tag:blogger.com,1999:blog-14074593931933610372024-03-13T10:12:18.953+02:00 Cine - blogΕνα blog που συνδυάζει τις εικόνες και τις καταστάσεις των διαφόρων εποχών που παρουσιάζονται στον ελληνικό κινηματογράφο με το τώρα...Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-12630010585479446072020-05-04T03:37:00.000+03:002020-05-04T03:37:50.164+03:00Καραντίνα ήταν ... και πάει!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/OCKRjcjpB1I/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/OCKRjcjpB1I?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />
<br />
<br />
Καραντίνα ήταν και πάει... Από τις 23 Μάρτη, οι περισσότεροι κλειστήκαμε στα σπίτια βλέποντας κάθε απόγευμα τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά, λες και ήταν η «Τόλμη και Γοητεία». «Τι θα πουν σήμερα», «τι θα γίνει»... Αγωνία και σασπένς. Και δυστυχώς θάνατοι, πολλοί και άδικοι.<br />
<br />
Σε αυτό το διάστημα δοκιμάστηκαν πολλά. Δοκιμάστηκαν τα ανθρώπινα όρια, η αντοχή και η ψυχολογία, οι σχέσεις. Δοκιμάστηκαν οι γιατροί, που πάλεψαν και παλεύουν για να σώσουν ζωές με λιγοστά όπλα σε ένα παιχνίδι λέξεων, όρων και εννοιών όπως ο «αόρατος εχθρός», η «ασύμμετρη απειλή». Και μέσα σε αυτά, να δεχόμαστε καθημερινά τις πατριωτικές ενέσεις. «Η Ελλάδα ποτέ δε πεθαίνει», «να δείξουμε ποιοι είναι οι Έλληνες και τι μπορούν να πετύχουν».<br />
<a name='more'></a><br />
Δοκιμάστηκαν οι υπάλληλοι στα σούπερ μάρκετ, που αντιμετώπισαν τους μανιασμένους -τις πρώτες μέρες- καταναλωτές που έτρεξαν να προμηθευτούν χαρτιά υγείας. Και εύστοχα ο Αρκάς να σχολιάζει πως μάλλον κάποιοι «χέστηκαν» από το φόβο τους. Ακόμα και με τα εξαντλητικά ωράρια, την ευέλικτη εργασία, τις απολύσεις, σε ένα «όλοι μαζί» που αποδείχθηκε ως «τα κέρδη μόνο στην τσέπη των αφεντικών». Και ήταν δις αυτά...<br />
<br />
Βγαίναμε με χαρτάκια, με το εξαιρετικό 13033 να είναι εκεί, 24 ώρες το 24ωρο και να απαντά πιο γρήγορα από τον καθένα. Χωρίς «μα», χωρίς «μου». Είχαμε το άγχος αν θα συναντήσουμε αστυνομία και να δείξουμε τα «εξιτήριά» μας από το σπίτι, την ιδιότυπη απομόνωση. Ωστόσο, πέρασε... Για πόσο, θα δείξει...<br />
<br />
Σελίδα για τον ελληνικό κινηματογράφο η συγκεκριμένη και τώρα, στο τελείωμα μιας δοκιμασίας, ένα βίντεο από τους «ήρωες» του πανιού, περασμένων δεκαετιών αλλά πάντα επίκαιρων καθώς και, για πρώτη φορά, σκηνές από ελληνικές σειρές. Σκηνές των πρωταγωνιστών να μένουν σπίτι, να ... δουλεύουν από το σπίτι, να κάνουν ντελίβερι, να περιμένουν τη ... λεφτεριά!<br />
<br />
Έτσι, για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας!!!<br />
<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-28867460968938763232018-12-23T00:22:00.001+02:002018-12-23T00:22:53.512+02:00Αυτό το ... τέρας δεν θα πεθάνει ποτέ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV5Kdjpoaa_AHOY46ajQ1w4BrjQPJUzObpCrfPj29OTuhIwA3OL6OLAFQarCXSYD7ONbMn-LvW9_8MyCbHSrtERQczd1FitmIfKrZA0QIeFJum3V5BcZOFgw4Vv2bXwmTEHVU3hQsgHEVT/s1600/Untitled-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="1280" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV5Kdjpoaa_AHOY46ajQ1w4BrjQPJUzObpCrfPj29OTuhIwA3OL6OLAFQarCXSYD7ONbMn-LvW9_8MyCbHSrtERQczd1FitmIfKrZA0QIeFJum3V5BcZOFgw4Vv2bXwmTEHVU3hQsgHEVT/s320/Untitled-1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Η πιο γνωστή λέξη στη χώρα μας, εκτός από αυτή που την ξέρει όλη η υφήλιος, είναι η «γραφειοκρατία». Ισχύει σε σχεδόν ό,τι κάνουμε, από μία απλή βεβαίωση έως και έναρξη εταιρείας. Όλοι παραπονιούνται αλλά όλοι την έχουν συνηθίσει. «Θα πάω στην Εφορία οπότε θα ξυπνήσω πρωί πρωί» έλεγε προχθές ένας συνάδελφος, δείχνοντας ακριβώς αυτό. Πως είναι δεδομένο το γεγονός πως πρέπει να ξυπνήσεις, να πάρεις μαζί σου τα έγγραφα που χρειάζεσαι, τον ... καφέ και μπόλικη υπομονή για να τελειώσεις μία απλή δουλειά.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Αυτό το «τέρας» (όπως είναι η φράση - κλισέ των δημοσιογράφων) το καταπολεμούν όλες οι κυβερνήσεις, δεκαετίες τώρα. Παρόλα αυτά, ζει και βασιλεύει, εξυπηρετώντας πολλές φορές ανθρώπους που προσπαθούν να ξεσπάσουν. Αυτούς δηλαδή που θα ξυπνήσουν το πρωί, θα πάνε στην Εφορία, στο «ΙΚΑ» - όπως το λέγαμε εμείς οι παλιοί - ή στην τράπεζα και μετά από 2' αρχίζουν τους αναστεναγμούς, τα ... ελληνογαλλικά και τα έντονα παράπονα καθώς περιμένουν «τόόόόση ώρα».<br />
<br />
Φυσικά όμως υπάρχουν και διαδικασίες όπου πραγματικά θέλεις τεράστια υπομονή ώστε να τελειώσεις μία απλή δουλειά. Έγγραφο από εδώ, χαρτί από εκεί, χαρτόσημο παραπέρα με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνεις ορόφους, να βλέπεις σχεδόν όλους τους υπάλληλους της υπηρεσίας και ορισμένες φορές να φεύγεις και αποτέλεσμα μηδέν.<br />
<br />
Έτσι και στην ταινία «<a href="https://www.youtube.com/watch?v=lsj2rIZu6IQ&t=1105s" target="_blank">Τρελλός είμαι ό,τι θέλω κάνω</a>» (1984) με τον Στάθη Ψάλτη. Σε αυτή την κλασσική «κινηματογραφική» ταινία της εποχής εκείνης, των κίτρινων τρόλεϊ, την Ομόνοια να έχει άλλο σχήμα και του βίντεο, όπου ο άνεργος Μιχάλης Βίδας (Στάθης Ψάλτης) ψάχνει να βρει δουλειά. Βρέθηκε αντιμέτωπος με την γραφειοκρατία (όχι φυσικά της εποχής εκείνης αφού σήμερα, 35 παρά τους υπολογιστές, το ίντερνετ και τις online «διασυνδέσεις» υπηρεσιών, τα ίδια συμβαίνουν) και καταλήγει στο ψυχιατρείο. Ο Γιάννης Βογιατζής, που υποδύεται τον γιατρό, του συνιστά να τον εφοδιάσει με το τρελόχαρτο (γνωστή πλοκή από παλαιότερη ταινία) το οποίο θα του λύσει τα χέρια.<br />
<br />
Από αυτή την ταινία μας μένει κυρίως ο μυθικός μονόλογος του Μιχάλη Βίδα που εξιστορεί την επίσκεψή του στο υπουργείο προκειμένου να πάρει μία βεβαίωση για να βγάλει το βιβλιάριο ανεργίας. Μία ιστορία που ξεκινά από τις «πληροφορίες» στο υπουργείο, φτάνει μέχρι τον διευθυντή αλλά βεβαίωση δεν έφτασε στα χερια του Βίδα ποτέ... </div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-22416623708609011122018-04-21T04:16:00.000+03:002018-04-22T04:37:19.415+03:00«Και σε εμάς δε λέτε τίποτα;;;»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjr1WiiKWwTD81OzqfCe_Ez5DiSVYmXFjYh6esxwn1VLTVl9_X3eDqFM7YFGnGjVjug8izka5cq_qYXMS3MiTx4K5stuNANdAnEGCA9K0BcC2EhAJor9y0tbb36r-TS9PChZhreFyeObnZ/s1600/%25CE%25A3%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B9%25CF%258C%25CF%2584%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF+%25CE%25BF%25CE%25B8%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582+%252813%2529.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="552" data-original-width="951" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjr1WiiKWwTD81OzqfCe_Ez5DiSVYmXFjYh6esxwn1VLTVl9_X3eDqFM7YFGnGjVjug8izka5cq_qYXMS3MiTx4K5stuNANdAnEGCA9K0BcC2EhAJor9y0tbb36r-TS9PChZhreFyeObnZ/s400/%25CE%25A3%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B9%25CF%258C%25CF%2584%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25BF+%25CE%25BF%25CE%25B8%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582+%252813%2529.png" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Σημαδιακή ημέρα η 21η Απρίλη. Όχι, δεν πρόκειται για γενέθλια, άσχετα αν κάποιοι «γιορτάζουν» σήμερα. Πρόκειται για μία από τις πιο μαύρες μέρες της ελληνικής ιστορίας. 51 χρόνια από την ημέρα που ομάδα αξιωματικών του Στρατού, με γερές πλάτες και φυσικά μετά από προετοιμασίες χρόνων που πολλοί γνώριζαν, κατέλυσαν την εξουσία και κυνήγησαν κομμουνιστές, αγωνιστές και όλους όσους τους ενοχλούσαν.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Μέρες τώρα, μετά από «σεμινάρια» δεκάδων ωρών στην τηλεόραση, έψαχνα το επόμενο κομμάτι που θα έγραφα. Ξάφνου κόλλησα. 21η Απρίλη σήμερα σκέφτηκα και κάπου θα έχουν στηθεί «γλέντια». Σαν εκείνο στη Θεσσαλονική, όπου <a href="https://www.youtube.com/watch?v=L2p374rN80E" target="_blank">αξιωματικοί της Αστυνομίας γιόρταζαν την ημέρα και τελικά, ως συνήθως, αθωώθηκαν στο δικαστήριο</a>. Ή σαν εκείνο στη Λάρισα πέρσι όπου παραβρέθηκε μέχρι και η γυναίκα του Γ. Παπαδόπουλου. Ή σαν πολλά άλλα, που (ακόμα) δεν είδαν το φως της δημοσιότητας.<br />
<br />
Πέρασαν 51 χρόνια. Πολλοί από όσους «γιόρτασαν» στα κελιά των ΕΑΤ - ΕΣΑ ουρλιάζοντας από τα βασανιστήρια, δεν ζουν. Άλλοι ζουν και προσπαθούν να ξεχάσουν τα όσα έζησαν. Άλλοι να ξεχάσουν τις κραυγές πόνου των κρατουμένων σε πολλά στρατόπεδα και φυλακές, όπως τη Γυάρο, το «Νταχάου της Μεσογείου» όπως την αποκάλεσαν οι ιστορικοί, αφού από εκεί πέρασαν περίπου 22.000 εξόριστοι. Άλλοι, δεν συνελήφθησαν, δεν ανακρίθηκαν από στρατιωτικούς, αστυνομικούς, δεν καρφώθηκαν από χαφιέδες, επίσημους (όπως ο γνωστός τηλε-ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής Ν. Μαστοράκης που προσπαθούσε να εκμαιεύσει από φοιτητές μετά το Πολυτεχνείο την άποψή τους για τα πάντα) ή ανεπίσημους (βλέπε τους χιλιάδες που υπήρχαν σε γειτονιές και κατέγραφαν τα πάντα). Δεν πρόλαβαν γιατί έχασαν τη ζωή τους από αδέσποτες σφαίρες και εν ψυχρώ δολοφονίες.<br />
<br />
51 χρόνια από εκείνη την ημέρα όπου για επτά χρόνια χάθηκαν τα πάντα και σήμερα, απόγονοι των χουντικών που έκλεισαν τη Βουλή, σήμερα είναι μέσα σε αυτή. Παριστάνουν τους βουλευτές, κυνηγούν (και κάποιοι σκοτώνουν) όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, καίνε βιβλία. Σήμερα γιορτάζουν την αποκατάσταση της δημοκρατίας, όπως είχε πει ο αρχηγός της «Χρυσής Αυγής» Ν. Μιχαλολιάκος. «Εσείς λέτε ότι η δημοκρατία αποκαταστάθηκε το 1974, εμείς λέμε ότι αποκαταστάθηκε το 1967» είχε αναφέρει και εξέφραζε τον «θαυμασμό στον Αδόλφο Χίτλερ και το ναζιστικό καθεστώς ως και το δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου». Αυτό το καθεστώς, που - γι αυτούς - δεν έκανε τίποτα από τα παραπάνω αλλά πάνω από όλα, δεν έφταιγε και για την προδοσία της Κύπρου, όπως λένε και σήμερα.<br />
<br />
Την ημέρα λοιπόν που τα τανκς κατέκλυσαν την Αθήνα, που η χούντα (έχοντας τη βοήθεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ) κατέλυσε τη δημοκρατία, παραδίδοντας μάλιστα μαθήματα στον Πινοσέτ για το επερχόμενο πραξικόπημα στη Χιλή, αποδίδει εξαιρετικά ο Νίκος Περάκης μέσα από την ταινία του, <a href="https://oload.win/f/ZnlBJU_8QZM" target="_blank">Λούφα και Παραλλαγή</a> (1984). Σε αυτή την ταινία, που σίγουρα όλοι την έχουν δει, πρωταγωνιστούν πολλοί ηθοποιοί που σήμερα είναι ιδιαίτερα γνωστοί όπως ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Νίκος Καλογερόπουλος, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο Στέλιος Μάινας, ο Τάκης Σπυριδάκης, η Τάνια Καψάλη και Νίκος Αλεξίου, τους οποίους συμπλήρωναν οι Σταύρος Ξενίδης και Ανδρέας Φιλιππίδης.<br />
<br />
Η ταινία αφηγείται - για όσους ίσως δεν την έχουν δει - την ιστορία μιας ομάδας φαντάρων που υπηρετούν την πατρίδα σε μια μονάδα της Αθήνας λίγο πριν το πραξικόπημα και οι οποίοι θα στελεχώσουν το νεοσύστατο τηλεοπτικό κανάλι του Στρατού.<br />
<br />
Μόλις ξημερώνει λοιπόν η 21η Απρίλη και τα άρματα μάχης βγαίνουν στους δρόμους, οι φαντάροι αντιλαμβάνονται ότι κάτι συμβαίνει. Στο θάλαμο, γίνεται η εξής συζήτηση μεταξύ «Λάμπρου» (Γιώργος Κιμούλης), «Μπαλούρδου» (Τάκης Σπυριδάκης), «Μαρλαφέκα» (Πάρης Τσέλιος που υποδύεται έναν γκέι) και «Σαββίδη» (Γιάννης Χατζηγιάννης):<br />
<br />
<i>«Λάμπρου»: Ρε σεις, τι έγινε εδώ;</i><br />
<i>«Μπαλούρδος»: Κάναμε επανάσταση</i><br />
<i>«Μαρλαφέκας»: Και σε μας δε λέτε τίποτα; </i><br />
<i>«Σαββίδης»: Κι εγώ είχα μείνει με την εντύπωση ότι ο λαός κάνει τις επαναστάσεις.</i><br />
<br />
ΥΓ: Για την ταινία, <a href="https://www.youtube.com/watch?v=PIURe4z73_8" target="_blank">ένα καλό ντοκιμαντέρ</a> έχει γυρίσει ο ίδιος ο σκηνοθέτης μαζί με τον Γιώργο Πανουσόπουλος, που είχε κάνει τη Διεύθυνση Φωτογραφίας. Οι δυό τους επιστρέφουν 25 χρόνια μετά στα μέρη των γυρισμάτων, τη Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού δηλαδή και δείχνουν τα σημεία που γυρίστηκε η ταινία.<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-33634509199982509402018-03-18T18:50:00.000+02:002018-03-18T18:50:08.884+02:00«Θα το ξανακάνεις;;;;»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="color: #0000ee; font-family: inherit;"><u><br /></u></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0hfSNmN9y8Fc2yTD8LzOYSThMSTqEzrgI1df1OoNSiahFsurCmGTWxecBDl_KAnyoCECEoPQg2iZeXa7PeyYcoOm6_6jrMvMLWEY7EfGpzocIeLtOXgBK0eVnR1fIf5YqBqbGO7fB5zfs/s1600/2018-03-18-165217_1280x1000_scrot.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" data-original-height="964" data-original-width="1211" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0hfSNmN9y8Fc2yTD8LzOYSThMSTqEzrgI1df1OoNSiahFsurCmGTWxecBDl_KAnyoCECEoPQg2iZeXa7PeyYcoOm6_6jrMvMLWEY7EfGpzocIeLtOXgBK0eVnR1fIf5YqBqbGO7fB5zfs/s320/2018-03-18-165217_1280x1000_scrot.jpg" width="320" /></span></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="western" style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; text-decoration: none;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
<br />
</span></div>
<br />
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Δύο χρόνια παρά ένα μήνα... Τόσο «μέτρησα» από τότε που ανέβασα το τελευταίο κείμενο. Και πραγματικά στεναχωρέθηκα που πέρασε τόσος καιρός, αλλά όρκο θα έδινα πως ήταν λιγότερος. </span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Σκεφτόμουν τι δικαιολογίες να αραδιάσω στον εαυτό μου. «Τρέχεις με τη δουλειά», «σου τρώει χρόνο το χαζοκουτάβι σου» (που πλέον έχει μεγαλώσει), «τον ελεύθερο χρόνο τον αφιερώνεις σε άλλα πράγματα», «δεν υπάρχει έμπνευση» και πάει λέγοντας. Με τίποτα από τα παραπάνω και τα άλλα τόσα που σκέφτηκα, δεν ένιωσα ικανοποιημένος. </span></span></div>
<a name='more'></a><br />
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px; text-align: left; text-indent: 1.27cm;"><span style="font-family: inherit;">Μου το έλεγε ο πατέρας μου, ίσως ο μόνος πιστός αναγνώστης μου (που πιθανά να τον έχασα κι αυτόν μετά από τέτοια «αποχή») και αντικειμενικός - όσο μπορεί - κριτικός των κειμένων μου. «Τι θα γίνει; Θα ανεβάσεις κανένα κείμενο;». «Κάποια στιγμή» του απαντούσα. </span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Σήμερα λοιπόν, μπήκα στο blog και έπαθα σοκ μόλις είδα το Παρασκευή 15 Απριλίου 2016 της προηγούμενης ανάρτησης. «Όχι ρε συ» είπα. Και τότε έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου, που ευελπιστώ να την κρατήσω. Δε θα το ξανακάνεις, είπα αποφασιστικά. Και με την ατάκα αυτή, ήρθε και η εικόνα...</span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">1959, σε ένα Αστυνομικό Τμήμα της Αθήνας, ο συλληφθής για διάρρηξη Θανάσης Βέγγος ανακρίνεται από τον φίλο του, Κώστα Χατζηχρήστο, στην εξαιρετική και πασίγνωστη ταινία <a href="https://oload.site/f/fu9GhqKvX_g" target="_blank">«Ο Ηλίας του 16ου»</a> όπου τρεις φίλοι, αποφασίζουν να κλέψουν τον ιδιοκτήτη ενός μπαρ που είναι και ενεχυροδανειστής και κλεπταποδόχος. </span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Κ. Χ.: «Θα το ξανακάνεις;» </span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Θ. Β.: «Δε θα το ξανακάνω» (με το γνωστό «κακόμοιρο» ύφος)</span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Κ. Χ.: «Δε θα το ξανακάνει, να το λέει και μόνος του»</span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Ούτε εγώ θα το ξανακάνω. Τουλάχιστον, γλύτωσα τις (αληθινές και εκτός σεναρίου) σφαλιάρες που τρώει ο Θ. Βέγγος από τον Κ. Χατζηχρήστο, σφαλιάρες που τις θυμόταν σε όλη τη ζωή του. </span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">Ο Θανάσης Βέγγος, από εκείνη την ταινία και μετά, όπως λένε αυτοί που τον ήξεραν, ήταν μαζεμένος με τον Κ. Χατζηχρήστο και φέρεται να έχει πει, όταν αρνήθηκε την πρόταση να πάει στην κηδεία του τελευταίου, «εκείνη η σφαλιάρα με πονάει ακόμα». </span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px; text-align: left; text-indent: 1.27cm;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px; text-align: left; text-indent: 1.27cm;"><span style="font-family: inherit;">Ο Κ. Χατζηχρήστος έγραψε στην αυτοβιογραφία του (ένα κομμάτι της βρήκα <a href="http://www.athensmagazine.gr/article/book/43963-kwstas-xatzhxrhstos-h-agnwsth-aytobiografia-toy-zhkoy-oi-gynaikes-toy-to-alkool-kai-h-oikonomikh-katastrofh-photos" target="_blank">εδώ</a>): «Θυμάμαι σε αυτή την ταινία τα βάσανα που πέρασε ο Θανάσης εξαιτίας μιας σκηνής του έργου που έπρεπε να φάει ένα χαστούκι... Νομίζω πως ο Θανάσης είναι ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός με τεράστια επιμονή και υπομονή. Το πρόβλημα άρχισε όταν έπεσε το πρώτο χαστούκι. Τότε ο Βέγγος από τη δύναμη έφυγε από την κινηματογραφική μηχανή. Αρχίσαμε ξανά. Πάλι έφυγε από τη μηχανή. Φαπ. Μανούλα! Και άντε από την αρχή, φαπ. Μανούλα. Περίμενε κάθε λίγο και λιγάκι μετά από το χαστούκι όλο το συνεργείο και ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας Αλέκος Σακελλάριος πότε θα συνέλθει ο Βέγγος από το χαστούκι. Με τη συναίνεση του Βέγγου τα χαστούκια έπρεπε να είναι αληθινά. Στο μεταξύ η ώρα περνούσε και η σκηνή δεν τέλειωνε. Άσε που αρχίσαμε να μακιγιάρουμε το Θανάση γιατί το μάγουλό του είχε κατακοκκινίσει από τα χαστούκια. Δεν θα το πιστέψετε αλλά έτσι με το χαστούκι φάγαμε ολόκληρη ημέρα. Και επιτέλους ένα από τα χαστούκια ήταν πετυχημένο...».</span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;">(Δικαιώματα φωτογραφίας: Φίνος Φίλμ)</span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="line-height: 24px;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div align="justify" style="margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
</div>
<div align="justify" style="line-height: 150%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
</div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-32083363794770830252016-04-15T19:46:00.001+03:002016-04-15T19:47:55.093+03:00Οι «μάγκες» και οι Μάγκες!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfRasAVjGEAh9DxZKIqPJ5qLIaVonf8aNya0gPCuAJWzWsHDi5q-P9oygb2pDPx5xLW4AVEEAdunsvr08LNjr03goXt8zUwVvOlhNXhfAxaDHuNgdYcKUOOOeWc_mb0pDtm1hn0laeOPIr/s1600/Screenshot-8.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfRasAVjGEAh9DxZKIqPJ5qLIaVonf8aNya0gPCuAJWzWsHDi5q-P9oygb2pDPx5xLW4AVEEAdunsvr08LNjr03goXt8zUwVvOlhNXhfAxaDHuNgdYcKUOOOeWc_mb0pDtm1hn0laeOPIr/s320/Screenshot-8.png" width="320" /></a></div>
<br />
Βράδυ ξενυχτιού, λίγο με τους πολλούς καφέδες, λίγο με το κουτάβι να χαζοκλαίει και στην πρώτη ευκαιρία «ησυχίας» στο σπίτι, πετυχαίνω στο «Star» τον ... νέο «Τροχό της Τύχης». Αυτά είναι λέω και κάθομαι να παρακολουθήσω. Καλός ο παρουσιαστής, με τον επώνυμο του – πιθανά – να περνάει από οντισιόν για να ταιριάζει με αυτό του πρώτου παρουσιαστή της εκπομπής, το 1990. Μαζί του και η χαριτωμένη συμπαρουσιάστρια που έχει το ρόλο της Κρίστα. <br />
<br />
Καλές οι λέξεις που έπρεπε να βρουν οι παίκτες στο πλατό αλλά και οι «παίκτες» στο σπίτι. Άλλωστε, ποιος δεν παρακολουθεί τηλεπαιχνίδια από τον καναπέ του και δεν «πετάγεται» να δώσει πρώτος τις απαντήσεις, λες και θα κερδίσει κάτι. Ή να βρίζει τον συμμετέχοντα όταν έδωσε λάθος απάντηση. Καλές οι φράσεις, καλά τα λογοπαίγνια. <br />
<br />
<a name='more'></a>Μέχρι που ήρθε η ώρα της κατηγορίας όπου οι παίκτες έπρεπε να βρουν την φράση στην «αργκό» του μάγκα. Εκεί, ο παρουσιαστής, έτοιμος, προετοιμασμένος, παίρνει το κομπολόι που είχε κάτω από το τραπεζάκι του και κυκλοφορούσε αλλά και μιλούσε ως μάγκας. Ή προσπαθούσε να κάνει τον μάγκα. Γιατί αυτό, μαγκιά δεν ήταν. Ότι και να έκανε, ότι κι αν έλεγε, με έκαναν να φέρνω στο μυαλό «μάγκες» του ελληνικού κινηματογράφου και να λέω: «που πας έτσι; ξέχασες τον τάδε πως έπαιζε ως μάγκας; ή τον άλλον;». <br />
<br />
Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι σας ήρθαν στο μυαλό. Εμένα πάντως, ένας μου ήρθε ως Ο μάγκας. Ο Αθηνόδωρος Προύσαλης. Και μάλιστα, σε τρεις ταινίες. «Πατέρα κάτσε φρόνιμα» και «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης» οι πρώτες δύο. Στην τελευταία ταινία όμως, όπως όλοι φαντάζονται, στη <a href="https://www.youtube.com/watch?v=0hJ23kacXSA&list=PL6fpMrSlStGfB499mB5tLeKH3uTg1TrHr" target="_blank">«Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη»</a> (1968) ήταν (για μένα) και η κορυφαία εμφάνιση του σε αυτό το ρόλο. Οι ατάκες του στη συγκεκριμένη σκηνή όπου εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης του καταστήματος που «πουλάει πενιές αναστενιάρικες» «Το παλουκάκι», στο οποίο – όπως απαντάει στον Γιώργο Γαβριηλίδη - «δε συχνάζουν φιόγκοι», έχουν μείνει ως τα σήμερα . «Η τσιριμπίμ, τσιριμπόμ», «η λυπημένη θλίψη» (βλέπε λογαριασμός) και άλλες. <br />
Στη συγκεκριμένη σκηνή λοιπόν, ο Αθηνόδωρος Προύσαλης έχει πάει στο μαγαζί του Γιάννη Βογιατζή για να πληρωθεί. Εκεί συναντά την γυναίκα και την πεθερά του Γ. Βογιατζή, Κατερίνα Γιουλάκη και Ηλέκτρα Καλαμίδου αντίστοιχα, αλλά και τον Γ. Γαβριηλίδη, τον <br />
<br />
<i>Α. Π. : Ζύγισις, προσοχή, ανάπαυσις! Μπαίνουν τρεις. Το πρόσωπο που υπόγραψε, η τσιριμπίμ τσιριμπόμ και ένας άλλος.<br />Κ. Γ. : Ψηλός;<br />Α. Π. : Στην αρχή δεν ήταν. Υστερα τον κοντύνανε.<br />Γ. Γ. : Λοιπόν;<br />Α. Π. : Εσύ μη λες τίποτα. Μυρίζεις απήγανο. Λοιπόν, στην αρχή καλά τα παγαίνανε. Και δεν ξέρω πως, σηκώνεται η ψηλή και βαράει μια στράκα σε έναν στην διπλανή παρέα. Και ποιον διάλεξε να βαρέσει. Τον Λεωνίδα τον μολυβάτο. Άκου δηλαδή εκλογή. <br />Η. Κ. : Και αρπαχτήκανε;<br />Α. Π. : Αμ τι θα κάνανε; Θα κανελώνανε το ρυζόγαλο; <br />Γ. Γ. : Μα αυτό είναι βάρβαρο.<br />Α. Π. : Εσύ πάψε, θα σου ρίξω φλιτ.</i><br />
<br />
ΥΓ: Φιλική συμβουλή: πριν δοκιμάσεις να κάνεις κάτι, δες πως (θεωρητικά) ήταν οι μάγκες. Ισως είναι καλύτερα για τους υπόλοιπους! </div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-19703638030928251702015-07-13T19:26:00.000+03:002015-07-13T19:28:18.743+03:00«Οι Γερμανοί ξανάρχονται»... και είναι φίλοι μας!!! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.21cm; }</style>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDNTQtN00FFiSJSq7EnNjxxDpkTN2Hr9vBAA0CzTT-whYzFM4P1fLTANEMiK_FhpyzqdmzMzkhrfbaeXijM1ac1dsHqaQJkx1EYkyuww54JbkfHKXRj3_cNyQFu3U7HKI0RY2Om05xNbNN/s1600/vlcsnap-2015-07-13-13h06m11s8.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDNTQtN00FFiSJSq7EnNjxxDpkTN2Hr9vBAA0CzTT-whYzFM4P1fLTANEMiK_FhpyzqdmzMzkhrfbaeXijM1ac1dsHqaQJkx1EYkyuww54JbkfHKXRj3_cNyQFu3U7HKI0RY2Om05xNbNN/s320/vlcsnap-2015-07-13-13h06m11s8.png" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
Χαμός γίνεται τις
τελευταίες μέρες και ώρες στα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης (ελληνιστί social
media) με τη διαπραγμάτευση και τους
Γερμανούς. Οσοι τόσο καιρό απείχαν από
τα πολιτικά, ξεσπαθώνουν με απτά
επιχειρήματα. Τι τον Σόϊμπλε κρεμασμένο
είδαμε, τι να καίγεται με το καροτσάκι
του, τι τη Μέρκελ με στολή ναζί.
Ευχαριστήθηκαν με τη χολή που έβγαλαν
επειδή – όπως πέρασε μέσω διαφόρων
κυβερνητικών και μη – η Γερμανία φταίει
για όλα...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
Τι τρομερός συλλογισμός.
Ανυπέρβλητος! Οπως τα παιδιά. «Δεν έκανα
εγώ κάτι. Ο Μπόμπος το έκανε», «η γάτα
το έριξε το βάζο», ο «στρατηγός Ανεμος
φταίει για την καταστροφή» και διάφορα
τέτοια...
<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αλλά δε φταίνε αυτοί
που κατόρθωσαν να περάσουν την παραπάνω
άποψη στον κόσμο. Φταίει ο κόσμος που
έχει τα πάντα μπροστά στα μάτια του και
δεν θέλει να καταλάβει. Οχι δεν μπορεί,
δε θέλει. Είναι η εύκολη λύση το «φταίει
ο Χατζηπετρής» που έλεγε ο Λ. Κηλαηδόνης.
Δεν θέλησε να σκεφτεί ότι οι τωρινοί
... εχθροί μας ήταν αυτοί που τόσο ο
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=jjZ52HvHjoc" target="_blank">Σαμαράς</a> χαρακτήριζε φίλους όσο και η
κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που είχε συνομιλίες
σε «θετικό κλίμα». Και δεν είναι
κομμουνιστική προπαγάνδα, ούτε κάτι
άλλο. Είναι η πραγματικότητα.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
Μια πραγματικότητα που
κανείς δε θέλει να δει. Οπως κανείς δε
θέλησε να δει πριν τις εκλογές. <a href="https://www.youtube.com/watch?v=3Ik8KCRa3NA" target="_blank">«Go back Mrs Merkel»</a> έλεγε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ
Αλέξης Τσίπρας στις αρχές Γενάρη. <a href="http://www.capital.gr/story/2199470" target="_blank">«Δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί η Μέρκελ το πρόγραμμά μας»</a>. Το ποιος έφυγε ή το
ποιος ήρθε, το ποιος αρνήθηκε ή όχι, το
απέδειξε η ιστορία. Και όπως λέγεται
στο facebook, «από την κατάργηση του μνημονίου
σε ένα νόμο, στη ψήφιση ενός νέου μνημονίου
σε ένα νόμο, ένα δημοψήφισμα δρόμος!».
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
Δεν είναι θέμα των
Γερμανών. Είναι γενικότερο το κακό. Και
η ελπίδα αργοπεθαίνει μέσα από τα λόγια
και τα έργα της κυβέρνησης. Αυτή την
ελπίδα εμπιστεύτηκε ο κόσμος που (καλώς
ή κακώς) ψήφισε για να «φύγουν στις 26
Γενάρη» οι πολιτικές λιτότητας, οι
«κλέφτες», οι «μιζαδόροι», για να
γυρίσουμε ΟΛΟΙ στα προ 2009 οικονομικά
επίπεδα. <a href="http://www.thetoc.gr/politiki/article/aleksis-tsipras-den-tha-paw-me-grabata-stin-merkel" target="_blank">Μισθοί, συντάξεις, ΕΝΦΙΑ κλπ κλπ</a>. Τώρα; Οι συνταξιούχοι περιμένουν
στην ουρά για 120 ευρώ, χωρίς να
διαμαρτύρονται. Οπως δε διαμαρτυρήθηκαν
όταν τους πετσόκοψαν τις συντάξεις οι
προηγούμενες κυβερνήσεις.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br />
Και όμως. Οταν κάποιο
κόμμα έλεγε «μην τους εμπιστεύεστε»
ήταν ο «κακός» της υπόθεσης. Οταν του
είπε «όχι και στους δύο» στο πρόσφατο
δημοψήφισμα, ήταν οι «προδότες». Και
τώρα, το κόμμα αυτό είναι εδώ, σταθερό
στις απόψεις του, παρά τις επιθέσεις
και τα όσα μύρια άκουσε, και του λέει
βγες στο δρόμο. Φώναξε. Διεκδίκησε. Μην
τους χαρίζεις αυτά που σου ανήκουν, μην
μένεις στο «μικρότερο κακό». Και το
κόμμα θα είναι εκεί, για να στηρίξει, να
αγωνιστεί!
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Που κολλάνε όλα αυτά;
Οι Γερμανοί δεν ξανάρθαν. Ηταν εδώ. Μέσα
στην ΕΕ όπως και εμείς. Δεν εμφανίστηκαν
τώρα και θέλουν το κακό μας. Εμείς (με
τις κυβερνήσεις που υπάρχουν και με το
σύστημα που υπερασπίζονται) τους βάλαμε
ως δανειστές ή πιο sic ως θεσμούς. Και
τώρα, με το 3ο Μνημόνιο; Ερχονται στο
μυαλό μου τα λόγια του Βασίλη Λογοθετίδη
στην ταινία <a href="https://www.youtube.com/watch?v=VKQaVTCodls" target="_blank">«Οι Γερμανοί ξανάρχονται»</a>
(1948) όπου μετά την 2η απόβαση των Γερμανών
μονολογούσε: <i>«Τι είχες Γιάννη, τι είχα
πάντα. Τώρα είναι που θα πούμε το ψωμί
ψωμάκι. Τώρα είναι που θα γίνουμε από
την πείνα όλοι μας, σαν ζελατίνα από τις
ταυτότητες. Καίτη, τα σαφριδάκια που δε
σου αρέσανε. Θα τα παστώσεις τώρα και
θα τρώμε από ένα κάθε Λαμπρή»</i>.
</div>
</div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-14614941821714177842015-01-24T20:46:00.000+02:002015-01-24T20:48:52.369+02:00Καλό Βόλι!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7gPUsbkjFK09Vr04GEJspV3JPaLuraQUE63ezHnya6nXtE1ctoQq1ByFUqvJ65qXJxmdw9cMvowqjyJE9JkmKGX8rNu-YEBOqO98hS3Own2CKk7zFfZta13pcMbaiA6__tgszMjkcAkjV/s1600/kalpi-e1360134348450.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7gPUsbkjFK09Vr04GEJspV3JPaLuraQUE63ezHnya6nXtE1ctoQq1ByFUqvJ65qXJxmdw9cMvowqjyJE9JkmKGX8rNu-YEBOqO98hS3Own2CKk7zFfZta13pcMbaiA6__tgszMjkcAkjV/s1600/kalpi-e1360134348450.jpg" height="194" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;">Λίγες ώρες έμειναν πριν την έναρξη των εκλογών,
των πιο σημαντικών εκλογών των τελευταίων ετών όπως λένε τα ΜΜΕ. Πολλοί
πολιτικοί μίλησαν (όχι πλέον από
μπαλκόνια) και πολλοί κατάλαβαν τα λεγόμενά τους. Οι εκλογές αυτές περιέχουν
πολιτικές, φιλοευρωπαϊκές στη συντριπτική πλειοψηφία τους, που εκφράζονται με
τυπωμένα χαρτιά τα οποία θα μοιραστούν στον λαό. Έναν λαό για τον οποίο
νοιάζονται όλοι αλλά όταν περάσει η 25<sup>η</sup> Γενάρη (η 17<sup>η</sup>
Ιούνη του 2012, η 4<sup>η</sup> Οκτώβρη 2009 αντίστοιχα και πάει λέγοντας), η
πλειοψηφία τους θα χαθεί στα έδρανα της Βουλής και στα μεγάλα λόγια, στα
γραφεία των κομμάτων της. Μακριά από τον λαό, που προεκλογικά έταζαν και
στήριζαν στο δίκιο του.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;"></span></span></div>
<a name='more'></a><!--[endif]--><span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;">Υπάρχει όμως και ένα κόμμα το οποίο, πραγματικά,
λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Το μόνο που έκανε σε αυτή την προεκλογική
περίοδο ήταν να καλέσει να ανακαλέσει ο λαός στη μνήμη του, αυτά που του
έλεγαν. Το «όνειρο» της Ευρώπης, εκεί όπου οι Έλληνες και οι Ελληνίδες θα φάνε
με χρυσά κουτάλια. Όπου το ευρώ θα τους σώσει. </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8WHGTnG4G-UECqonSkXR-bF880MO4sOu-Rw8_fBc3AkxkoytlAA0yluTkvGCDGnh9-rpTzxG0msQPmF-YwVkKQchu0R3EXbF1EPAUrSDv65aAEAOAsv2s5vjEZFz91rN78uVvJljDnMPU/s1600/pap3_0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: inherit;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8WHGTnG4G-UECqonSkXR-bF880MO4sOu-Rw8_fBc3AkxkoytlAA0yluTkvGCDGnh9-rpTzxG0msQPmF-YwVkKQchu0R3EXbF1EPAUrSDv65aAEAOAsv2s5vjEZFz91rN78uVvJljDnMPU/s1600/pap3_0.jpg" height="200" width="320" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Και δώσε τον Σημίτη να χαρίζει το σακουλάκι με τα «γιούρος» στον δολοφόνο των
λαών Τζόρτζ Μπους τζούνιορ αλλά και το μπλουζάκι των Ολυμπιακών Αγώνων (ναι, αυτό
με την Αθηνά και τον Φοίβο, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 όπου νίκησε το κέρδος
των εταιριών – χορηγών με τους χιλιάδες «εθνικά υπερήφανους» εθελοντές και οι εθνικοί
εργολάβοι με τα υπερκοστολογημένα έργα), αγορασμένο από το αεροδρόμιο, μέσα σε μια
τσάντα<span class="apple-converted-space"> </span></span><span lang="EN-US">duty<span class="apple-converted-space"> </span>free</span><span lang="EL">. Και από την
άλλη, τον Έλληνα και την Ελληνίδα – τα «περήφανα νιάτα, τιμημένα γηρατειά που συχνά
πυκνά τόνιζε ο Α. Παπανδρέου – να αγοράζει κουλούρι με 50 δραχμές τη μία μέρα και
50<span class="apple-converted-space"> </span></span><span lang="EN-US">cents</span><span class="apple-converted-space"><span lang="EL"> </span></span><span lang="EL">(170,375 δραχμές)
την επόμενη της αλλαγής του νομίσματος.<u1:p></u1:p><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Αυτή την Ευρώπη, χτισμένη στο κέρδος των ομίλων που θέλησαν
το κοινό νόμισμα και τα κοινά σύνορα για να μην έχουν δαπάνες, που θα μπορούν οι
άνεργοι Ελληνες (και όχι μόνο) να εργαστούν με μισθούς πείνας, χειρότερους από τους
ελληνικούς μισθούς, δεν την υπηρετεί αυτό το Κόμμα. Δεν τη θέλει. Μία ενωμένη Ευρώπη
όπου σταματά τις αγροτική παραγωγή με την ποσόστωση, που φέρνει σε απόγνωση <span class="apple-converted-space"> </span>και λουκέτα σε αγρότες, εργάτες, βιοτεχνίες
και μικρομάγαζα.<u1:p></u1:p><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Θα μου πείτε, δεν υποσχέθηκε κάτι αυτό το «πολυδιαφημιζόμενο»
κόμμα; Πολλά. Πρώτα από όλα ότι από την επόμενη μέρα, από τις 26 Γενάρη (εκείνη
την ημέρα που άλλοι λένε ότι θα έρθει η ελπίδα όπως με τις δημοτικές και περιφερειακές
εκλογές του Μάη που έλεγαν πως «25 ψηφίζεις, 26 φεύγουν» αλλά ακόμα εδώ είναι),
θα είναι ξανά στο δρόμο. Ξανά στους τόπους δουλειάς, δίπλα στον εργάτη, δίπλα στην
άνεργη γυναίκα που καλείται να κρατάει το παιδί της αφού δεν το δέχονται στον παιδικό
σταθμό, δίπλα στους ανθρώπους που αναζητούν δουλειά, δίπλα στον αγρότη που βλέπει
την αδιάθετη (ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης) παραγωγή του να σαπίζει, δίπλα στον συνταξιούχο που μετρά
τα ψιλά του για να αγοράσει μία σοκολάτα στο εγγόνι. Δίπλα στους αγώνες του, όπως
άλλωστε έκανε πάντα, χωρίς να αναζητά κάτι. Μόνο την επανάσταση του...<u1:p></u1:p><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Δεύτερο ότι θα παραμείνει ίδιο και μετά τις εκλογές. Ότι δε
θα συμμετέχει στο τρικ του μαγικού κουτιού που λέγεται κάλπη. Αυτού που άλλο κόμμα
βάζεις μέσα και ως δια μαγείας, την άλλη μέρα των εκλογών μεταμορφώνεται (πολιτικά)
σε άλλο, διαφορετικό από αυτό που παρουσιαζόταν πριν τις εκλογές.<u1:p></u1:p><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Τρίτο και σημαντικότερο ότι δε θα δώσει βοήθεια σε αυτούς
που κοροϊδεύουν το λαό. Που προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι οι ευρωεκλογές δε θα
αλλάξουν τον τόπο. Αλλά ούτε και οι εθνικές εκλογές. Την ίδια στιγμή, μέχρι σήμερα
σε αυτές τις 22 μέρες της προεκλογικής περιόδου, όλοι μιλάνε για τη θέση της Ελλάδας
μέσα στην ΕΕ. Για το χρέος της στην Ευρώπη και αλλού. Για τις δεσμεύσεις της νέας
– παλιάς κυβέρνησης. Ακόμα και αυτής που αναμένεται να σχηματιστεί και πριν λίγο
καιρό υποσχόταν το σκίσιμο του μνημονίου. Το σκίσιμο του χαρτιού που μετά μετατράπηκε
σε ευαγγέλιο γι αυτούς.<u1:p></u1:p><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText">
<span lang="EL">Αν και έχω αναφέρει ξανά την ταινία, σήμερα που την είδα αποφάσισα
να παραθέσω ένα κομμάτι της. Στο<span class="apple-converted-space"> </span><a href="https://www.youtube.com/watch?v=qToebXYziMc" target="_blank">«Μάθε παιδί μουγράμματα»</a><span class="apple-converted-space"> </span>(1981), ο «σγουρομάλλης» «Δημοσθένης»
(Κώστας Τσάκωνας) κατά τον πατέρα του Περικλή Παπαχριστόφορο, (Βασίλης Διαμαντόπουλος)
επιστρέφει στην Ελλάδα, στο χωριό του και στην οικογένειά του μετά από χρόνια σπουδών
ως μηχανολόγος – μεταλλιολόγος με ειδικότητα στις υψικάμινους. Αλλά δουλειά γιοκ,
όπως γιοκ και η αναγνώριση των σπουδών του από το κράτος. Αυτό, όπως η φαλάκρα του
«σγουρομάλλη», συνταράσσει τον πατέρα του, που ήταν λάτρης της καθαρεύουσας και
της δεξιάς (σε ακραίο βαθμό). Στα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν και οι απόψεις του
«Δημοσθένη» (κατά την ταινία).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText">
<span lang="EL">Κατά τη συνέντευξη που δίνει σε δημοσιογράφο της τοπικής εφημερίδας
του χωριού, ο τελευταίος τον ρωτά.<span class="apple-converted-space"> </span><i>«Δεν
ήξερες ότι υπάρχει κίνδυνος να μείνεις χωρίς δουλειά;».</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText">
<span lang="EL">Και ο «Δημοσθένης» απαντά:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">«Η επιλογή δεν έγινε τυχαία. Οταν ήμουν στο Λονδίνο και αναζητούσα
τι τομέα θα διαλέξω, η κυβέρνηση εξήγγειλε νέα μέτρα για την αξιοποίηση του ορυκτού
μας πλούτου. Αυτό για μένα άνοιγε ένα δρόμο για επιστημονική ειδίκευση ανωτέρου
επιπέδου. Βέβαια, εκείνο τον καιρό ένας μεγαλοβιομήχανος έλεγε ότι ο ορυκτός μας
πλούτους είναι προίκα της καθυστερημένης Ελλάδας για το γάμο της με την προηγμένη
Ευρώπη. Εχω όλα τα στοιχεία αν χρειαστείς. <span class="apple-converted-space"> </span>Αυτό εγώ τότε δεν το έλαβα υπόψιν. Γιατί
σκέφτηκα και είπα, τι πάει να κάνει αυτός; Πάει να τα βάλει με το κράτος; Που να
ξέρω όμως ότι κράτος στην ουσία είναι αυτός. Οχι μόνο τον ορυκτό μας πλούτο δώσαμε
προίκα στην ΕΟΚ, κυρίως στην ΕΟΚ, αλλά όλη την Ελλάδα. Που να φανταστώ εγώ όταν
σπούδαζα εγώ επιστήμονας ότι θα γινόμουνα εγώ μία προίκα. Ολη η Παιδεία έχει γίνει
μία προίκα».</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">Απορημένος από αυτό, ο πατέρας τον ρωτάει. «Τι είναι αυτά που
λες παιδί μου;»</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">Δ: «Δυστυχώς από εκεί είναι που ξεκινά το κακό πατέρα».</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">Π: «Μα αυτά τα λένε αι κομμουνισταί»</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">Δ: «Όλος ο κόσμος τα λέει»</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<span lang="EL">Από δίπλα, ο (εκπληκτικός και σε αυτή την ταινία) Νίκος Καλογερόπουλος,
αδελφός του «Δημοσθένη» που κεκεδίζει, λέει εμπιστευτικά στο αυτί του Τσάκωνα:<span class="apple-converted-space"> </span><i>«Αυ…τά λέω κι εγώ»</i>.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText">
<span lang="EL">Ο πατέρας συνεχίζει απογοητευμένος:<span class="apple-converted-space"> </span><i>«Παιδί μου… Δεν απόμεινε τίποτα το ιερό.
Παιδί μου, δε μου λες, μήπως <span class="apple-converted-space"> </span>θυμάσαι
πως τη λέγανε τη μακαρίτισσα τη γιαγιά σου;»</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">Δ: «Γιατί ρωτάς πατέρα; Ελένη την ελέγανε»</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">Π: «Ναι παιδί μου, έχεις δίκιο.Βέβαια, <span class="apple-converted-space"> </span>Ελένη την ελέγανε. Μήπως έγινες κομμουνιστής;»</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<i><span lang="EL">Δ: «Οχι πατέρα».</span></i><span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<br /></div>
<div class="MsoBodyText">
<span lang="EL">Ολοι τα λένε κι ας μην είναι κομμουνιστές. Ας κάνουν το βήμα,
όπως και εγώ για πολλοστή φορά. Αύριο, με το κόκκινο ψηφοδέλτιο, θα προσέλθω στην
κάλπη. Όχι το «Αριστερό», αλλά το ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoBodyText">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Καλό Βόλι!</span></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: left;">
<span lang="EL"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfsnfYIFjvN8mG2QtRzvkb-bAfrV4-QAHVCyfDoK3iOuNsV95o5c56VPeqk5O38H1dD46Yw8CLiS6-y-apyTnHstF7A0R87PICjjtpkZ_hft8t9dmcXFV1Yysf9EVUO5jbDsz5QeO-S2c7/s1600/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfsnfYIFjvN8mG2QtRzvkb-bAfrV4-QAHVCyfDoK3iOuNsV95o5c56VPeqk5O38H1dD46Yw8CLiS6-y-apyTnHstF7A0R87PICjjtpkZ_hft8t9dmcXFV1Yysf9EVUO5jbDsz5QeO-S2c7/s1600/%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF.jpg" height="177" width="320" /></a></div>
<div class="MsoBodyText" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span lang="EL">ΥΓ: Λόγω της ημέρας, αξίζει να προσθέσω
μία ακόμα ταινία, από τις πάρα πολλές που έχουν ως θέμα τις εκλογές. Αυτή δε θα
μπορούσε να είναι άλλη από το</span><span class="apple-converted-space"> </span><span lang="EL"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=CCOWncRMr84" target="_blank">«Τζένη Τζένη»</a> (1966)</span><span lang="EL">, με
τον Νίκο Μαντά (Ανδρέας Μπάρκουλης) που κατεβαίνει ως υποψήφιος βουλευτής στο νησί
προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα του θείου του Μίλτου </span> <span lang="EL">Κασσανδρή</span> <span lang="EL">(Λάμπρος Κωνσταντάρας).
Και προκειμένου να πάρουν την έδρα, γίνεται ο «λευκός γάμος» μεταξύ του Ν. Μαντά
και της Τζένης Σκούταρη (Τζένη Καρέζη) που είναι κόρη του Κοσμά Σκούταρη (Διονύσης
Παπαγιαννόπουλος), του τοπικού κομματάρχη που στηρίζει </span><span lang="EL">τον πολιτικό
αντίπαλο του Μαντά,</span> <span lang="EL">τον «Γκόρτσο»</span> <span lang="EL">(που ποτέ
δεν εμφανίστηκε στην ταινία).<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL">Οταν τα «έσπασε»
ο Κ. Σκούταρης με τον «Γκόρτσο», προκειμένου να γίνει ο γάμος της κόρης του με τον
Μαντά, κάθεται στο καφενείο μαζί με τους συγχωριανούς του. Πρέπει να τους πείσει
να αλλάξουν την ψήφο τους, αφού ο Μαντάς θα γίνει γαμπρός του.</span> <span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL">Εκεί του λέει
ένας.</span> <span lang="EL"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<i><span lang="EL">«Λοιπόν κυρ Κοσμά,
εγώ τον Μαντά δεν τον έχω παραπάνω από 150 ψήφους».</span> <span lang="EL"><o:p></o:p></span></i></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL"><i>Κ.Σ: «Ασε ρε
Πετρή. Ολο πολιτικά θα μιλάμε; Και έπειτα που ξέρεις τι θα γίνει ως τις εκλογές;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<i><span lang="EL">Π: «Μωρέ βάζω
στοίχημα».</span> <span lang="EL"><o:p></o:p></span></i></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL"><i>Κ.Σ.: «Θα το
χάσεις».<o:p></o:p></i></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL"><i>Π: «Γιατί;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL"><i>Κ.Σ.: «Οι εκλογές
αυτές είναι μουγκές».<o:p></o:p></i></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL">Ενας
περαστικός ρωτά τον Κ. Σκούταρη.<i> «Τι έγινε κυρ Κοσμά; Τσακώθηκες με τον
Γκόρτσο; Συνάντησα στο παζάρι τον Αγγελή και μου τα είπε. Είναι αλήθεια αυτά
κυρ Κοσμά;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<i><span lang="EL">Κ.Σ.:
«Μάλιστα, τσακώθηκα. Εσείς γιατί λέτε; Για τον εαυτό μου; Εγώ ούτε δουλειές μου
έχω να κάνω, ούτε ανθρώπους μου έχω να διορίσω. Για το νησί, για όλους εσάς. Επήγα
εχθες και του μίλησα και δεν τον βρήκα εντάξει».</span> <span lang="EL"><o:p></o:p></span></i></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="EL"><i>Π: «Μα εσύ
μας έλεγες...»<o:p></o:p></i></span></div>
<i><span lang="EL">Κ.Σ.:
«Μου έλεγε και σας έλεγα. Χθες όμως που πήγα και τον βρήκα και του τα έθεσα
καθαρά τα πράγματα, μου τα έστριψε. Δε θέλησε ο κύριος να αναλάβει ρητές
υποχρεώσεις. Ετσι είσαι του λέω; ο Κοσμάς ο Σκούταρης σε χαιρετάει. Το κόβω
σύριζα του λέω αλλά δε σε ψηφίζω. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσουν οι φίλοι μου του
λέω αν και με πιστεύουν και έχουν σε εμένα πολλές υποχρεώσεις. Ούτε θέλω εγώ να
σας επηρεάσω. Για τ' όνομα του Θεού. Αλλά έτσι και ψηφίσει κανείς τον Γκόρτσο,
θα του ανοίξω το κεφάλι με την μαγκούρα».</span> </i><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijnYF9pWjZw4gTCOId7rFxIj7vE0EZrvPS2tmlcSEe9I4XCD8fMPLX_Ja8OwnjBHKaHHKWXcBPePmGJC0VfdoABNwkJzfQvbQRYXtjQFFkjPsz9H8xBH1dVizl6Z8tzO4uqXHVVTuLsbXh/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82+(1).png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijnYF9pWjZw4gTCOId7rFxIj7vE0EZrvPS2tmlcSEe9I4XCD8fMPLX_Ja8OwnjBHKaHHKWXcBPePmGJC0VfdoABNwkJzfQvbQRYXtjQFFkjPsz9H8xBH1dVizl6Z8tzO4uqXHVVTuLsbXh/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+%CE%BF%CE%B8%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%82+(1).png" height="177" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-3501001302556800782014-08-21T20:20:00.002+03:002014-08-21T20:22:20.989+03:00Και καλή επιτυχία!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbiAoQgLpxR0R4mm5DjXugQNiktCTleIyhX41gu71NL9vX1hfTQ1RlKcCsdjyoCWB9egVQ7BhUsZj6NNC7DA6JK-JRq-6XkS44y7z__3FSYDPfRBKRl2RohG9QPQluxoq9nPHh5HmQRpgF/s1600/Screenshot-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbiAoQgLpxR0R4mm5DjXugQNiktCTleIyhX41gu71NL9vX1hfTQ1RlKcCsdjyoCWB9egVQ7BhUsZj6NNC7DA6JK-JRq-6XkS44y7z__3FSYDPfRBKRl2RohG9QPQluxoq9nPHh5HmQRpgF/s1600/Screenshot-1.jpg" height="237" width="320" /></a></div>
<br />
Οι λίστες δίνουν και παίρνουν. Βραδιά «Τζόκερ» βλέπεις. Πολλαπλό τζακ ποτ βλέπεις. Εκατομμύρια να δουν τα μάτια σου. Πόσα θα πάρεις, πόσα θα ξοδέψεις, που θα τα «φας», για ποιους θα τα «φας» και πάνω από όλα, ποιοι θα στα φάνε... Εφορία, δάνεια, κάρτες, χρέη κτλ κτλ.<br />
<br />
Παρόλα αυτά, τα όνειρα δίνουν και παίρνουν. Τόσα για δώρα, τόσα για μια τηλεόραση, τόσα για αυτοκίνητο, τόσα για ρούχα, τόσα για το ένα και το άλλο, τόσα για τους δικούς μου. Λίστες λοιπόν ολόκληρες στήνονται σε κάθε κλήρωση είτε αυτό λέγεται «Τζόκερ», είτε ονομάζεται «Λόττο» είτε λαχείο που «τρεις στους τέσσερις κερδίζουν». Τώρα για το τελευταίο, δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος γιατί μάλλον είμαι ο ένας στους τέσσερις που χάνουν!<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Έτσι, όνειρα και λίστες γίνονται βίωμα πέντε στις επτά ημέρες της εβδομάδας. Τα γέλια και τα «ξοδέματα» γίνονται στεναχώρια και άγχος όταν πιάνεις τα 40 νούμερα από τα 45 που χάνουν στον εν λόγω «παιχνίδι» - τζόγο. Και αμέσως έρχονται στον καθένα σκέψεις για τη θεά Τύχη, που πάντα συνοδεύονται με τη γνωστή «ευχή». Και αν ακούς από τους ανθρώπους σου τη γνωστή φράση «δεν πειράζει και μην το παίρνεις τόσο κατάκαρδα» που συνοδεύεται από το βλέμμα απορίας για την αντίδρασή σου, όταν το δελτίο κερδίσει κανένα βλέμμα δε σε συναντάει με απορία καθώς όλοι πανηγυρίζουν λες και είναι μικρά παιδιά.<br />
<br />
Το ίδιο πράγμα έκαναν όλοι όσοι διαπίστωσαν ότι ο Δημήτρης Χόρν είχε κερδίσει τον πρώτο αριθμό του «Αθηναϊκού Λαχείου» στην ταινία <a href="https://www.youtube.com/watch?v=-iA-VL7AZMg" target="_blank">«Κυριακάτικο Ξύπνημα»</a> (1954). Εκεί, ο λαχνός άνηκε στην Ελλη Λαμπέτη, την Μίνα, που πήγε για μπάνιο αλλά δυο πιτσιρικάδες της κλέβουν την τσάντα. Αυτοί θα το πουλήσουν στον Αλέξη (Δημήτρης Χορν), έναν φτωχό μουσικό. Παρά τις διαμάχες των δύο για το σε ποιον ανήκει ο λαχνός, στο τέλος έρχεται το happy end.<br />
<br />
Από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, αυτή όπου ο Δημήτρης Χορν τραγουδώντας, ανακαλύπτει πως κέρδισε. Ιδού και το ρεφρέν του «εύθυμου» τραγουδιού:<br />
<i>«Δυστυχισμένος εζούσα πριν να σε γνωρίσω, δυστυχισμένος τώρα που μου 'φυγες θα ζήσω, για μια στιγμή η ευτυχία μου χαμογέλασε, μα αδυσώπητη και πάλι με προσπέρασε. Δυστυχισμένος τη ζωή τι να την κάνω, δυστυχισμένος να πεθάνω, να πεθάνω...».</i> Μέχρι που ανακαλύπτει ότι κέρδισε. Και τότε οι στίχοι γίνονται ως εξής:<br />
<i>«Δυστυχισμένος εζούσα .. να ζήσω, η ευτυχία μου χαμογέλασε ... με προσπέρασε... Δυστυχισμένος κέρδισα το λαχείοοοοο»...</i><br />
<br />
Καλή επιτυχία! <br />
<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-23870528817881341432014-06-26T19:14:00.002+03:002014-06-26T19:17:07.596+03:00«Αλαλούμ» μετά τη νίκη της Εθνικής <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicEv-fUiR8fPRA3NZQv0tOSEVOB4O_nyLMMlSQ3JrO6mDLYyx5lBVO440yN3D2zMqi8WSTopOPdWDnVQS3xcWHpLBoF0cqShMGSmRiG-rjhNZNeRlJZ1WAb1mtNB0dgQmHYKlEUdaQ70Gf/s1600/alaloum.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicEv-fUiR8fPRA3NZQv0tOSEVOB4O_nyLMMlSQ3JrO6mDLYyx5lBVO440yN3D2zMqi8WSTopOPdWDnVQS3xcWHpLBoF0cqShMGSmRiG-rjhNZNeRlJZ1WAb1mtNB0dgQmHYKlEUdaQ70Gf/s1600/alaloum.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
Το βράδυ της Τρίτης, όπως πάρα πάρα πολλοί (όπως διαπίστωνα κατά τη διάρκεια του αγώνα), έκατσα και απόλαυσα τη νίκη της Εθνικής μας απέναντι στην αντίστοιχη της Ακτής Ελεφαντοστού. Τα ποδοβολητά από τον πάνω όροφο έδιναν και έπαιρναν όπως άλλωστε τα στοιχήματα και τα τσιγάρα κατά τη διάρκεια του αγώνα για τη νίκη ή μη της Εθνικής. Αλαλούμ σκέτο!<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<div id="eow-description">
Στο ημίχρονο, παρακολουθούσα τα «απαραίτητα» διαφημιστικά μηνύματα που φυσικά μου την έδιναν στα νεύρα. Οχι τόσο για το «άντε να δούμε τι θα γίνει στο δεύτερο ημίχρονο» αλλά για το ταλέντο των διαφημιστών. «Εβαλα μπύρες στο ψυγείο και έχω παραγγείλει και πίτσες» λέει η ημίγυμνη Ε. Παπαβασιλείου και ο τυπάκος τη διώχνει επειδή δεν μαγείρεψε! Μα είναι δυνατόν; σκέφτομαι. Δε με ένοιαζε που χωρίζει την κοπέλα (αν είναι δυνατόν) αλλά γίνεται να γυρίσεις σπίτι και να λες «φτιάξε γεμιστά για να δούμε το βράδυ μπάλα με τα παιδιά» πχ; Ή η άλλη εταιρείας στοιχήματος με τρεις τύπους βαρέων βαρών που ξεφτιλίζονται για τις XXL αποδόσεις. Ευτυχώς υπάρχουν και άλλες που χαρίζουν χαμόγελα όπως ο Μάνος Σέργιος και φυσικά ο πρόεδρος «Αγαπούλας» με τον προπονητή που χρησιμοποιεί τους βασικούς οκτώ: «Νίκας - Μανίκας - Λιας - Καραμπαλίκας - Γενικολλιάς - Βουρδουμπάς - Κεντρικόπουλος και μπροστά μόνος του ο Νίκωνας» (βρείτε την ολόκληρη στο youtube.gr. Αξίζει).</div>
<div id="eow-description">
<br /></div>
<div id="eow-description">
Η αυτο - τούμπα του Σαμαρά με βρήκε να είμαι σκασμένος από το μέχρι στιγμής αποτέλεσμα. Και λέω αυτο - τούμπα γιατί όσο και αν θέλουν ορισμένοι να το πουν πέναλτι εγώ το λέω «ποδοσφαιρική αξία» Σαμαρά. Εκτός αν εννοούμε πέναλτι το τάκλιν του ... χορταριού στον Έλληνα οπότε πάω πάσο. Την εκτέλεση και το γκολ - πρόκριση με βρήκε σε άλλο δωμάτιο γιατί δεν άντεχα να το δω. Όσο για την νίκη με βρήκε χαρούμενο και όχι «εθνικά υπερήφανο» όπως άλλους. Περήφανος ή ντροπιασμένος δεν είμαι με την κάθε εθνική. Αν χάναμε δηλαδή θα ήμασταν «εθνικά ντροπιασμένοι»; Αλήθεια δεν το κατάλαβα αυτό. Οπως και να έχει, φανταζόμουν πως οι μισοί άνδρες της χώρας πανηγύριζαν τη νίκη της Ελλάδας και οι άλλοι μισοί που την επόμενη μέρα η Ελεονώρα Μελέτη θα έβγαινε στην εκπομπή της με μαγιό!</div>
<div id="eow-description">
<br /></div>
Η όλη διαδικασία μέχρι και τη νίκη της Εθνικής, μου έφερε στο μυαλό τον επαναληπτικό αγώνα «Ελλάδα - Τιμπουκτάν» για την ημιτελική φάση του Κυπέλλου Εθνών από την ταινία <a href="https://www.youtube.com/watch?v=y0YnhEMM7TY" target="_blank">«Αλαλούμ»</a> (1982) του Χάρρυ Κλυν. Το χωριό μαζεμένο στο «Kafe Bar» της πλατείας όπου βλέπει τους Έλληνες παίκτες ντυμένους τσολιάδες να προσπαθούν να πετύχουν το νικητήριο τέρμα. Ο παπάς που λειτουργεί παρακολουθεί τον αγώνα από την τηλεόραση στο ιερό και στο πέναλτι που δίνεται στο 98' φωνάζει με την μελωδική φωνή των παπάδων <i>«</i><span style="font-weight: normal;"><span style="font-size: small;"><i>Πέναλτιιιιιιι, αλληλούια, αλληλούια, αλληλούια, ποιος θα το χτυπήσει;»</i>. Τελικά το χτύπησε ο Μάικ Γιαουρτάκος, ένας ποδοσφαιριστής με μούσι και μακρύ μαλάκι δίνοντας τη νίκη και την πρόκριση στον τελικό αποκλείοντας παράλληλα την αφρικανική ομάδα όπως άλλωστε και η Εθνική μας ...</span></span></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-22564295840266951072014-05-21T18:06:00.002+03:002014-05-21T18:07:23.113+03:00«Καλαμαράκι day»!!!!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgvdSVcgK9HK7JuiC5s6Ff-_lE1TWsRpAtXgThu2dtn1Fg2VGIVlyFM4cO4xrrmrbwRM0PMBLTsso3hNg9GThNcpfiriDDiYRnURh-IIZfJmPVdIwOPzhuB7PSacKugoN4kddfl3aeXePp/s1600/%CE%B7+%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%B7+%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgvdSVcgK9HK7JuiC5s6Ff-_lE1TWsRpAtXgThu2dtn1Fg2VGIVlyFM4cO4xrrmrbwRM0PMBLTsso3hNg9GThNcpfiriDDiYRnURh-IIZfJmPVdIwOPzhuB7PSacKugoN4kddfl3aeXePp/s1600/%CE%B7+%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%B7+%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1.jpg" height="171" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Το τελευταίο διάστημα η τηλεόραση στο σπίτι δίνει και παίρνει. Παλιά βάζαμε μια ταινία, περνούσε η ώρα. Τώρα, βλέπουμε τα κανονικά κανάλια και που και που αυτά της συνδρομητικής. Ειδήσεις, σειρές, εκπομπές κτλ κτλ... Φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν, από το «πρόγραμμα» και οι διαφημίσεις. Εκτός των πολιτικών διαφημίσεων, λόγω της περιόδου, παρελαύνουν ξυραφάκια, χάπια και αλοιφές για αδυνάτισμα (λόγω του επερχόμενου καλοκαιριού) και εδώ και λίγο καιρό, το «Καλαμαράκι day». <br />
<a name='more'></a><br />Βλέπεις χαρούμενους εργάτες, που πετάν τα καπέλα τους από τη χαρά που θα πάνε για ουζάκι και καλαμαράκι με το αφεντικό. Που είναι τόσο χαρούμενοι για το ότι, το αφεντικό, νοιάζεται γι αυτούς που τους πάει, εν ώρα εργασίας, για διασκέδαση. Που βάζουν τα μπλουζάκια πάνω από το πουκάμισο και τη γραβάτα. Η κοροϊδία σε όλο της το μεγαλείο. Οι διαφημίσεις της συγκεκριμένης εταιρίας, προσβάλλουν την καθημερινή αγωνία των εργαζομένων, της μάνας που δουλεύει τρεις δουλειές για να προσφέρει τα πάντα στο παιδί της. Από τη «δωρεάν» μάθηση στο σχολείο, τις «δωρεάν» σπουδές στο ελληνικό πανεπιστήμιο μέχρι τα όσα μπορεί να χρειαστεί στην «δωρεάν» υγεία και πρόνοια της χώρας. Τον άνεργο που πέρασε από τον Άννα στον Καιάφα για να βρει αυτή τη δουλειά για 400 ευρώ (και ίσως πολλά λέω) και που επειδή κάποια στιγμή θα απεργήσει ή θα ζητήσει τα δεδουλευμένα του, θα βρεθεί ξανά στο δρόμο. <br />
<br />
Ειδικά η πρώτη διαφήμιση. Οι εργαζόμενοι μαζεμένοι όπου τους μιλάει το αφεντικό. Η σκηνοθετημένη αγωνία τους, το πρώτο ζουμ της κάμερας. Ξεκάθαρα ψεύτικη. Είναι βαθύ το βλέμμα του εργάτη και της εργάτριας που βλέπει την ανεργία να έρχεται. Είναι σημαδεμένο το πρόσωπο από την αγωνία του αν θα δουλεύει και αύριο. Ευχαριστεί το θεό που είναι καλά και μπορεί να εργάζεται για να θρέψει τον ίδιο και την οικογένειά του. Δε λέει «να είσαι καλά αφεντικό». Αυτά ούτε στις ελληνικές ταινίες. <br />
<br />
Σε αυτές, με πιο κλασική το <a href="https://www.youtube.com/watch?v=rcBnQ_PnjZ0" target="_blank">«Η κόρη μου η σοσιαλίστρια»</a> (1966) καθώς ταιριάζει και με το σημερινό «καλαμαράκι day», την απόλυση την έκανε ο γλείφτης της επιχείρησης, όχι το αφεντικό. Ο «Δαράκης» που περιμένει στην πόρτα για να δώσει <i>«ένα ραβασάκι. Είναι λίγο καθυστερημένο βέβαια αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ». </i>Ομως, αν και η ταινία κλείνει με τον Ξενίδη (Σπύρος) να λέει πως<i> «πρώτη φορά βλέπω το κεφάλαιο να περιβάλλει με τόση στοργή τον εργαζόμενο»</i>, η αντίδραση του Λάμπρου Κωνσταντάρα (Αντώνης Δέλβης) που στέλνει τους χαφιέδες να δουν ποιοι θα πάνε στην Μαραθώνια πορεία Ειρήνης ή όταν απολύει τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ (Γιώργος Νικολαΐδης), αποδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο του κεφαλαίου. <i> «Η Ομοσπονδία δεν μπορεί να μου πει τίποτα. Γιατί με την Ομοσπονδία εξηγήθηκα σαφώς και κατηγορηματικώς. Είπαμε, να τον κρατήσω καμιά δεκαριά μέρες. Εγώ τον κράτησα σχεδόν ένα μήνα. Τον πήγα και εκδρομές, τον ψυχαγώγησα. Να τον αποζημιώσω και στα τέλη του μηνός να πάει στη δουλειά του...»</i>. Ή για τη συμμετοχή στην Πορεία Ειρήνης. <i>«Τι θα πει Πορεία Ειρήνης και πράσινα άλογα. Οποιος θέλει την Ειρήνη, κάθεται στα αυγά του. Αλλά δε φταίνε αυτοί. Το κράτος φταίει. Που δείχνει τέτοια ανεξήγητη ανεκτικότητα σε όλου αυτού του είδους τα καμώματα»</i>. Μάλιστα, εξεγείρεται όταν ακούει πως πρέπει να αποζημιώσει τον Νικολαϊδη, το ταραχοποιό στοιχείο που θέλει να τον απολύσει από την αρχή της ταινίας. <i>«Α, θα πληρώσω και από πάνω. Ωραία. Και ύστερα λέμε ότι έχουμε και δημοκρατία. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή, να μην είναι κανείς ελεύθερος να κάνει κουμάντο στη δουλειά του;»</i>. Και όταν του λέει ο «Σπύρος» (Γ. Ξενίδης) να τους δώσει ότι τους ζητάνε, να δείξει λίγη αγάπη, λίγη τρυφερότητα στους εργαζόμενους, απαντά: <i>«Εγώ τους αγαπάω. Αυτοί όμως πάνε να μου φάνε το μεδούλι μου». </i><br />
<br />
<br />
Τέλος, δεν είχαν «καλαμαράκι day» στη συγκεκριμένη ταινία. Μπορεί να ήταν στη θάλασσα, να έτρωγαν αλλά πλήρωναν και μάλιστα ακριβά. Χαρακτηριστικός ο διάλογος του Γιώργου Νικολαϊδη με το γκαρσόνι.<br />
<i>Δημήτρης Παπαμιχαήλ: «Γκαρσόν; Τι βάζεις εδώ έξι δραχμές;»</i><br />
<i>Γκαρσόν: «Γίγαντες»</i><br />
<i>Δ.Π.: «Γιατί μωρέ αδελφέ μου;»</i><br />
<i>Γ: «Ε, τόσο έχουνε κυρ Γιώργο;»</i><br />
<i>Δ.Π.: «Ξέρεις πόσους είχε η μερίδα που μου έφερες; 12. Αν τους βάζεις 6 δραχμές τη μερίδα, έρχεται ένα πενηνταράκι ο γίγας». </i><br />
<i>Γ: «Ε, τι φταίω εγώ κυρ Γιώργο; Το αφεντικό»</i><br />
<i>Δ.Π.: «Ετσι όπως έχετε κάνει τις τιμές μωρέ αδελφέ μου δε θα ερχόμαστε εδώ να τρώμε εδώ. Θα πηγαίνουμε στο Χίλτον να μας έρχεται και φθηνότερα».</i></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-48685077712551357752014-05-09T14:45:00.000+03:002014-05-21T16:14:52.233+03:00«Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw6JsLxM3eP_LhKQkHke4awuvnxuG9A19sanJ5oQcXGugLxW7bgriBe2C-COYM6lnuQVXOhijQgg_j1hywoS0ZrxO1-3G0RkJjP-0kb-pN0xcI8CSaxWNCkkKoCqO92El-sIukd4Hn4-d3/s1600/%CE%9C%CE%AC%CE%B8%CE%B5+%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw6JsLxM3eP_LhKQkHke4awuvnxuG9A19sanJ5oQcXGugLxW7bgriBe2C-COYM6lnuQVXOhijQgg_j1hywoS0ZrxO1-3G0RkJjP-0kb-pN0xcI8CSaxWNCkkKoCqO92El-sIukd4Hn4-d3/s1600/%CE%9C%CE%AC%CE%B8%CE%B5+%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF+%CE%BC%CE%BF%CF%85+%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1.jpeg" height="223" width="320" /></a></div>
<br />
Σήμερα σηκώθηκα από νωρίς. Δουλειά βλέπεις. Ετοιμάζω τα απαραίτητα, καφέ για το δρόμο, τα τσιγάρα στην τσάντα και βουρ στο δρόμο. Ανοίγοντας το ραδιόφωνο ο εκφωνητής, κάνει την ιστορική αναδρομή της ημέρας, ένα σαν σήμερα δηλαδή και κλείνει με έμφαση πως σήμερα γιορτάζεται η «Μέρα της Ευρώπης». Ακου «Μέρα της Ευρώπης» η 9η Μάη. Μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών είναι σήμερα βροντοφωνάζω εγώ και τα διαόλια μου, που μου έκαναν παρέα πρωί πρωί, λες και θα με άκουγε αυτός που μιλούσε στο ραδιόφωνο.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Οι συνειρμοί αρχίζουν. Οσο και να θες να κρατηθείς και να μην ασχοληθείς με το κυρίαρχο θέμα των ημερών, τις εκλογές δηλαδή, δε σε αφήνουν. Είναι η καθημερινότητα τέτοια που θες δε θες, είναι όλα μπροστά σου. Σε κάθε σου κίνηση, σε κάθε κουβέντα που θα ακούσεις. Στο δρόμο, στο σπίτι, στο ραδιόφωνο, στην κίνηση της πόλης. Και όταν εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου σε κοιτούν καλά και σε χλευάζουν. «Ευρωπαϊκή Ένωση = δεινά για τον κόσμο» τους λες και σε κοιτούν περίεργα. Μα καλά, σκέφτομαι, δεν καταλαβαίνουν πως ότι μικροπαραπονάκι κάνουν, από πίσω είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση; Για τους μισθούς τους, για τη φτώχεια, για την εξαθλίωση, για τη δουλειά που ίσως δεν έχουν, για όσα φρούτα και λαχανικά σαπίζουν στα χωράφια, για τα νοσοκομεία που έχουν λίγο προσωπικό, για τα μαγαζιά που δεν έχουν κόσμο;<br />
<br />
Ετσι και με την 9η Μάη. Από «Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης» έγινε σε μια νύχτα «Μέρα της Ευρώπης» το 2007. Πως έγινε; Από τη Συνθήκη της Λισσαβόνας στη μνήμη της δήλωσης του Γάλλου Εξωτερικών Robert Schuman που την ίδια μέρα το 1950 διάβασε στο διεθνή τύπο μια δήλωση με την οποία καλούσε την Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να ενώσουν την παραγωγή τους σε άνθρακα και χάλυβα ως «το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας». Δηλαδή η ημέρα που πήγε περιχαρής ο Σημίτης στον Μπους και του χάριζε τε μπλουζάκια και τα σακουλάκια του ευρώ, θα ονομαστεί κάποτε "Μέρα της ελληνικής και κωμικοτραγικής βλακείας";<br />
<br />
Αλλά κουβέντα για τα 80 εκατομμύρια νεκρούς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για τα 20 εκατομμύρια νεκρούς της Σοβιετικής Ένωσης, για τη σημαία της ΕΣΣΔ που την ίδια μέρα κυμάτισε στο Ράιχσταγκ, σημαίνοντας το τέλος του Πολέμου στην Ευρώπη. Κουβέντα για τους αντιστασιακούς σε πολλά κράτη της «Ευρώπης» που θέλουν σήμερα να γιορτάζουμε, που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας για την απελευθέρωση. Για τα παιδιά που πέθαιναν από την πείνα, για τα εκατομμύρια που χάθηκαν στους φούρνους και τα αποσπάσματα των ναζί του Χίτλερ, για τους ταγματασφαλίτες που κυκλοφορούσαν με τις κουκούλες και κατέδιδαν κόσμο. Αυτά εξαφανίζονται μέσα από τα βιβλία, θα κρατούσαν τη «Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης»; Τα παιδιά περισσότερο μαθαίνουν το τι είναι ιμπρεσιονισμός, σουρεαλισμός και τους ζωγράφους, παρά το τι έγινε πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και ότι πια μαθαίνουν, είναι αλλαγμένο. Χίτλερ και Στάλιν το ίδιο πράγμα, φασισμός και κομμουνισμός μία από τα ίδια!<br />
<br />
Σήμερα, στηρίζουν τους ίδιους φασίστες, όπου εμφανίζονται. Αποκαθιστά τις φασιστικές συμμορίες και τους ίδιους τους φασίστες. Στις χώρες της Βαλτικής, τα SS σήμερα θεωρούνται αγωνιστές και όσοι ζουν παίρνουν συντάξεις. Στην Ουκρανία συνεργάζονται και στηρίζουν τους ναζιστές και με χαρά τους βλέπουν να γκρεμίζουν αγάλματα του Λένιν και του Κόκκινου Στρατού.<br />
<br />
Την αλήθεια πες ρε, απαιτούσα από τον εκφωνητή, χωρίς όμως αντίκρυσμα όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Λίγα λεπτά μετά, έχοντας ηρεμήσει, άρχισα να γελάω περπατώντας. Θυμήθηκα τον Νίκο Καλογερόπουλο που απαιτούσε το ίδιο πράγμα στην εκπληκτική ταινία <a href="https://www.youtube.com/watch?v=qToebXYziMc" target="_blank">«Μάθε παιδί μου γράμματα»</a> (1981) όπου το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Θόδωρος Μαραγκός και πρωταγωνιστούσαν ακόμα οι Βασίλης Διαμαντόπουλος, Άννα Μαντζουράνη, Ρένα Καζάκου, Κώστας Τσάκωνας, Δήμος Αβδελιώδης και Χρήστος Καλαβρούζος.<br />
<br />
Ο Β. Διαμαντόπουλος, πατέρας του Ν. Καλογερόπουλου (Σωκράτης) και του Κ. Τσάκωνα, είναι διευθυντής του Γυμνάσιου ενός ορεινού χωριού και ιδιαίτερα συντηρητικός ως δάσκαλος και γονέας. Ο Κ. Τσάκωνας, ο «σγουρομάλλης» κατά τον πατέρα του (Δημοσθένης), γίνεται επιστήμονας στο εξωτερικό και επιστρέφει στο χωριό για να γίνει άνεργος. Ο Σωκράτης, παραμένει στο χωριό και ζει στους ρυθμούς της εποχής. Τον έρωτα και τις «σφαλιάρες» από τον Β. Διαμαντόπουλο. Οταν όμως, ο τελευταίος αρχίζει τα ψέμματα μέσα στο δικαστήριο όπου δικάζεται ο «πεθερός» του Καλογερόπουλου, θυμάται τα λόγια του πατέρα του:<i> «Υιέ μου Σωκράτη, έγινες πλέον μεγάλο παιδάκι. Αι υποχρεώσεις σου μεγάλωσαν κι αυτές. Οφείλεις να γίνεις επιμελής, υπάκουος, σεμνός, αξιοπρεπής και φιλαλήθης»</i>. Το ξέσπασμα του συνειδητοποιημένου πια Σωκράτη ήταν εκρηκτικό: <i>«Την αλήθεια ρε, την αλήθεια!»</i><br />
<br />
ΥΓ: Από την ταινία ξεχωρίζει επίσης, ο Κ. Τσάκωνας όταν συνέχεια μονολογεί: <i>«Εξι χρόνια στο Δημοτικό. Εξι χρόνια στο Γυμνάσιο, 12. Εξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, 18. Εξι χρόνια στο εξωτερικό, 24. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω στο σχολείο, 30. Μέχρι τα 36 που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Που πήγαν; Τι γίναν έξι χρόνια;». </i></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-86283776523840681052014-04-23T18:03:00.001+03:002018-03-18T16:34:39.744+02:0047 χρόνια από την «κανονική» χούντα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkMx-Kmsx0LVHKz0pknUjrFXsBwAuhR1lYNAoaT3ieCpsYOQo4SUuEUhjpj6CZAtfWaIB52dRCORp8lXLrrk7TKXiqSWn1-yzEO_cg7XXlaKmOsxMCDNwxW3SaRivByCOKLHpplPPDay0g/s1600/%CE%BF+%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82+%CF%83%CF%84%CE%B7+%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkMx-Kmsx0LVHKz0pknUjrFXsBwAuhR1lYNAoaT3ieCpsYOQo4SUuEUhjpj6CZAtfWaIB52dRCORp8lXLrrk7TKXiqSWn1-yzEO_cg7XXlaKmOsxMCDNwxW3SaRivByCOKLHpplPPDay0g/s1600/%CE%BF+%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82+%CF%83%CF%84%CE%B7+%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CF%81%CE%B1%CF%82.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Περάσαν ήδη 47 χρόνια από τότε που συνταγματάρχες, με τη βοήθεια των ΗΠΑ, κατέστειλαν κάθε μορφή ελευθερίας. Που άνοιξαν ξερονήσια, που έδωσαν εξουσία σε χωροφύλακες και στρατιωτικούς να κυνηγήσουν «τον κομμουνιστικό κίνδυνο». Σε αυτό το κυνήγι, τοίχοι βάφτηκαν κόκκινοι από το αίμα χιλιάδων Ελλήνων, προσπαθώντας να τους κάνουν να νιώσουν την «εθνική παλιγγενεσία».<br />
<br />
Εγώ και αρκετοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είχαμε γεννηθεί τότε. Όμως, όσοι ασχολήθηκαν, όσοι έψαξαν, όσοι διάβασαν - και όχι τα λίγες γραμμές που αφιέρωσαν τα σχολικά βιβλία - έμαθαν πολλά! Έμαθαν για τα βασανιστήρια στα ΕΑΤ - ΕΣΑ (το <span class="st">Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας), για τον Ντερτιλή, τον Μάλλιο, τον Παττακό, για τη Μακρόνησο, τη Γυάρο. </span><br />
<span class="st"></span><br />
<a name='more'></a><br />
<span class="st">Όσοι έψαξαν διαπίστωσαν πως μιλώ για τους ίδιους που κάποιοι σήμερα, καλυμμένοι με τον κοινοβουλευτικό μανδύα, τους εξυμνούν. Όπως μιλούν και τιμούν για άλλους που λάτρευαν τα «αρχαιοελληνικά» σύμβολα. Αυτούς που άλλα τόσα χρόνια πίσω φώναζαν «ζήτω η νίκη» («Zieg Heil» γερμανιστί) και το γύρισαν, πιο ώριμοι, στο «ζήτω το έθνος» του 1967. Αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους πατριώτη επειδή αγαπούν την πατρίδα τους και επειδή κρατούν την ελληνική σημαία. </span><br />
<span class="st"><br /></span>
<span class="st">47 χρόνια λοιπόν από τότε που άνοιξαν τα κρατητήρια, που τα όπλα βγήκαν στους δρόμους, που γέμισαν κόσμο τα στρατοδικεία, που κάθε φωνή αντίστασης επιχειρήθηκε να φιμωθεί, </span><span class="st"><span class="st">που έκλεισαν οι σταθμοί, «κόπηκαν» και λογοκρίθηκαν τραγούδια, απαγορεύτηκαν οι «αντεπαναστατικές» εφημερίδες</span>. «Κι εγώ είχα μείνει με την εντύπωση πως ο λαός κάνει τις επαναστάσεις» λέει ο «Σαββίδης» (Γιάννης Χατζηγιάννης) στο <a href="https://www.youtube.com/watch?v=NF2TQO6xhww" target="_blank">«Λούφα και Παραλλαγή»</a> του 1984. Επανάσταση για κάποιους ήταν μία. Αυτή της 21ης Απρίλη 1967 και όχι η κανονική του 1917. Αυτή που ορισμένοι, σήμερα, τρέμουν ακόμα. «Εμείς δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε στον κομμουνισμό» έλεγε τότε ο «υπουργός» στην ίδια <a href="https://www.youtube.com/watch?v=b5E9YzOr1ZY" target="_blank">ταινία</a> αφού όλα ήταν χάλια στη Σοβιετική Ενωση. Πιο βασικό φυσικά οι ατομικές ελευθερίες καθώς δεν μπορούσες να «βγεις στην Ερυθρά Πλατεία και να πεις "ο σύντροφος Μπρέζνιεφ είναι μαλάκας» λες και μπορούσες να πεις κάτι αντίστοιχο για τους χουντικούς ή να ακούσεις, απλά, έναν Θεοδωράκη.</span><br />
<br />
<span class="st">Αυτή την κατάσταση έζησε ο Θανάσης Βέγγος που προσπάθησε να ακούσει Θεοδωράκη στην περίοδο της Χούντας μέσα στο φορτηγό του, στο δεύτερο μέρος της εκπληκτικής ταινίας <a href="https://www.youtube.com/watch?v=57Ub43WdoFU" target="_blank">«Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας»</a> (1976). Στην ταινία, </span>ένας απλός άνθρωπος, παρά την αρχική του αποστασιοποίηση, ζώντας υπό
χουντικό καθεστώς, φτάνει τελικά να κάνει τη δική του επανάσταση. Αξιοσημείωτη της «ελευθερίας», η στιγμή που φοβισμένος ο Θ. Βέγγος κλείνει το παράθυρο για να μην ακουστεί έξω το τραγούδι.<br />
<br />
ΥΓ: Όσο και αν προσπάθησα να βρω την ταινία, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Τελικά, μετά από πολύ προσπάθεια και λίγη ... τύχη, η ταινία βρέθηκε! Οπότε, μπορείτε να την απολαύσετε <a href="https://openload.co/f/J7EdDPkdtwU" target="_blank">εδώ</a>.<br />
<br />
<br />
ΥΓ2: Συνειδητά, κάποιοι παρομοιάζουν την χούντα, τη δικτατορία του '67-'74, με τη «χούντα του μνημονίου». Οχι κύριοι και κυρίες. Σήμερα δεν είναι χούντα. Σήμερα είναι συνειδητές πολιτικές που ακολουθούν και στηρίζουν τα κόμματα που εσείς εκλέγετε. Πολιτικές που υπηρετούν ένα σύστημα, τον καπιταλισμό. Καλώς ή κακώς. Αφήστε λοιπόν τις διάφορες «χούντες», της τρόικας, της Μέρκελ και λοιπών και κοιτάξτε ποια είναι αυτά τα κόμματα. Κρίνετε και αποφασίστε!</div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-24216303881194034542014-01-05T01:20:00.002+02:002014-01-05T01:23:15.940+02:00«Χωρίζεις τα θεριά;»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz0pjBmhIAUa7Ub_KFtqXF0KOEHiIV_ZJLcINWVJUrKp83bpnKT07Pi4a9ije-mhQi3lDfz4afg_teS7yzeW-PVQlIBo66ZVnq28dDyiBwsYEt5L1IULkOvkjOIkZ143maEdKUbl0dvcwU/s1600/75b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz0pjBmhIAUa7Ub_KFtqXF0KOEHiIV_ZJLcINWVJUrKp83bpnKT07Pi4a9ije-mhQi3lDfz4afg_teS7yzeW-PVQlIBo66ZVnq28dDyiBwsYEt5L1IULkOvkjOIkZ143maEdKUbl0dvcwU/s320/75b.jpg" width="262" /></a></div>
<br />
<br />
Σάββατο βράδυ και στην τηλεόραση έδειχνε ένα τουρνουά - ξύλου, όπως λέει η μάνα μου. «Hero Legend» λεγόταν αλλά για τη μάνα μου, «δε πά να λέγεται όπως θέλει. Το ξύλο ξύλο». Οπως καταλαβαίνετε, τα αχ, ουχ, πςςςς και άλλα συναφή επιφωνήματα έδιναν και έπαιρναν καθόλη τη διάρκεια της τηλεοπτικής μετάδοσης. Οι «αγωνιστές» έπεφταν σε δευτερόλεπτα, οι μπουνιές και οι κλωτσιές και τα φορεία έδιναν και έπαιρναν.<br />
<code></code><br />
<a name='more'></a> <br />
<br />
Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του τουρνουά ένας Καναδός και ένας Κινέζος. 82 κιλά (για τους γνωρίζοντες), ο πρώτος σχεδόν 30 χρονών και ο δεύτερος 19. Και εκεί που περιμένεις να δεις έναν ωραίο και συναρπαστικό αγώνα, ο Κινέζος βουρ στον πατσά. Με το κεφάλι κάτω να τρέχει να προσπαθεί να χαστουκίσει τον αντίπαλό του. Χωρίς τεχνική, να τρέχει σαν «παλαβό» απέναντι σε έναν γεροδεμένο αθλητή που λεπτά - λεπτά (καθότι αγώνας και δεν γίνεται ώρες - ώρες) τον κοιτούσε σα χαμένος. Τελικά, δύο χτυπήματα ήταν αρκετά να βρεθεί ο Κινέζος στο ταπί και να βλέπει όπως στα καρτούν αστέρια.<br />
<br />
Η σκηνή αυτή μαζί με την ατάκα του πατέρα μου που παρακολουθούσε μαζί με εμένα, την «αρραβωνιάρα» μου και τη μάνα μου τους αγώνες ότι «ξέρεις πόσες έχουν φάει οι διαιτητές την ώρα που πάνε να τους χωρίσουν», μου θύμισε τον Θανάση Βέγγο στην ταινία «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=VyyMlG9F_h4" target="_blank">Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης</a>» (1963). Σε αυτήν, με πλειάδα γνωστών ηθοποιών, πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων Γιάννης Βογιατζής, Νίκος Φέρμας, Κατερίνα Γιουλάκη, Γιώργος Τζίφος,
Νικήτας Πλατής, Πάνος Καραβουσιάνος, Εφη Οικονόμου,
Ερρίκος Μπριόλας, Κώστας Μεντής, Αγγελίδης Ράλλης, Βάσω
Μεριδιώτου, Γιώργος Γαβριηλίδης, Γκιζέλα Ντάλι και Βασιλάκης Καϊλας.<br />
<br />
Ο Θανάσης Μπιρμπίλης, έρχεται από το χωριό του στην Αθήνα και ψάχνει για δουλειά. Ανάμεσα στα επαγγέλματα που κάνει για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί, είναι και αυτή του διαιτητή σε αγώνα μποξ. Ο φίλος του ο Βαγγέλης (Παναγιώτης Καραβουσιάνος) θα τον βάλει να διαιτητεύσει στον αγώνα όπου συμμετέχει το «πατριωτάκι» από την Πλατανιά. Ο Τρύφωνας ο Μπακατσούλας, ο αδελφός της Ζαμπέτας της Κασίδας, ο αρραβωνιαστικός της παρδάλως της ξεροκαϊδας. <br />
<br />
<i>Π. Κ. :«Οταν έρθουν οι αντίπαλοι κορ α κορ»</i><br />
<i>«Ποιός ήτανε;»</i><br />
<i>Π. Κ. :«Τι ποιός ήτανε. Λέω αν οι αντίπαλοι έρθουν κορ α κορ, δηλαδή σώμα με σώμα, ο διαιτητής είναι υποχρεωμένος να τους χωρίσει». </i><br />
<i>Θ.Β. :«Τι λες ρε Βαγγέλη που θα πάω να χωρίσω τα θεριά».</i><br />
<i>Π. Κ. :«Ρε μη φοβάσαι. Θα του χτυπήσεις ελαφρά στον ώμο και αυτοί θα καταλάβουν». </i><br />
<i>Θ.Β. : «Αν καταλάβουν. Αν δεν καταλάβουν, κακό του κεφαλιού τους».</i></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-17058334843124738472013-12-31T10:51:00.002+02:002013-12-31T15:15:10.642+02:00«Να μας κάνεις ποδαρικό!»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi36UGFS3RrWosA3DOGo_8cno-4xFr6IIxCUqQbgEnXGfprn4ce4SIvITqwHYQiYyX0A4xgG7ChNpU8muMM6oDoCuvI8HQin1y9Q1xXK39LFHCBE2l6SmHOUPcdYx7dKCf8BPqiSLxB0bXd/s1600/23-12-13-2-605x351.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi36UGFS3RrWosA3DOGo_8cno-4xFr6IIxCUqQbgEnXGfprn4ce4SIvITqwHYQiYyX0A4xgG7ChNpU8muMM6oDoCuvI8HQin1y9Q1xXK39LFHCBE2l6SmHOUPcdYx7dKCf8BPqiSLxB0bXd/s320/23-12-13-2-605x351.jpeg" width="320" /></a></div>
<br />
Το 2013 φεύγει και δεν γινόταν να μην μπουν δύο τρεις λέξεις σε αυτό το blog. Εστω κι αν είναι η 13 δημοσίευση του. Η χρονιά αλλάζει και όπως λένε πολλοί, η καινούρια θα είναι καλύτερη. Εδώ που έχουμε φτάσει, όλοι αυτό εύχονται. Φόροι, χαράτσια, αυξήσεις σε όλα - φυσικά όχι στους μισθούς - συνθέτουν ένα σκηνικό απέχθειας για το έτος. Και φυσικά η πρώτη σκέψη όλων, είτε γρήγορα είτε αργά, στην πρώτη «στραβή» είναι «ποιος μας έκανε ποδαρικό...».<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Φυσικά και πρόκειται και κακοδαιμονίες. Δεν φταίει ο «γρουσούζης» που πέρασε πρώτος το κατώφλι της πόρτας μας τη νέα χρονιά, ούτε αν το ρόδι που σπάσαμε για καλοτυχία ήταν τζούφιο. Άλλοτε φταίει το κακό μας κεφάλι και οι επιλογές μας, άλλοτε οι καταστάσεις. Οπως και να έχει, ο άνθρωπος (φίλος, γνωστός, συγγενής) που πέρασε την πόρτα δεν φταίει σε τίποτα.<br />
<br />
Οπως προστάζει η μέρα, έτσι κι εμείς, θα κάνουμε μια σύντομη ανασκόπηση του 2013. Είχε τα στραβά του να πούμε του στραβού το δίκιο. Είχε τα άσχημα του. Τις αδικίες του. Δολοφονίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, θάνατοι, εμφύλιοι, πλημμύρες, καταστροφές, πλαστές πινακίδες, μίζες, απολύσεις, μια ΕΡΤ κλειστή, διαθεσιμότητες, λουκέτα. Είχε όμως και πολλά καλά, τα οποία αρκετές φορές περνούν απαρατήρητα μέσα στη μιζέρια που πέφτουμε όλοι ηθελημένα ή άθελα.<br />
<br />
<br />
Το 2014 ετοιμάζεται να ... κάνει ποδαρικό. Ευκαιρία και ευχή μας είναι να ανοίξουν οι πόρτες των σπιτιών μας. Να μπουν οι φίλοι και να γεμίσουν τα σπίτια χαμόγελα, φωνές και γέλια. Οι ωραίες στιγμές να είναι πολύ περισσότερες από αυτές που ζήσαμε την χρονιά που φεύγει. Να έρθουμε πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, γιατί τώρα ο δίπλα μας, μας χρειάζεται όπως κι εμείς αυτόν! <br />
<br />
Χρόνια πολλά, με υγεία σε όλους και ό,τι επιθυμεί ο καθένας! <br />
<br />
Υ.Γ. Για να μην ξεφεύγουμε από τα καθιερωμένα, με βάση το ποιος μας κάνει ποδαρικό και τις δεισιδαιμονίες, θυμηθήκαμε τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία <a href="http://www.youtube.com/watch?v=RB4xY1WELSQ" target="_blank">«Τρίτη και 13»</a> (1963). Στην ταινία πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων οι Μπεάτα Ασημακοπούλου, Πόπη Λάζου, Καίτη Λαμπροπούλου και Γιάννης Φέρμης.<br />
<br />
Ο παιδικός του φίλος και συμμαθητής Σωτήρης (Γιάννης Γκιωνάκης), μπατίρης πια, τον επισκέπτεται στο σπίτι του για να του δώσει δανεικά και να του γίνει «στενός κορσές». Ο Σταυρίδης («Κοσμάς»), τρελός προληπτικός, τον δέχεται την ώρα που παίζει χαρτιά και βλέπει την τύχη του να γυρίζει και να κερδίζει πολλά χρήματα.<br />
Την ώρα που συζητάνε λοιπόν, ο <i>«Σωτήρης»</i> του λέει: <i>«Δε μου λες, έχεις τίποτα να τσιμπήσω; Εχω τρεις μέρες να φάω».</i><br />
<i>Ν. Σταυρίδης: «Από φαΐ ό,τι θέλεις. Ευτυχία (φωνάζοντας την υπηρέτρια Κ. Λαμπροπούλου)...»</i><br />
<i>Γ. Γκιωνάκης: «Ευτυχία; Ωραίο όνομα...» </i><br />
<i>Ν. Σταυρίδης: «Τι να το κάνεις το όνομα. Δε βαριέσαι. Κι εσένα Σωτήρη σε λένε, και Μπερκέτη σε λένε και είσαι μπατίρης...»</i><br />
<br />
(Το σκίτσο είναι του ΚΥΡ)<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-46887477633726861132013-10-10T18:23:00.002+03:002013-10-10T18:26:45.624+03:00«Με κάνεις εμένα ... ;»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoujmuSc6xgyNUGEUeNdk47QZrqLYvi8ScrqRt9RsnVloSN7FPCfKqYzTtHb9zPsulk9KJxrlH7Mnr-yl92nldPwjlHUBo7JeeF8yzCKJUF4bPdqdzkFFYiD6PieTPhSYl5H5yJOqqRnZA/s1600/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7+%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoujmuSc6xgyNUGEUeNdk47QZrqLYvi8ScrqRt9RsnVloSN7FPCfKqYzTtHb9zPsulk9KJxrlH7Mnr-yl92nldPwjlHUBo7JeeF8yzCKJUF4bPdqdzkFFYiD6PieTPhSYl5H5yJOqqRnZA/s320/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7+%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%B3%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%AC.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Ξυπνώντας πρωί πρωί διαπίστωσα ότι η βροχή έπεφτε στους δρόμους της Αθήνας. «Πάλι μποτιλιάρισμα θα φάω» σκέφτηκα, καθώς είχα να κατέβω για δουλειές στο κέντρο της Αθήνας. Εφτιαξα καφεδάκι, έκανα τα τέσσερα τσιγάρα που έλεγε και ο Παπάζογλου στην «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=eXqfBOcIHuE" target="_blank">καλημέρα</a>» για να μη τα βλέπω μαύρα, ετοιμάστηκα και πήγα στο αμάξι.<br />
<br />
Το ραδιόφωνο συντονισμένο στις ειδήσεις. Βίτσιο και αυτό, μου λένε φίλοι και γνωστοί, να ακούς ειδήσεις. «Βάλε κανένα τραγουδάκι να χαρείς» αλλά εγώ τίποτα. Εκεί. Να ακούω για συλλήψεις, για νέα μέτρα, για φόρους και όλα τα συναφή. Εκείνη τη στιγμή, πάντα, κοιτάζω το δείκτη της βενζίνης και έρχεται η ασυναίσθητη κίνηση του χεριού που μπαίνει στην τσέπη για τον εντοπισμό χρημάτων.<br />
<br />
<span class="st"><a name='more'></a></span><br />
Ακούω τις εξαγγελίες του υπουργού Οικονομικών για τους φόρους. «Δικαιότερος<b></b>» ο νέος φόρος «από τον προηγούμενο γιατί, παίρνει... λιγότερα από περισσότερους». <b></b> Χαράτσι από εδώ, φόρος από εκεί, που θα πάει, σκέφτομαι. Και εκεί είναι που αρχίζει ο συλλογισμός. 6 ευρώ ο καπνός για δύο μέρες, 0,50 τα χαρτάκια, 1,5 τα φιλτράκια. 10 ευρώ βενζίνη για δύο άντε τρεις μέρες. Εμ, με κάνεις υπουργό Οικονομικών για ένα εξάμηνο; Δε με κάνεις...<br />
<br />
Προχωρώντας πέφτω σε πορεία. Κλειστός ο δρόμος μπροστά και αναγκαστικά θα πρέπει να κάνω τον κύκλο. Υπομονετικός στο μποτιλιάρισμα, στις κόρνες και τους «τσαμπουκάδες» οδηγών που θέλουν με το ζόρι να μπουν μπροστά στον άλλον για να φτάσουν ένα αμάξι πιο κοντά στο φανάρι. «Τι νόημα έχουν όλα αυτά, τι τρέχω να προλάβω, πέρασε η μισή ζωή, δίχως να καταλάβω» έλεγε ο Παπάζογλου στο παραπάνω τραγούδι, το οποίο, εκείνη τη στιγμή, άρχισα να σιγοψυθιρίζω.<br />
<br />
Μέσα σε αυτόν τον κακό χαμό, χτυπάει και το τηλέφωνο. «Που είσαι;» με ρωτούν. «Μπλοκαρισμένος λίγο πριν την Βουλή» απαντάω. Και αρχίζω χαμογελώντας την «γκρίνια». «Δύο τροχονόμοι μπροστά μου, έκλεισαν την Αμαλίας. Μας στέλνουν από την Ξενοφώντος. Οκ, την έκλεισαν. Δύσκολο ήταν να βάλουν έναν τροχονόμο κάτω στη Φιλελλήνων να ανοίγει το δρόμο; Αντί να περνούν τέσσερα αμάξια από το φανάρι να περνούν οκτώ». Εισπράττω την απάντηση: «Για να μην το κάνουν, κάποιο λόγο θα έχουν». «Σιγά μην το σκέφτηκαν. Εμ, με κάνεις διευθυντή της Τροχαίας; Δε με κάνεις... ».<br />
<br />
Η διαδρομή μεγάλη και τα ζιγκ - ζαγκ στα στενάκια αρκετά προκειμένου να φτάσω στο γραφείο. «Νέα γκάλοπ δείχνουν τη "Χρυσή Αυγή" να κρατά ψηλά ποσοστά» συνεχίζει η εκφωνήτρια. Τάγματα εφόδου, στρατολογήσεις νέων παιδιών και άλλα εμπλουτίζουν το «ρεπορτάζ» τη στιγμή που το μυαλό μου τρέχει σε σχολεία, σε θρανία ζωγραφισμένα με κάθε λογής σύμβολα και με βιβλία ιστορίας μακριά από τα πραγματικά γεγονότα. Εμ, με κάνεις υπουργό Παιδείας; Δε με κάνεις...<br />
<br />
Οι πολλές «θέσεις εργασίας» που είχα σε μία μέρα, μου έφεραν στο μυαλό τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία του 1959 <a href="http://www.youtube.com/watch?v=u9FyATXNbBE" target="_blank">«Ανθισμένη Αμυγδαλιά»</a>. Ο «Παναγής», καφετζής στην παλιά Αθήνα, συναναστρέφεται με γνωστούς, για την εποχή, πολίτες και έχει ως μόνιμη ατάκα το «με κάνεις πρωθυπουργό;». Οι φόροι του κράτους, θα μετακυληθούν άμεσα στους πελάτες. <i>«Από σήμερα, δεκάρα και καφές. Βλέπεις ο Τρικούπης...»</i> λέει στον νεαρό ποιητή Γ. Δροσίνη που υποδύεται ο Α. Μπάρκουλης. <i>«Που θα πάμε κύριε Γιώργο μου; Δεν έχουμε πολιτικούς. Με κάνεις εμένα πρωθυπουργό για έξι μήνους; Να σου πω εγώ. Δε διάβασες για τον καινούριο <a href="http://www.livepedia.gr/index.php/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AD%CF%82" target="_blank">λουφέ</a> που γράφουν οι εφημερίδες; Ετοιμάζονται πάλι να φάνε τα λεφτά του κοσμάκη». </i><br />
<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-783392184052068462013-10-07T19:51:00.001+03:002013-10-07T19:54:49.427+03:00Ανοίγοντας την πόρτα στο φασισμό!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-4eIbCziVj_wKDMHcQwHU9MbY72w-CJ_WyxBOkBN8UZgs9VLeIPyJ8y04bzzdJ-FwFCqpctFmv7-PBn6xk4q9j0hrJIQ56Z-8nZdCJvbsd70zpsL-DSEs3ZWzf03l8WRixRGVH28Lu-T0/s1600/veggos-neonazi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-4eIbCziVj_wKDMHcQwHU9MbY72w-CJ_WyxBOkBN8UZgs9VLeIPyJ8y04bzzdJ-FwFCqpctFmv7-PBn6xk4q9j0hrJIQ56Z-8nZdCJvbsd70zpsL-DSEs3ZWzf03l8WRixRGVH28Lu-T0/s320/veggos-neonazi.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Εδώ και σχεδόν 10 ημέρες, όπου σταθώ και όπου κοιτάξω, το βασικό θέμα είναι η «Χρυσή Αυγή» και οι διώξεις εναντίον βουλευτών και μη. Οι αναλύσεις ειδικών και «ειδικών» δίνουν και παίρνουν. Δημοσιογράφοι και καλεσμένοι σε πάνελ, δείχνουν έντρομοι μπροστά σε αυτά που κατά τα άλλα «προστατευόμενοι» μάρτυρες κατέθεσαν. Δείχνουν έκπληκτοι μπροστά στις «αποκαλύψεις» για Τάγματα Εφόδου, επιθέσεις εναντίον μεταναστών και Ελλήνων, διασυνδέσεις με ναζιστικά κόμματα, αγκυλωτούς σταυρούς σε σπίτια και γραφεία. Και ακούγοντας όλα αυτά, βλέποντας τις εκφράσεις τους, νιώθω πως τόσα χρόνια, ζούσα και ζω σε άλλη χώρα.<br />
<span class="st"><a name='more'></a></span><br />
<br />
Που ήταν αυτοί όταν παρουσίαζαν φωτογραφίες από γάμους των ίδιων βουλευτών που σήμερα κατακεραυνώνουν; Όταν μόστραραν φωτογραφίες γιαγιάδων μπροστά στα ΑΤΜ που είχαν τη συνοδεία των «παλικαριών» με τα μαύρα μπλουζάκια»; Όταν φιλοξενούσαν στα πάνελ που σήμερα βρίθουν εναντίον της «Χρυσής Αυγής», βουλευτές του «Συνδέσμου»; Όταν μιλούσαν για «σοβαρή Χρυσή Αυγή»;<br />
<br />
Οι συζητήσεις της τηλεόρασης ήταν λογικό να περάσουν και στην καθημερινότητα. Πέρασαν στα καφενεία, στην τυχαία συνάντηση δύο φίλων στο δρόμο, στην «καθιερωμένη» πια - λόγω έλλειψης χρημάτων για βόλτα - μάζωξη στο σπίτι. Αυτοί που «υμνούσαν» τα μούσκουλα και τη μαγκιά των χρυσαυγιτών, που οι ίδιοι ποτέ δεν έβγαλαν από τον καναπέ, αυτοί είναι που λένε σήμερα «να τους μαζέψουν όλους τους ναζί». Αυτοί που δύο φορές τους στήριξαν με την ψήφο τους γιατί «ήθελαν να κτυπήσουν τους προδότες πολιτικούς», τώρα, μένουν άναυδοι με ότι ακούν και ότι βλέπουν. Στεναχωριούνται για τη μάνα και τον πατέρα του Π. Φύσσα που χάθηκε μέσα σε μια στιγμή από μαχαίρι υποστηρικτή - υπάλληλου της «Χρυσής Αυγής», ξεχνώντας πως όταν τα παλικαράκια με τα μαύρα μυαλά κτυπούσαν μετανάστες, έλεγαν «καλά τους κάνουν». Όταν ο Κασιδιάρης, βουλευτής πια, κτυπούσε την Κανέλλη, έλεγαν «να αγιάσει το χέρι του». Όταν μαχαίρωναν μετανάστες «γελούσαν». Τώρα, ακούν την στρατολόγηση στη βία ανήλικων παιδιών και τρέμουν. Μένουν στα σπίτια των άλλων, όχι στο δικό τους, στα παιδιά των άλλων, όχι στα δικά τους.<br />
<br />
Κι όμως. Με την ψήφο τους (από αντίδραση, από «γροθιά στο κατεστημένο», από «έτσι για να πάθουν στραπάτσο οι αλήτες, οι προδότες οι πολιτικοί») άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού τους στο φασισμό με την ψήφο τους. Και μη μιλώντας στα δικά τους παιδιά για το τι εστί φασισμός και ναζισμός, μη λέγοντας τι δεινά έφερε στον κόσμο, τα άφησαν μόνα τους απέναντι στα τέρατα.<br />
<br />
Στο ρόλο αυτό, του πατέρα που άφησε ανεπηρέαστο τον γιο του, ο Θανάσης Βέγγος στην (πολύ μπροστά από την εποχή της) ταινία <a href="http://www.youtube.com/watch?v=zzqSgPV_czw" target="_blank">«Το μεγάλο κανόνι»</a>. Ο Θανάσης Απαλοχέρης, προσπαθεί να συντηρήσει την οικογένειά του κάνοντας μασάζ από το πρωί ως το βράδυ. Παράλληλα, να στείλει χρήματα στο γιο του που σπουδάζει στη Γερμανία. Ενα γράμμα από έναν φίλο του όμως, τον κάνει να ανοίξει ένα μπαούλο που είχε στείλει το «βλαστάρι» του και να ανακαλύψει πως τα «ιατρικά του εργαλεία» ήταν όπλα, σημαίες των ναζί και άλλα...<br />
<br />
Μπροστά στη γυναίκα του, στο γιο του που τον έφερε από τη Γερμανία με σφαλιάρες κάθε φορά που εκείνος ζητωκραύγαζε «Χάιλ Χίτλερ» και σε φίλους, ξεσπάει : <i>«Φταις και συ, φταις. Μ' άφησες ποτέ να του πω πέντε πράγματα; Όχι. Να αφήσουμε το παιδί ανεπηρέαστο. Ορίστε τώρα. Του τα παν άλλοι».</i><br />
<br />
<style type="text/css">p { margin-bottom: 0.21cm; }</style>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Κλωτσώντας το γεμάτο
«ιατρικά εργαλεία» κασόνι ρωτάει το
γιο του.</div>
<br />
<i>Τι σου είπανε βρε μασκαρά και σε
ρίξανε ε; Τι σου είπανε; Για την κατοχή
σου είπανε; Για τη μαύρη σταφίδα; Για το
κουκουτσάλευρο; Για το θαλασσοβρεγμένο
στάρι, σου είπανε; Για τα ανθρωπάκια που
πούλησαν το νοικοκυριό τους για μια
χούφτα αλεύρι, σου είπανε; Για τα παιδιά,
τα πρησμένα από την πείνα, που τα μαζεύαν
από τους δρόμους, και τα ρίχνανε σαν
σκυλιά στα σκουπίδια; Θυμάσαι Ηλία; <br />Για
τον πατέρα σου μωρέ, που έκανε τον
σαλταδόρο, και κείνο το γομάρι ο Φριτς
με το κάγκελο στο μανίκι τον έπιασε να
κλέβει μια κουραμάνα και του έσπασε το
χέρι στο γόνατο σαν καλάμι».</i></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-72406938082870955242013-08-30T17:49:00.000+03:002013-08-31T13:52:44.075+03:00Με ποιόν μοιάζεις, με ποιον μοιάζεις...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR3EDRVrJo-Xond1tyiRuyv0CrFAtVMtXbLqkZlyxlHe5hBTo4GNEvtyN0Fdbz6jc47SOFevfuo9HILxTeCZ4WugmuJORMSlTLm1nucEnVTl1kyMaJKH1_wzvd8Rx__KKfQKvLc6Zx500I/s1600/vlcsnap-2013-08-31-13h48m52s122.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR3EDRVrJo-Xond1tyiRuyv0CrFAtVMtXbLqkZlyxlHe5hBTo4GNEvtyN0Fdbz6jc47SOFevfuo9HILxTeCZ4WugmuJORMSlTLm1nucEnVTl1kyMaJKH1_wzvd8Rx__KKfQKvLc6Zx500I/s320/vlcsnap-2013-08-31-13h48m52s122.png" width="320" /></a></div>
<br />
Δεν είναι λίγες οι φορές που περπατώντας στο δρόμο, κάποιος σε κοιτάει περίεργα γιατί θεωρεί ότι κάτι του θυμίζεις. Σε κοιτάει με αυτό το γνωστό διερευνητικό βλέμμα και τον κοιτάς κι εσύ απορημένος. Μάλιστα, είσαι έτοιμος να ακούσεις την γνωστή ατάκα: «Είσαστε ο Τάδε;» με αποτέλεσμα είτε να απαντήσεις απλά ένα όχι είτε να γελάσεις με την καρδιά σου πριν την άρνηση.<br />
<br />
Γράφοντας το παρακάτω κείμενο, μου έρχονται στο μυαλό, το τι έχω ακούσει. Σε ποιούς μοιάζω αρκετά και σε ποιούς πολύ. Τι με τραγουδιστές, τι με ηθοποιούς (Ελληνες και ξένους), πάντα με γνώμονα το πως συγκρατεί ο καθένας τη φυσιογνωμία του άλλου. Από αυτές τις «ομοιότητες» με τα δημόσια πρόσωπα, δεν βγήκα κερδισμένος αφού πάντα απαντούσα ότι «δεν είμαι αυτός που λέτε» πριν την «εξυπηρέτηση». Δηλαδή, θυμάμαι μία φορά που στα διόδια με ρώτησε μία υπάλληλος αν είμαι ο τάδε τραγουδιστής και αναγκάστηκα να πληρώσω αφού δεν ήμουν αυτός που έλεγε. Φυσικά πάντα, μετά από τέτοια ερώτηση, αναρρωτιέμαι τι θα γινόταν αν είχα απαντήσει καταφατικά.<br />
<b> </b><br />
<a name='more'></a>Αφορμή για αυτές τις σκέψεις αποτελεί το κωμικοτραγικό περιστατικό που συνέβη πριν ελάχιστες μέρες στην Κρήτη με αφορμή την μετεγγραφή ενός Ισπανού ποδοσφαιριστή στην ομάδα του Εργοτέλη. Για τους μη γνώστες, να πω πως οι Κρήτες πήραν έναν πολύ γνωστό ποδοσφαιριστή, τον <span class="st">Ισπανό αμυντικό Αλβάρο Μεχία με πέρασμα ακόμα και από τη Ρεάλ Μαδρίτης. </span><br />
<br />
<span class="st">Ετσι, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι της ομάδας (καθώς ευτυχώς για το ελληνικό ποδόσφαιρο ο συγκεκριμένος σύλλογος δεν έχει οπαδούς) και οι εκπρόσωποι του Εργοτέλη βρέθηκαν στο</span> αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης» για να τον καλωσορίσουν. Τι ανθοδέσμες, τι φωνές, τι χειροκροτήματα!<br />
<span class="st"> </span> <br />
Ξαφνικά, ο μακρυμάλλης, γεροδεμένος νεαρός άνδρας εμφανίζεται με τη σύζυγό του σπρώχνοντας τις βαλίτσες του. Οσοι λοιπόν ήταν συγκεντρωμένοι για την «μεγάλη» άφιξη, άρχισαν τα τραγούδια και το ... ιστορικό σύνθημα «Αλβάρο Μεχία, καλή επιτυχία» (σε αντίθεση με τα όσα «οικογενειακά» ακούγονται στα γήπεδα της χώρας). Η ανθοδέσμη φτάνει στα χέρια του μακρυμάλλη ξανθού ο οποίος παρακολουθεί έκπληκτος την όλη σκηνή, όπως και η μελαχρινή σύζυγός του που μάλλον νόμιζαν πως στην Κρήτη γίνονται τα ίδια με τη Χαβάη! <br />
<br />
Με τα πολλά και ενώ έχουν βγει έξω από το κτίριο, μία χαρούμενη κυρία, φορώντας τη μπλούζα της ομάδας τους ρωτά: «You, no Alvaro Mejia?». Η απάντηση του ... παρολίγον Μεχία, ήταν ένα μακρόσυρτο γέλιο και το «Νo Alvaro. Tourist, tourist!!!».<br />
<br />
Η παρεξήγηση λύθηκε σχεδόν αμέσως καθώς εμφανίστηκε ο πραγματικός Μεχία, που δεν είχε και μεγάλη ομοιότητα με τον τουρίστα Μεχία που πνίγηκε στις αγκαλιές των συγκεντρωμένων ανθρώπων... <br />
<br />
Μπορεί λοιπόν το ζευγάρι των επισκεπτών της Κρήτης να βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτή την ευχάριστη παρεξήγηση, δε συνέβη το ίδιο και με τον Μίμη Φωτόπουλο που στην ταινία «<a href="http://www.youtube.com/watch?v=rxEzASsVcfo" target="_blank">Ο μεγαλοκαρχαρίας</a>» (ή «κατά λάθος διάσημος» όπως έγινε γνωστή το 1957), είναι ο σωσίας ενός καταχραστή. Στην ταινία πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων η Σμαρούλα Γιούλη, η Νίτσα Τσαγανέα, ο Περικλής Χριστοφορίδης, ο Λαυρέντης Διανέλλος και ο Λάκης Σκέλας.<br />
<br />
Ο «Βαγγέλης» (όπως ονομαζόταν στην ταινία) συλλαμβάνεται από λάθος κατά τη διάρκεια ενός συλλαλητηρίου και οδηγείται στο Τμήμα. Εκεί, ο Λ. Διανέλλος, ως Διοικητής θωρεί πως έχει στα χέρια του τον χρηματιστή Λάκη Μπιρμπίλη, που είχε καταχραστεί το ιλιγγιώδες - για την εποχή - ποσό των 20 εκατομμυρίων δραχμών. Και ακολουθεί ο διάλογος με το χιούμορ της εποχής:<br />
<br />
<br />
<i>Λ. Δ. : «Για δώσε μου την ταυτότητά σου»</i>
<br />
<i>Μ.Φ. : «Πολύ ευχαρίστως. Ταυτότητα λέει. Ταυτότητες! Και βγαίνω στη φωτογραφία κύριε πολιτσμάνε μου, μούρλια»</i><br />
<i>Λ. Δ. : «Λοιπόν, τι θα γίνει με την ταυτότητά σου; Δεν έχεις;»</i><br />
<i>Μ.Φ. : «Αστιεύεστε; Τρεις έχω»</i><br />
<i>Λ. Δ. : «Τρεις;»</i>
<br />
<i>Μ.Φ. : «Δηλαδή μία που μπαίνω στα μπιλιάρδα τζάμπα, άλλη που είμαι ταμίας στην ομάδα της γειτονιάς μου την Αστραπή, ομαδάρα, και η τρίτη η αστυνομικιά μου»</i><br />
<i>Λ. Δ. : «Πως λέγεσαι;» </i>
<br />
<i>Μ.Φ. : «Βαγγέλης»</i><br />
<i>Λ. Δ. : «Αλλο όνομα δεν έχεις;»</i><br />
<i>Μ.Φ. : «Οχι, ένα μου έδωσε ο νονός μου»</i><br />
<br />
<br />
ΥΓ: Κατ' εξαίρεση, μπορείτε να δείτε το κωμικοτραγικό περιστατικό με τον «Μεχία» και τον Μεχία, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=A1Mk_cqJYvg" target="_blank">εδώ</a> (από το CRETETV).<span class="yt-user-separator"></span>
<br />
<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-14252988698427628322013-08-26T20:34:00.003+03:002013-08-30T17:55:07.219+03:00Ξενοδοχεία, δωμάτια, προσφορές και ... θησαυροί!!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAc6Jpsga5LaXuu5KCNtkMWVUKJIqbotRrsCI9L8PM0udgeDtK3L2hXQgV0xInbF_RQDEvlfrWZPnku4hBaayIaZKAi9uaqZGzelc1S7JIyS3k7RuOFm8xbd9U-V3QA9M6jO7GJ1SEHNzD/s1600/01-O8hsayrosToyMakarith.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAc6Jpsga5LaXuu5KCNtkMWVUKJIqbotRrsCI9L8PM0udgeDtK3L2hXQgV0xInbF_RQDEvlfrWZPnku4hBaayIaZKAi9uaqZGzelc1S7JIyS3k7RuOFm8xbd9U-V3QA9M6jO7GJ1SEHNzD/s1600/01-O8hsayrosToyMakarith.jpg" /></a></div>
<br />
Πρωτότυπους τρόπους για να γεμίσουν τα ξενοδοχεία και τα ενοικιαζόμενα δωμάτιά τους, έψαχναν να βρουν όλο το προηγούμενο διάστημα οι ιδιοκτήτες σε σχεδόν όλη τη χώρα προκειμένου να προσελκύσουν πελάτες. Τα ταμεία όσον προχώρησαν σε κάποιο «τέχνασμα» γέμισαν αν και σχεδόν ένας στους 10 Ελληνες, δεν πήγαν πουθενά φέτος το καλοκαίρι.<br />
<br />
Διαβάζοντας την τελευταία είδηση, μπορώ να πω πως μου κακοφάνηκε που κάποιοι δεν κατάφεραν να γεμίσουν τις μπαταρίες τους για τον επόμενο χειμώνα ή που είδαν τις παραλίες με το κιάλι. Από την άλλη, αφού ανήκω και εγώ στην κατηγορία αυτών που έμειναν στην πρωτεύουσα - λόγω των «καλών» οικονομικών μου - ένιωσα μία ανακούφιση που και δεν ήμουν ο μόνος που γνώρισα από κοντά, για πρώτη φορά στη ζωή μου, τις παραλίες της Αθήνας.<br />
<code></code><br />
<a name='more'></a><!--more--><br />
<br />
Φυσικά, για να λέμε και τις αλήθειες, είχα μία ελπίδα ότι θα κατορθώσω να την ... κοπανήσω για λίγο. Οπότε, ήμουν από τους πρώτους που κοίταγα καθημερινά τις προσφορές που έκαναν ξενοδοχεία και λοιπά καταλύματα σε όλα τα νησιά του Αιγαίου. «Τρεις διανυκτερεύσεις με πρωινό, 109 ευρώ» υποσχόταν ξενοδοχείο στη Σίφνο και αυτό μου στριφογύρναγε στο μυαλό κάθε βράδυ. Οπως επίσης, το ... κουπόνι με το οποίο θα καθόμουν αραχτός σε μια ξαπλώστρα για τέσσερις μέρες μπροστά από την πισίνα καταλύματος στην Ανδρο. Τελικά, παρά τις προσφορές και τα όσα έδιναν οι ξενοδόχοι, δεν πήγα πουθενά και απόλαυσα, έστω και για μία φορά, τη θάλασσα και τον καφέ μου στην παραλία του Αλίμου, πλάι σε ηλικιωμένες κυρίες και άνδρες που ξεπηδούσαν από τη δεκαετία του '80.<br />
<br />
Δε λέω καλές οι προσφορές. Καλά τα κουπόνια στα τόσα και τόσα site που υπάρχουν στο internet με τα οποία υπάρχει έκπτωση σε διανυκτερεύσεις. Το πιο βασικό όμως είναι να έχεις χρήματα. Αν τα έχεις, πας και χωρίς αυτά. Από την άλλη όμως, υπήρχαν αρκετοί που είτε με ψεύτικες φωτογραφίες δωματίων είτε με άλλους τρόπους σε έκαναν να βλαστημάς την ώρα που το έκλεισες το «χρυσό» δωμάτιο. Μη μου πείτε ότι δεν σας έτυχε να έχετε κλείσει δωμάτιο με ... «απίστευτη θέα, πλούσιες παροχές, μεγάλους χώρους σε αρκετά ικανοποιητική τιμή» και δεν καταλήξατε σε ένα δωματιάκι όπου ίσα ίσα χώραγε η βαλίτσα και εσείς με τον/την καλό/καλή σας; Ετσι την είχα πατήσει κι εγώ, σε ένα ταξίδι στη Σύρο!<br />
<br />
Τέτοια κόλπα, σε άλλες εποχές βέβαια, έκαναν και οι πρωταγωνιστές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου για να νοικιάσουν δωμάτια προκειμένου να ξεπληρώσουν χρέη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Γεωργία Βασιλειάδου όπου έγραψε μαζί με την ανηψιά της την υποτιθέμενη διαθήκη του συγχωρεμένου θείου του άνδρα της «Βρασίδα Παρτσαλόπουλου». Σε αυτή, μιλούσε για την ύπαρξη κοτζάμ θησαυρού σε ένα «κ» μέσα στο σπίτι της. Αποτέλεσμα, του γεμάτου από νοικάρηδες σπιτιού ήταν απεριόριστες ζημιές, τρεις αρραβώνες και η ανακάλυψη του κατά τα άλλα «υποτιθέμενου» θησαυρού.<br />
<br />
Από την ταινία <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=QpCG8tiJBJ0" target="_blank">«Ο θησαυρός του Μακαρίτη»</a></b> του 1959 όπου πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων ο Νίκος Ρίζος, η Ξένια Καλογεροπούλου, ο Στέφανος Ληναίος, ο Γιώργος Λευτεριώτης, η Αντζελα Ζήλεια, συγκλονιστικοί είναι οι διάλογοι μεταξύ της Γ. Βασιλειάδου (Θεώνη) και του Βασίλη Αυλωνίτη (Νεόκοσμος), που αν και με «κοτζάμ σπιταρώνα», νοίκιασε δωμάτιο για να «αλλάξει αέρα λόγω πίεσης».<br />
<br />
Ο Νεόκοσμος ψάχνει στο κάδρο του πεθαμένου άνδρα της Θεώνης τον θησαυρό (καθότι από «κ» που λέγαμε πριν) μέχρι που μπαίνει στο δωμάτιο η Θεώνη και αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις για την πώληση του κάδρου.<br />
<i>Νεόκοσμος: Τον πουλάς;</i><br />
<i>Θεώνη: Ποιόν; </i><br />
<i>Νεόκοσμος: Τον Χαράλα...μπο!</i><br />
<i>Θεώνη: Χριστός και Παναγιά. Και τι είναι ο Χαράλα...μπος που θα τον επουλήσω; Ζυγούρι;</i>
<br />
<i>Νεόκοσμος: Σε παρακαλώ κυρία Θεώνη. Οχι έτσι από ιμπρέτι. Αλλά τον συμπάθησα τον άνθρωπο. Πουλησέ τον μου, έτσι να χαρείς τα μάτια σου. </i><br />
<i>Θεώνη: Μα είσαι καλά κύριε Νεόκοσμε που θα πουλήσω τον άνθρωπό μου; το στεφάνι μου; την κολόνα του σπιτιού μου; (χαμηλόφωνα προς τον Χαράλαμπο) Τρομάρα να σου ρθει. </i><br />
<i>Νεόκοσμος: Τι κολόνα του σπιτού; Αφού είναι πεθαμένος ο άνθρωπος. </i><br />
<i>Θεώνη: Ναι αλλά εμένα μου στόλιζε τον τοίχο μου.</i><br />
<i>Νεόκοσμος: 30 λίρες.</i><br />
<i>Θεώνη: 30 λίρες κοτζάμ Χαράλαμπο;</i>
<br />
<i>Νεόκοσμος: 35.</i><br />
<i>Θεώνη: Ε όχι και 35. Ηλεκτρικό ψυγείο να έπαιρνες, παραπάνω θα 'δινες. </i><br />
<i>Νεόκοσμος: Μα ο Χαράλαμπος δεν είναι ψυγείο.</i><br />
<i>Θεώνη: Το λες εσύ αυτό. Ξέρεις τι «ψυγείο» ήταν ο μακαρίτης;</i><br />
<i>Νεόκοσμος: Αντε 40. </i><br />
<i>Θεώνη: Κατακαημένε Χαράλαμπε. Έπρεπε να πεθάνεις για να σηκωθεί η τιμή σου. </i><br />
<br />
<!-- AddThis Button BEGIN --><br />
<div class="addthis_toolbox addthis_default_style addthis_32x32_style">
<br />
<a class="addthis_button_preferred_1" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1407459393193361037"></a><br />
<a class="addthis_button_preferred_2" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1407459393193361037"></a><br />
<a class="addthis_button_preferred_3" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1407459393193361037"></a><br />
<a class="addthis_button_preferred_4" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1407459393193361037"></a><br />
<a class="addthis_button_compact" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1407459393193361037"></a><br />
<a class="addthis_counter addthis_bubble_style" href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=1407459393193361037"></a><br /></div>
<br />
<script src="http://s7.addthis.com/js/250/addthis_widget.js#pubid=xa-5034b1e430fc0283" type="text/javascript"></script><br />
<!-- AddThis Button END --><br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-32839625852068305242013-08-23T21:51:00.000+03:002018-03-18T17:09:52.835+02:00Ζήτω το ελληνικό ... ποδόσφαιρο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQBiNfac05CC-imJBuDhqNgDh4G5veZ-VgjwU-kv05MhK2kA-SB_n1qZjVHBSWQsnirUrrm9gVmSc7M39lc8yiyx4mIfHhNbyimpjfVEcfJ9_b94KvZ27deegXzcNnqb__xDXYGrjyksiA/s1600/vlcsnap-2013-08-24-10h34m28s108.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQBiNfac05CC-imJBuDhqNgDh4G5veZ-VgjwU-kv05MhK2kA-SB_n1qZjVHBSWQsnirUrrm9gVmSc7M39lc8yiyx4mIfHhNbyimpjfVEcfJ9_b94KvZ27deegXzcNnqb__xDXYGrjyksiA/s320/vlcsnap-2013-08-24-10h34m28s108.png" width="320" /></a></div>
<br />
Το πρωτάθλημα της άλλοτε Α' Εθνικής ξεκίνησε πριν από λίγες μέρες και τα γήπεδα γεμίζουν σιγά σιγά. Οι φίλαθλοι και οι «φίλαθλοι» πέρασαν ένα ολόκληρο καλοκαίρι παρακολουθώντας από τις εφημερίδες το ποιοι «παικταράδες» ήρθαν στις ομάδες τους, ποιοι ήταν να έρθουν αλλά τελικά πήγαν αλλού, ποιοι έφυγαν κτλ κτλ είτε από το σπίτι τους (αφού λεφτά τελικά δεν υπήρξαν ποτέ) είτε από κάποια παραλία (οι πιο τυχεροί).<br />
<br />
Ετσι λοιπόν, ακόμα και τώρα, πολλοί μετράνε τις «ζημιές» και τα «κέρδη» από τη μεταγραφική περίοδο. Με τα όσα χρήματα έχουν στην τσέπη, η αγάπη για την ομάδα τους, θα τους κάνει να βρεθούν και φέτος στο γήπεδο για να θαυμάσουν τους ποδοσφαιριστές τους, παλιούς και νέους και να νιώσουν ότι συμμετέχουν στην νίκη του συλλόγου. Η αγωνία θα φαίνεται στα μάτια τους, στην στοίβα από τα τσόφλια του ηλιόσπορου μπροστά τους.<br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; font-family: "arial"; line-height: 15px;"> <span class="Apple-style-span" style="color: red;"></span></span><br />
<a name='more'></a>Οι ίδιοι θα είναι που θα δώσουν - αυτό που λέμε - φτερά στα πόδια των παικτών με τις φωνές τους, με το χειροκρότημα τους. Οι ίδιοι όμως θα είναι που με την πρώτη ... στραβή του εκάστοτε παίκτη, θα τους βρίσουν και θα λένε πως κακώς ήρθε το «παλτό» στην ομάδα.<br />
Και ποια ομάδα τελικά. Σίγουρα όχι την καθαρά ελληνική. Συγκεκριμένα 17 από τους 28 παίκτες του φετινού ρόστερ του Ολυμπιακού, είναι ξένοι, 13 από τους 34 παίκτες του Παναθηναϊκού δεν είναι Ελληνες , 14 από τους 31 ποδοσφαιριστές της Ξάνθης (για να πάμε πιο κάτω σε δυναμικότητα) μιλούν την αλλοδαπή ενώ στην ομάδα του ΠΑΟΚ οι μισοί παίκτες είναι Ελληνες, δηλαδή 13 στους 26 (σύμφωνα με το ρόστερ που δίνει η κάθε ομάδα διαδικτυακά).<br />
<br />
Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, τίποτα το ρατσιστικό δεν υπάρχει στο παραπάνω σχόλιο. Αντίθετα, υπάρχει ως σκέψη στο μυαλό μου, το γεγονός πως ορισμένοι ξένοι παίκτες μπορούν να δείξουν αρκετά στα νέα ταλέντα που ξεπηδούν από τις γειτονιές και τις κάθε ακαδημίες, που μεγάλωσαν με τη μπάλα στα πόδια και λάτρεψαν ποδοσφαιριστές που άφησαν εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο με το πέρασμά τους από «την πλουσιότερη χώρα του κόσμου» όπως λέει και το πρόσφατο σποτάκι. Ονόματα και ταλέντα όπως ο Ριβάλντο, ο Ζιοβάνι, ο Ζάετς, ο Μπάγιεβιτς, ο Βαζέχα, ο Ρότσα, ο Καρεμπέ, ο Πάουλο Σόουζα, ο Σαβέφσκι, ο Προτάσοφ, ο Σαμπανάτζοβιτς, ο Οκόνσκι, ο Μπατίστα, ο Σισέ, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, ο Γκαλέτι, ο Ρεκόμπα. Η ... πλουσιότερη χώρα όμως, τρώει τα παιδιά της. Η Εθνική ομάδα, καλείται να βρει παίκτες που θα την στελεχώσουν μέσα από ανέτοιμους παίκτες με μεγάλη όρεξη και πλούσιο ταλέντο. Και επειδή είναι ανέτοιμοι, προτιμούνται άλλοι παίκτες, ηλικίας 33 και άνω που θα φορέσουν την φανέλα και θα προσπαθήσουν να αποδείξουν πολλά στους απαιτητικούς φιλάθλους.<br />
<br />
Ολα τα παραπάνω, τις σκέψεις που συχνά πυκνά κάνουμε όσοι παρακολουθούμε το ελληνικό ποδόσφαιρο, μακριά από την «άρρωστη» πλευρά του οπαδού, μας φέρνουν εικόνες από τη δεκαετία του '70 και την ταινία <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=w1Z-W7MKFyU" target="_blank">«Η Ρένα είναι οφσάϊντ»</a></b>.<br />
<br />
Η Ρένα Βλαχοπούλου, παρακολουθεί αγώνα του Πρασιναϊκού (και όποιος κατάλαβε κατάλαβε) απέναντι στην ουγγρική Μίτικα . Εχει προηγηθεί η αποτυχημένη προσπάθειά της να δώσει τα σορτσάκια στην «ελληνική» ομάδα όπου κανείς δεν μιλάει ελληνικά σε αντίθεση με την ουγγρική ομάδα που έχει ελληνικό στοιχείο.<br />
<br />
Στις κερκίδες του γηπέδου της Λ. Αλεξάνδρας λοιπόν, η Ρένα Καπλάνη-Μπαλτατζή (όπως ονομάζεται στο έργο) μαζί με τον Σωτήρη Τζεβελέκο (Χάρης) παρακολουθούν τον αγώνα έχοντας πίσω τους, τον Αλέκο Ζαρταλούδη που υποδύεται έναν από τους γνωστούς «φιλάθλους» (που κατονομάσαμε πριν).<br />
<br />
<i>«Μπράβο αγόρι μου. Μπράβο λεβέντη μου» ακούγεται από τον Α. Ζαρταλούδη.</i><br />
<i>Ρένα Βλαχοπούλου: «Δε μου λες. Για ποιόν τα λέει αυτά;»</i><br />
<i>Σωτήρης Τζεβελέκος: «Αυτός που έχει τώρα την μπάλα στα πόδια του»</i><br />
<i>Αλεκος Ζαρταλούδης: «Μπράβο παιδί μου, μπράβο ήρωα, μπράβο Καραϊσκάκη»</i><br />
<i>Ρ.Β.: «Δε μου λες, έπαιζε ο Καραϊσκάκης ποδόσφαιρο;»</i><br />
<i>Α.Ζ. : «Μπράβο λεοντάρι μου». «Ου να μου χαθείς κρέας»</i><br />
<i>Ρ.Β.: «Δε μου λες. Κρέας έγινε το λιοντάρι και ο Καραϊσκάκης;»</i><br />
<i>Α.Ζ: «Δε φταις εσύ παλιόπαιδο. Φταίμε εμείς που σε βάζουμε στην ομάδα»</i><br />
<i>Ρ.Β.: «Για τον ίδιο το λέει;»</i><br />
<i>Σ.Τ.: «Για τον ίδιο»</i><br />
<i>Ρ.Β.: «Γιατί;»</i><br />
<i>Σ.Τ.: «Γιατί του πήραν την μπάλα από τα πόδια»</i><br />
<i>Ρ.Β.: «Μπάλα είναι. Μόνος του θα παίζει; Ας την πάρει και κανένας άλλος»</i><br />
<i>Α.Ζ.: «Αλήτη, χαραμοφάη, ανίκανε. Μπράβο παιδί μου, μπράβο!»</i><br />
<i>Ρ.Β.: «Για τον ίδιο το λέει;»</i><br />
<i>Σ.Τ. : «Για τον ίδιο»</i><i></i><br />
<i>Α.Ζ.: «Μπράβο λεβέντη μου, μπράβο ήρωα μου». </i><br />
<i>Ρ.Β.: «Ορίστε, έγινε ήρωας το κρέας»</i><br />
<i>(...)</i><br />
<i> Α.Ζ.: «Α, να χαθείς κρέας»</i><br />
<i>Ρ.Β.: «Του την πήρε πάλι την μπάλα,ε;»</i><br />
<i>Σ.Τ.: «Ναι»</i><i></i><br />
<i>Ρ.Β.: «Α, κατάλαβα. Στο ποδόσφαιρο όποιος παίρνει την μπάλα είναι ήρωας, είναι λεβέντης, είναι λιοντάρι και όλοι οι άλλοι είναι κρέατα».</i><br />
<br />
Και όλα αυτά, τη στιγμή που ο Αλέκος Σακελλάριος, σε μία από τις μικρές εμφανίσεις του στις ταινίες του, ξηλώνει - από την αγωνία του - το πράσινο πουλόβερ του...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1IJ87akBWX79kO6pGez5M79wU0ZaYyTeWcCcQp5bxvwCHqqf9pbwFOqWTBfPM8_9tpBWmJH7wUna12Arsp832bQSE5prBoaeBXffAzvkjIAusuePxqNU5lAkniDOW0c6zAlGln8t0ls7x/s1600/vlcsnap-2013-08-24-10h35m30s214.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1IJ87akBWX79kO6pGez5M79wU0ZaYyTeWcCcQp5bxvwCHqqf9pbwFOqWTBfPM8_9tpBWmJH7wUna12Arsp832bQSE5prBoaeBXffAzvkjIAusuePxqNU5lAkniDOW0c6zAlGln8t0ls7x/s320/vlcsnap-2013-08-24-10h35m30s214.png" width="320" /></a></div>
<br />
Με την Βλαχοπούλου να τον σχολιάζει: <i>«Λοιπόν, αυτό θα φτάσει μέχρι σώβρακο...»</i><br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-40811723880548904702012-10-02T02:53:00.001+03:002013-08-24T04:59:45.189+03:00«Εχω και βενζίνη (...)»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5AWJ6k9nOz6koo7adp7twa7MOS3MfCapAJllPyNf4YZ5dFx_9wVlTNmBHQDGqv5mHCCpolIowgjGhoaw4Lkxrld0UcvX9IHqD15BDILKpe7GkUxBOj0EXfGHLQtTNlCuFHTo6h459nDwl/s1600/vlcsnap-2012-10-02-02h50m32s188.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5AWJ6k9nOz6koo7adp7twa7MOS3MfCapAJllPyNf4YZ5dFx_9wVlTNmBHQDGqv5mHCCpolIowgjGhoaw4Lkxrld0UcvX9IHqD15BDILKpe7GkUxBOj0EXfGHLQtTNlCuFHTo6h459nDwl/s320/vlcsnap-2012-10-02-02h50m32s188.png" width="320" /></a></div>
<br />
Οι γόηδες μέχρι πρόσφατα, χρησιμοποιούσαν όλα τα υλικά αγαθά που είχαν στην κατοχή τους για να συναρπάσουν τον απλό κόσμο. Πόσο μάλιστα τις γυναίκες. Λίγο η 2002 BMW, λίγο το μαντήλι στο λαιμό, λίγο τα μπουζούκια, λίγο το ένα λίγο το άλλο, δεν ήθελαν και πολύ...<br />
<br />
Χρόνια αργότερα, τα μπουζούκια έγιναν κλάμπ στην παραλιακή. Η BMW έγινε Porsche. Το μαντήλι χάθηκε αλλά ήρθαν άλλα αξεσουάρ.Το υφάκι, έμεινε το ίδιο... Αλλοι προσπαθούσαν να αντιγράψουν το υφάκι αφού δεν μπορούσαν να έχουν όλα τα άλλα. Δεν είχαν ακριβά αυτοκίνητα αλλά προσπαθούσαν να έχουν γρήγορα. Οι κόντρες έδιναν και έπαιρναν σε διάφορα σημεία της πόλης με αποτέλεσμα, οι κοπέλες που γούσταραν ταχύτητα αντί για χλίδα, να αλλάζουν «συντρόφους» σαν τα πουκάμισα. Κριτήριο το ποιός είναι πιο γρήγορος ή ποιό φασαριόζος...<br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; font-family: arial; line-height: 15px;"> <span class="Apple-style-span" style="color: red;"></span></span><br />
<a name='more'></a> <br />
<br />
Πόσοι από εμάς άλλωστε δεν έχουμε πεταχτεί στον ύπνο μας από έναν αξέχαστο Μητροπάνο στις 7 το πρωί, που τον ακούει ένας τύπος στο αμάξι του, τρία στενά ποιό κάτω; Ή πόσοι δεν έχουμε συμπονέσει τον οδηγό που συμμερίζεται τον πόνο του Σταμάτη Γονίδη στο «δε θα μάθεις ποτέ» από την κοντινή λεωφόρο. Για να μην πω την επίκληση όλων των αγίων όταν ο ίδιος αιδός είναι ξύπνιος στις «2.30» και μαζί με αυτόν και όλη η γειτονιά...<br />
<br />
Τώρα όμως, από τη μία οι περικοπές, από την άλλη η ανεργία, από την παράλλη οι αυξήσεις στη βενζίνη, έκαναν αυτούς που τα ψιλοείχαν να κόψουν τη μεγάλη ζωή. Αυτούς που τα είχαν να πηγαίνουν με την Porsche και την Ferrari πιο αργά από τις κοπελίτσες στο Panta και το καμάκι να χάνεται...<br />
<br />
Ετσι και ο Βουτσάς στο <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=4ZEu42Qn5xw" target="_blank">«Κορίτσια για φίλημα»</a></b>. Αλλαξε θέση με τον πλούσιο Ράμογλου και όπου βρισκόταν έλεγε <i>«έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;»</i>. Οπως ήρθαν τα πράγματα άνετα μπορεί να παραφραστεί στο «έχω βενζίνη, πάμε μια βόλτα;»</div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-87014645312988038212012-10-02T00:41:00.005+03:002013-08-30T17:52:42.087+03:00Αναζητώντας και κυνηγώντας την «Ευτυχία»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7auMNgpk4NCdIdUAwOtCVhCWHNVpiQCfVDBmOiz84Y069I9GvAaz3hStUy2NWorDvHIt2JYW5bqIEvkgdPZw1UMFoohh8ssJGGvVj4rdIT-MJLVqMDVnyrUpGD1BYnzNIHq4nw2FUI10W/s1600/0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7auMNgpk4NCdIdUAwOtCVhCWHNVpiQCfVDBmOiz84Y069I9GvAaz3hStUy2NWorDvHIt2JYW5bqIEvkgdPZw1UMFoohh8ssJGGvVj4rdIT-MJLVqMDVnyrUpGD1BYnzNIHq4nw2FUI10W/s320/0.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Από τα πιο ωραία συνθήματα στους τοίχους που έχω δει και που γρήγορα πέρασε και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (βλέπε Facebook, Twitter κτλ) είναι πως «η ευτυχία γράφεται με Ε όχι με €». Αλλοι θεωρούν πως την έχουν (όπως κι εγώ) και άλλοι πως την €χουν. Και στις δύο περιπτώσεις οφείλεται στην γυναίκα τους. <br />
<br />
Το συνοικέσιο, ήταν η μορφή ζευγαρώματος στα παλιά χρόνια. Τα πεθερικά, πριν από το πότε θα γίνει ο γάμος και όλα τα παρελκόμενα, είχαν κανονίσει την προίκα του γαμπρού. Κάτι ένα διαμέρισμα, κάτι ένα σπιτάκι (ένα κεραμίδι για το ζευγάρι δηλαδή), κάτι κάμποσα στρέμματα με δέντρα, κάτι κάποιες χρυσές λίρες, το κομπόδεμα ήταν αρκετό για να κλείσει η συμφωνία. Εεεεε, ο γάμος εννοώ...<br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; font-family: arial; line-height: 15px;"> <span class="Apple-style-span" style="color: red;"></span></span><br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Τα χρόνια άλλαξαν. Μετά τους €ρωτες, εμφανίστηκαν οι Ερωτες. Μετά την €υτυχία, ήρθε η Ευτυχία. Το πρώτο κοίταγμα, το πρώτο άγγιγμα, το πρώτο φιλί ήταν αρκετά για να κάνει δύο ανθρώπους να δεθούν συναισθηματικά και αργότερα με τα δεσμά του γάμου που είτε κράτησαν είτε όχι.<br />
<br />
Και όπως γίνεται πάντα, ότι αλλάζει ξαναλλάζει. Ετσι, με το σύνδρομο της άδειας τσέπης, πολλοί γύρισαν στα παλιά έθιμα. Πατροπαράδοτοι, δεν μπορώ να πω. «Κάτι να υπάρχει για τους δύσκολους καιρούς που έχουμε», «για το γάλα του παιδιού», πονηροί και πονηρές καταστρώνουν σχέδια για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Το οικονομικό. Γιατί το συναισθηματικό πάει περίπατο.<br />
<br />
Αυτό μου θύμισε προχθές ένας ταξιτζής. Αν και η συζήτηση ξεκίνησε από το που είναι το χωριό μου και γιατί δεν πάω εκεί να φυτεύω ντοματούλες να έχω να τρώω, έφτασε στα συνοικέσια. «Να πάρω και προίκα;» του κάνω γελώντας. «Οχι προίκα πια» απαντά και με διορθώνει. «Αποκατάσταση γάμου λέγεται» σπεύδει να πει.<br />
<br />
Ετσι και ο Νίκος Ρίζος (που σαν σήμερα είχε γεννηθεί) στην ταινία <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=FoDBMtl6cps" target="_blank">«Οι Γαμπροί της Ευτυχίας»</a></b> μας έδειξε, δεκαετίες πριν την αλλαγή του συνοικεσίου και το πέρασμα στον καθαρό έρωτα παρά τα πολλά πολλά χρήματα. Αν και έμαθε πως η Γεωργία Βασιλειάδου (η «Ευτυχία») ήταν κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας, αρχικά υπέκυψε στον πειρασμό αλλά τελικά την χώρισε για να είναι με τη Γιούλα (Ελσα Ρίζου). Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως ο €ρωτας τυφλώνει η συνομιλία Ρίζου - Αυλωνίτη (αδελφού της Ευτυχίας) στη σκηνή της φωτογραφίας.<i> Ρίζος : «Παναγία μου...» Αυλωνίτης: «Πως έγινε έτσι;», Λίνα (μνηστή του Αυλωνίτη): «Γιατί; Τι έχει;» Αυλωνίτης: «Σαν τουφεκισμένη μπεκάτσα είναι» Ρίζος: «Τι οπτασία. Τι όνειρο. Η νεράϊδα που έφυγε μέσα από τα παραμύθια. Δεσποινίς, ομολογώ ότι μένω κατάπληκτος».</i><br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-44237815250483148062012-09-27T19:53:00.004+03:002013-08-30T17:53:16.986+03:00Περί χωρισμών και έρωτος!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9T6p5fPk8DIQWSh7RBrPCQGTUM6C1XFSN60v8OfDGocbZHG5neZBXxqtl2VJXuphlKkmwVNfkSbCRGfYHfkWSonE7pYtALEI6UXhrRw9nHgL8fwJ_szf2n9rO0QHUObazivsOHF-0IsAI/s1600/%CF%84%CF%85%CF%86%CE%BB%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CF%87%CE%B5%CE%B9+%CE%BF+%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%BD+%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9T6p5fPk8DIQWSh7RBrPCQGTUM6C1XFSN60v8OfDGocbZHG5neZBXxqtl2VJXuphlKkmwVNfkSbCRGfYHfkWSonE7pYtALEI6UXhrRw9nHgL8fwJ_szf2n9rO0QHUObazivsOHF-0IsAI/s320/%CF%84%CF%85%CF%86%CE%BB%CE%B1+%CE%BD%CE%B1+%CF%87%CE%B5%CE%B9+%CE%BF+%CE%BC%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%BF%CE%BD+%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BF.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Στη σημερινή βόλτα στο διαδίκτυο, βρέθηκα αντιμέτωπος με σειρά δημοσιευμάτων σχετικά με χωρισμούς. Όχι ότι κι ότι, αλλά χωρισμούς διασημοτήτων. Εμ, τι. Με τέτοια κρίση, μόνο οι διάσημοι γνωρίζουν απ' ότι φαίνεται στα sites. Το πόσο στεναχωρέθηκα δεν περιγράφεται... Ευτυχώς που είμαι σε δίαιτα και θα με διευκολύνει στο να χάσω και άλλα κιλά.<br />
<br />
Ετσι λοιπόν, μέσα σε όλα είδα πως γνωστός τραγουδιστής - στιχουργός - θαμώνας απογευματινών - νυχτερινών καταστημάτων στα νότια προάστια να χωρίζει με την γυναίκα της «διπλανής πόρτας» (τραγουδίστρια κι αυτή), εντελώς ξαφνικά. Και έτσι, τα κοριτσάκια και τα αγοράκια, να δηλώνουν τυχερά που είναι μόνοι τους και έχουν την «ευκαιρία» να κερδίσουν την ... καρδιά τους.<br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; font-family: arial; line-height: 15px;"> <span class="Apple-style-span" style="color: red;"></span></span><br />
<a name='more'></a>Εντάξει. Κι εγώ έχω τις αδυναμίες μου στον καλλιτεχνικό χώρο - κυρίως για τα πλούσια ελέη τους - αλλά δε θα σκάσω αν μία από αυτές κάνει σχέση, δηλώσει ευτυχισμένη και φωτογραφίζεται αγκαλιά με το ταίρι της που όλως τυχαίος, είναι και αυτό πολυτάλαντο και γνωστό. Ούτε θα πετάξω στα σύννεφα αν κάποια χωρίσει ώστε να τρέξω εκεί που συχνάζει για να την κάνω να ... λιώσει (λέμε τώρα). Αυτά τα αφήνω για τους γόηδες, που είναι γνωστοί σε αυτά που κάνουν. Που τραγουδάνε, που γράφουν τραγούδια, που είναι fit, που έχουν τρία τέσσερα σπίτια ή όταν φεύγουν από αυτά, μπαίνουν στη Ferrari αναγκαστικά αφού η Lamborgini είναι στο συνεργείο.Θα προτιμήσω, να με ερωτευτεί ο άνθρωπος που θα δεχθεί εμένα, τη δουλειά μου και όλα τα συναισθήματα που τρέφω για εκείνον. <br />
<br />
Αντίθετα, στεναχώρια είχε περάσει ο αξέχαστος Θανάσης Βέγγος στην ταινία <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=11fHaK67wPA" target="_blank">«Τύφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο»</a></b> όπου υποδύεται τον υπάλληλο ληξιαρχείου που στις διακοπές του μπλέκεται στο παιχνίδι του συνονόματου διάσημου ποιητή και του φίλου του. Ο τελευταίος θέλει να αποδείξει πως η επιτυχία του ποιητή στο γυναικείο φύλο οφείλεται στο όνομά του και όχι στην ομορφιά του. Με τον Στέφανο Αυγερινό, τον υπάλληλο ληξιαρχείου βέβαια, να ξεφεύγει τελείως βλέποντας τόσες γυναίκες να τρέχουν πίσω του! <i>«Ε, λοιπόν κύριοι αυτό δεν το περίμενα ποτέ. Να έχω τόση πέραση. Μου ρίχνονται οι γυναίκες κύριοι, μου ρίχνονται. Οι όμορφες, οι άσχημες. Οι παντρεμένες, οι ανύπαντρες. Οι κυράδες, οι καμαριέρες. Ως και ο ξενοδόχος ακόμα». «Εσείς, πως το εξηγείτε αυτό;» «Φαίνεται πως γύρισε το φύλλο. Έσπασε η γκίνια και πλάκωσε μαζεμένη η ρέντα». </i><br />
<br />
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-39197313945095052792012-09-26T19:57:00.000+03:002013-08-24T05:01:40.391+03:00«Οποιος δουλεύει πάει μπροστά με την αξία του και μόνο με την αξία του»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBTqQjcMPG1qK8fefHeVAfI-Ork7V2gnSztcJvoxUeY9WBvkllw_ZQfxyBNw7HOMLhcW0sqy95R0F2U6oK1HHMQWg8zAyBr17uicKwUhWlwCCWl5daKG1HYisu01I5qOboLoJGzI5nqMpD/s1600/%CE%B7+%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBTqQjcMPG1qK8fefHeVAfI-Ork7V2gnSztcJvoxUeY9WBvkllw_ZQfxyBNw7HOMLhcW0sqy95R0F2U6oK1HHMQWg8zAyBr17uicKwUhWlwCCWl5daKG1HYisu01I5qOboLoJGzI5nqMpD/s320/%CE%B7+%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1.jpg" width="320" /></a></div>
Τη δεκαετία του '60 στην ταινία <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=E7AalUEkDSQ" target="_blank">«Η κόμισσα της φάμπρικας»</a></b> ο Στέφανος Ληναίος, μετενσαρκώνει τον Χρήστο Δελημάνη που είναι νέος αστυνομικός. Αγαθός και πιστός στη δουλειά του πιστεύει ότι «όποιος δουλεύει πάει μπροστά με την αξία του και μόνο με την αξία του». Από την άλλη ευθυνόφοβος που προσπαθεί να δράσει ενάντια στο χαρακτήρα του γιατί τον έχει σκληρύνει η δουλειά. Όταν συναντά, συλλαμβάνει και μετά αφήνει ελεύθερη την Άννα Φόνσου, την ερωτεύεται και παράλληλα ψάχνει να της βρει δουλειά γιατί του παρουσιάστηκε ως φτωχαδάκι.<br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; font-family: arial; line-height: 15px;"> <span class="Apple-style-span" style="color: red;"></span></span><br />
<a name='more'></a> <br />
<br />
Η άλλη εικόνα του αστυνομικού, σε μία εποχή δύσκολη λόγω των πολιτικών και στρατιωτικών εξελίξεων. <br />
<br />
Και αν τότε, ο Ληναίος ή για να είμαστε ακόμα πιο «μέσα» ο Χρήστος Δελημάνης ήταν αυτό που ήταν, σήμερα ο αστυνομικός δέχεται τα πυρά από παντού. Σε μερικές περιπτώσεις δίκαια, άλλοτε άδικα. Σαφέστατα υπάρχουν αυτοί που μόλις βάζουν τη στολή, που νιώθουν «εξουσία», που παίρνουν τζούρα τα «χημικά», που πορώνονται από τις σχολές τους, δεν υπολογίζουν τίποτα. Βγάζουν το γκλοπ (το οποίο πλήρωσαν γενιές και γενιές πολιτών από τους φόρους) και ανοίγουν κεφάλια. Παίρνουν φόρα και κλωτσάνε γυναίκες πεσμένες. Σπρώχνουν και ρίχνουν κάτω ηλικιωμένους. <br />
<br />
Την ίδια ώρα, άλλοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά και προσπαθούν να φέρουν εις πέρας τη δουλειά τους, χωρίς να προσβάλλουν, χωρίς να δημιουργήσουν πρόβλημα. <br />
<br />
Δεν έχω σκοπό να ταχθώ υπέρ αυτών που τους βρίζουν ή υπέρ αυτών που τους συμπαραστέκονται. Απλά αντί των σημερινών, των φανατισμένων, προτιμώ τον Χρήστο Δελημάνη, τον ρομαντικό αστυνομικό, που ακόμα και την ώρα της προσαγωγής της μητέρας του, κάνει για λίγο τον ζόρικο διαβάζοντας την ταυτότητά της για να συμπληρώσει το απαραίτητο έγγραφο. <i>«Οδός Γαργαλιάνων. Τι αριθμό γράφει εδώ; 18 ή 28;» «Ούτε αυτό το ξέρεις;» «Όχι». «Ε, τότε το μεσημέρι που θα έρθεις να φας, θα σε στείλω στο 28... ».</i> <br />
<br />
(το κείμενο αυτό γράφτηκε μετά τις σημερινές πορείες, τις σωρούς των καταγγελιών για επιθέσεις αστυνομικών κατά διαδηλωτών κτλ. Αν ενοχληθούν κάποιοι, μπορούμε να το συζητήσουμε... ) </div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-6785146165242487902012-09-25T22:03:00.001+03:002013-08-30T17:54:24.484+03:00«Μου δίνεις έναν προβολέα;» <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">p { margin-bottom: 0.21cm; }</style>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhot3cdI7maKRQlIoCbalX6IGK7qu6bHl7O7ck1UnVtLZtqIT-OwAHiqVpAP1eNruyyo2MZypPnwptW9-zMNiFvJLzsKcTEpLCSYWXdcYr3e5ctfRSEfif0LbA6g8fqlzwnhxySCVTxYXAP/s1600/%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82+%CE%B7%CF%81%CF%89%CF%82+%CE%BC%CE%B5+%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%86%CE%BB%CE%B5%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhot3cdI7maKRQlIoCbalX6IGK7qu6bHl7O7ck1UnVtLZtqIT-OwAHiqVpAP1eNruyyo2MZypPnwptW9-zMNiFvJLzsKcTEpLCSYWXdcYr3e5ctfRSEfif0LbA6g8fqlzwnhxySCVTxYXAP/s1600/%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82+%CE%B7%CF%81%CF%89%CF%82+%CE%BC%CE%B5+%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%86%CE%BB%CE%B5%CF%82.jpg" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;">Το
κομπιουτεράκι που δουλεύει στο μυαλό,
έχει ανάψει. Λογαριασμοί, δόσεις, βενζίνη,
προσωπικά έξοδα μπαίνουν στο «ντουλαπάκι»
του μυαλού. Αλλοι, νεότεροι από τα άτομα
της ηλικίας μου, προχωρούν ακόμα πιο
πολύ αφού δεν έχουν δουλειά. Αντίθετα,
οι μεγαλύτερης ηλικίας, μέσα στα προσωπικά
έξοδα βάζουν και τα απαραίτητα για την
υγεία τους. Τα φάρμακα. </span><br />
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;">Ολα
αυτά, μου έρχονται στο δικό μου μυαλό,
πάντα μα πάντα, όταν πέφτω για ύπνο. Και
όπως είναι έτσι η σκέψη, τρέχει από το
ένα στο άλλο. Τελικά έφτασε στο χαράτσι
της ΔΕΗ (116 ευρώ παρακαλώ η δόση) και
στους δύο απλήρωτους λογαριασμούς. «Ειδοποίηση διακοπής» έγραφε με
κεφαλαία γράμματα, προκαλώντας μου
ακόμα μεγαλύτερο άγχος για την πληρωμή
του. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; font-family: arial; line-height: 15px;"> <span class="Apple-style-span" style="color: red;"></span></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-size: small;"><br />Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τη
μάνα μου που είχε βγάλει τον ... τιμοκατάλογο
των φαρμάκων που χρησιμοποιούν μαζί με
τον πατέρα μου. «Το τάδε από 6,20 ευρώ
πήγε 8. Επί 2 καθώς θέλουμε δύο κουτιά,
σύνολο τόσο. Και το δείνα χάπι που κάνει
τόσο ίσον τόσο». Αγχώθηκα ακόμα
περισσότερο. Σηκώθηκα και κοίταξα από
το μπαλκόνι. «Στεναχώρια που την είχα
για τη ΔΕΗ. Αν θέλουν να το κόψουν, ας το
κόψουν. Θα κάνω και ατμόσφαιρα στο σπίτι»
είπα κοιτώντας τις λάμπες του δρόμου
και τη μεγάλη διαφήμιση που υπάρχει
στην Εθνική Οδό και φέγγει όλη τη νύχτα.
<br /><br />Και τότε, μου ήρθε η εικόνα, του
Λάμπρου Δεκαβάλλα, του απόστρατου
στρατηγού στο <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=AthcXaCjDaU" target="_blank">«Ενας Ηρως με παντούφλες»</a></b>.
Ο άφραγκος στο έργο Βασίλης Λογοθετίδης,
που η γυναίκα του πουλάει παράσημα και
άλλα στρατιωτικά είδη του άντρα της για
να βγάλει χρήματα για φάρμακα και
πετρέλαιο για την λάμπα που θα φωτίσει
το σπίτι, κάθεται στο μπαλκόνι και βλέπει
το φωταγωγημένο άγαλμα που του έστησε
η κυβέρνηση για να τον τιμήσει. Από το
οποίο φυσικά, όλοι «έβγαλαν» μικρές
και μεγάλες μίζες.</span><br />
<span style="font-size: small;"> </span>
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: small;">Και
μιλώντας του, με φόντο το σκοτεινό σπίτι,
λέει: <i>«Στρατηγέ, κάνουμε μια αλλαξιά;
Να σου δώσω εγώ τη λάμπα μου. Μου δίνεις
εσύ έναν προβολέα; Εναν μωρέ, έναν!» </i></span>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1407459393193361037.post-17186936543074265122010-03-21T16:20:00.008+02:002013-08-24T04:53:24.104+03:00«Ο Στέφανος... »<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN8GkWervLXzi9lZOknYRNzUZpl1W4-qugnk9WPWzpCe0aFCjpyQDoU22rfNt3swAQbhZCFYKayCzkVy_rWfVA8_3ghFO_BEjffLvexPkipIt5dK_WGvVpzqmw7M7fw29Gy8xwDqgtr06N/s1600-h/70711.jpg.png" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5451102579580837698" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN8GkWervLXzi9lZOknYRNzUZpl1W4-qugnk9WPWzpCe0aFCjpyQDoU22rfNt3swAQbhZCFYKayCzkVy_rWfVA8_3ghFO_BEjffLvexPkipIt5dK_WGvVpzqmw7M7fw29Gy8xwDqgtr06N/s320/70711.jpg.png" style="cursor: pointer; display: block; height: 256px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /></a><br />
<br />
Σε μία από τις πολλές καλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που είχε τίτλο <b><a href="http://www.youtube.com/watch?v=At2gjkCl2k0">«Της ζήλειας τα καμώματα»</a></b>, ο Λ. Κωνσταντάρας, παντρεμένος με τη Μ. Κοντού, άκουγε κάθε λίγο και λιγάκι - κατά τη διάρκεια τσακωμού - για τον πρώην της, τον Στέφανο. <i>«Ο Στέφανος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Ο Στέφανος είχε ευγενική ψυχή. Ο Στέφανος είχε λεπτά αισθήματα. Ο Στέφανος απάνω, ο Στέφανος κάτω, ο Στέφανος εδώ, ο Στέφανος εκεί»</i>. Φανταστείτε λοιπόν, που έφτασε ο άνθρωπος.<br />
<br />
Και αν λοιπόν, ο Στέφανος και ο κάθε Στέφανος κόλλαγε, έστω και με την απλή αναφορά, σε όλες τις στιγμές ενός ζευγαριού, ο Κωνσταντάρας και ο κάθε Κωνσταντάρας τι θα έλεγε;<br />
<span class="Apple-style-span" style="border-collapse: collapse; font-family: arial; line-height: 15px;"> <span class="Apple-style-span" style="color: red;"></span></span><br />
<a name='more'></a> <br />
<br />
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ζωή δύο ανθρώπων υπήρχε και πριν από τη σχέση τους, το γάμο τους, την απλή συμβίωση έστω. Ομως, στη σχέση τους δεν έχει θέση κανένας «Στέφανος». Πρόκειται για νέους ... ηθοποιούς, με νέους «ρόλους», σε μία κατά τα άλλα γνωστή ταινία. Που και οι δύο σίγουρα θα ήθελαν να είχε - αν όχι το κλασσικό happy end - την καλύτερη δυνατή συνέχεια...</div>
Π. Αναστασιάδηςhttp://www.blogger.com/profile/06479708880135585467noreply@blogger.com0