτυρες κατέθεσαν. Δείχνουν έκπληκτοι μπροστά στις «αποκαλύψεις» για Τάγματα Εφόδου, επιθέσεις εναντίον μεταναστών και Ελλήνων, διασυνδέσεις με ναζιστικά κόμματα, αγκυλωτούς σταυρούς σε σπίτια και γραφεία.  Και ακούγοντας όλα αυτά, βλέποντας τις εκφράσεις τους, νιώθω πως τόσα χρόνια, ζούσα και ζω σε άλλη χώρα.